MYSTİCPERSON'A ARMAĞAN EDİYORUM.
Salı 17:30
Hayatımda anlamlandıramadığım bir boşluk var. Gittikçe büyüyor, büyüdükçe beni biraz daha içine çekiyor. Korkuyorum. Herkesten, her şeyden, her yapıdan… Korkum katlanarak artmaya devam ediyor. Baran’ı özlüyorum. O bana anlatırken ben kendimi unutuyorum. Unutuyordum yani.
Yine kayboldum. Kaybettim kendimi. Kendi boşluğumda savrulup gidiyorum.
Bir erkeğin sevgisine ihtiyaç duyuyorum. Bir erkeğe sığınmak, ona güvenmek istiyorum. Gözlerine bakıp ‘Seni Seviyorum’ diyebilmek ona sımsıkı sarılmak istiyorum. Sonra yine nefret ediyorum, yine görmeye tahammül edemiyorum. Katlanamıyorum! İçimdeki boşluk bir türlü dolmuyor.
Yani sevgisizim, babam da yok benim.
…
Neden duvarlarım var benim? Neden bu kadar yüksekler? Neden aşılmazlar? Ulaşılmaz olmak istemiyorum artık. Biri gelip duvarlarımı yıksın, surlarımı aşsın istiyorum. Biri bana ulaşsın. İnsanları kendimden uzaklaştırmak istemiyorum artık. Ama yanlızlığımı çok seviyorum. İnsanları görmeye katlanamıyorum.
Sevmek istiyorum.
Koşulsuzca sevmek.
