Από άγνωστοι, γνωστοί.

Κεφάλαιο 3

...Ήταν αριθμός από το εξωτερικό νομίζω. Μόλις το σήκωσα άκουσα την φωνή της. Θεέ μου η φωνή της. Τόσο γλυκιά όπως τότε. Τόσο τρυφερή, την λατρεύω αυτή τη φωνή. Έκατσα για λίγο με το στόμα ανοιχτό. Αποκλείεται να ήταν αυτή. Αυτή έφυγε, με παράτησε.. πως γίνεται να την ακουω; Καμιά που της μοιάζει θα είναι.. Απάντησα δειλά "ναι;"
"Εγώ είμαι, η Εύα" άκουσα την φωνή από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου. Δεν μπορεί να είναι αυτή, όχι!
"Πώς τολμάς να μου τηλεφωνείς μετά από όλα όσα έκανες; Δεν θέλω να έχω καμία επαφή μαζί σου. Τέλος." Και της το έκλεισα στην μούρη. Πως τολμάει;
____

Ειναι ήδη η 4η ώρα και το μόνο που κάνω σήμερα όλη μέρα είναι να σκεφτομαι το χθεσινό επεισόδιο με την Εύα. Αυτή η κοπέλα θα με τρελάνει. Τι να με ήθελε; Πφφ. Δεν με νοιάζει.. Πρέπει να την ξεχάσω.

Ξαφνικά άκουγα να φωνάζουν το όνομα μου πράγμα που με έβγαλε από την απάθεια και την σκέψη στην οποία είχα βυθιστεί για ώρα. Ωχ. Η καθηγήτρια της θεατρικής.. το είχα ξεχάσει αυτό. Γαμώτο θα τα ακούσω.

Μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω και το έκανα χωρίς να πω τίποτα. Πήγαμε στο γραφείο των καθηγητών το οποίο ήταν άδειο. Μου έκανε νεύμα να κάτσω. Για να πω την αλήθεια μου φάνηκε νευριασμενη. "Γιώργο μπορείς να μου πεις γιατί πάλι έμπλεξες σε καυγάδες και χτύπησες ένα παιδί τόσο άσχημα; Ποιος ξέρει τι θα έκανες άμα δεν είχα έρθει." Είπε με χαμηλό τόνο πράγμα που με εξέπληξε. "Δεν θέλω να το συζητήσω" είπα κοιτώντας το πάτωμα. "Ναι αλλά εγώ είμαι αναγκασμένη να ειδοποιήσω τους γονείς σου." Όχι τους δικούς μου ρε γαμώτο θα είναι η τρίτη φορά αυτή την βδομάδα. Δεν έκανα τίποτα απλά την κοίταζα τότε αποφάσισε να μιλήσει "Αν δεν θες να γίνει αυτό, που ξέρω καλά πως δεν θες, θα πρέπει να σου υποβάλω κάποια τιμωρία". Αυτό είναι. "Ναι θα προτιμούσα αυτό" αυτή τη φορά την κοίταξα στα μάτια. "Ωραία, την έχω σκεφτεί ήδη. Θα μπεις στο θεατρικό μιας και ξέρεις κιθάρα." Τιι; γιατί αυτό; "Ίσως κάτι άλλο;" το μόνο που μπόρεσα να πω..
"Λυπάμαι νεαρέ μου. Λοιπόν, Παρασκευή μετά το σχόλασμα να είσαι στην αίθουσα θεάτρου. Τώρα μπορείς να πηγαίνεις στη τάξη σου." Δεν είπα τίποτα και απλά έφυγα.. δεν μπήκα όμως στο μάθημα. Πήγα και έκατσα στο παγκάκι περιμένοντας το κουδούνι.

Γενικά την υπόλοιπη μέρα τα γνωστά όμως έγινε κάτι που με έκανε να το σκεφτομαι για αρκετή ώρα. Βγαίνοντας έπεσα πάνω σε μια κοπέλα με αποτέλεσμα να πέσει κάτω. Μόλις πήγα να την βοηθήσω να σηκωθεί και την κοίταξα στα μάτια καρφώθηκα εκεί για λίγα λεπτά. Δεν έχω δει πιο ωραία μάτια στην ζωή μου. Μεγάλα, πρασινα, εκφραστικά. "Πώς σε λένε;" την ρώτησα μετά από λίγο. "Ιωάννα" απάντησε
"Έμενα Γιώργο" της είπα "Το ξέρω" είπε και κοίταξε κάτω ενώ δάγκωσε νευρικά τα χείλη της. "Από που;"
"Εμμ είσαι ο πρόεδρος του σχολείου, όλοι σε ξέρουν" πήγα να μιλήσω αλλά ακούστηκε μια φωνή από την άκρη του διαδρόμου να την φωνάζει. "Εμμ πρέπει να φύγω, συγγνώμη για πριν". Έφυγε τρέχοντας.

Hey παιδια! Σας αρεσε το κεφαλαιο; στο τελος έχουμε την πρώτη εντύπωση απτην γνωριμία τους.
Ελπιζουμε να σας αρεσει! Παιδια σχολιαστε πλιζ! Θα το εκτιμουσαμε εαν μας ενθαρρυνατε.
Oh! Btw για οποιον δεν το καταλαβε η Ευα ειναι η πρωην του Γιωργου. Θα δουμε στοιχεια της και στη συνεχεια της ιστοριας!
Luv u.

~KM.