Auschwitz

8

Verbitterd loop ik de volgende dag van mijn "werk" weer terug naar de barak. Ik moet nodig naar de wc, maar er staat een hele lange rij voor de wc. Eindelijk na minstens een half uur wachten ben ik aan de beurt. Ik spring de wc in en laat mijn blaas leeglopen. Ik veeg af en schrik. Bloed! Onee, ik ben ongesteld. Dat verklaart ook de buikpijn. Maar hoe kom ik aan maandverband? Er begint iemand op de deur te bonken. 'Schiet es op!' Zegt de man nors. Snel spoel ik door en glip de wc uit. Ik ren terug naar de barak. Ik kijk in mijn rugzakje of mama er iets in heeft gedaan. Ik vind een te klein shirtje. Hebbes. Ik scheur het shirtje in repen en verberg het in mijn broek. En ga weer in de rij staan voor de wc. De norse man komt weer langs gelopen. 'Moet je nou alweer ofzo' zegt hij brommend. Ik negeer de man en kijk een andere kant op. Eindelijk ben ik weer aan de beurt. Snel glip ik het hokje in en doe mijn "maandverband" in. Ik spoel even door zodat het lijkt dat ik gewoon naar de wc ben geweest. En loop het wc-hokje weer uit. Ik ga op mijn bed liggen en val al snel in slaap.

~de volgende morgen~
Ik word wakker met hevige buikpijn. Ik probeer op te staan en na een paar pogingen lukt het. Gelijk voel ik dat ik duizelig ben en ga gelijk weer op de rand van het bed liggen. Werken lukt vandaag zowieso niet. Ik sta voorzichtig op en neem kleine pasjes naar de deur. In plaats van linksaf ga ik rechtsaf, richting de ziekenbarak. Ik kom bij de ziekenbarak aan. De aardige verpleegster ziet me en komt bezorgt naar me toegelopen. 'Wat is er?' Vraagt ze bezorgt. 'Ik ben ongesteld en heb erge buikpijn' zeg ik. De verpleegster begeleid me direct naar een bed. Ik krijg een pilletje en voel dat ik in slaap begin te vallen. 'Welterusten Hannah' zegt de verpleegster zachtjes.