Auschwitz

11

Ik kijk nog 1 keer achterom. De plek die me zo heeft laten lijden. De plek vol angst en verdriet. De ziektes. Het weinige eten en het harde werken. De angst voor de dood. Ik laat het achter me. Mijn moeder blijft voor eeuwig in Auschwitz. Haar as zal verspreiden over het Poolse landschap. Ik zal haar nooit meer zien. Nu loop ik een toekomst tegemoet waarvan in niet weet wat er komen gaat. Ik kijk naast me. Stefan loopt naast me. Met zijn voet schopt hij een steentje steeds weer vooruit. Zou in zijn hoofd dezelfde gedachtes rondgaan als bij mij? Wat zouden ze met ons gaan doen? Worden we weggebracht om vermoord te worden? Of moeten we ergens anders werken. Ik denk aan de mensen die nog in auschwitz zitten. Degene die te zwak en te oud zijn om te lopen. Wat gaat er met hen gebeuren? Ik kijk naar de ondergaande zon. Ik hoor de fluitende vogels. Het gestamp van soldatenlaarzen. Het gekreun van de mensen die pijn hebben. Mensen ondersteunen elkaar. De aarde merkt niks van wat er gebeurt. De moorden, de afranselingen en de pijn. Deze oorlog heeft veel pijn achtergelaten in de harten van de mensen. Ze hebben dierbaren verloren. Mensen moeten achterlaten. De wereld is niet meer zoals het vroeger was. Vroeger was er rust en vrede. En nu? Angst, pijn, verdriet. De dagelijkse onzekerheden. 1 foutje, en je bent er niet meer. Hoe geweldig zou het zijn als dit alles er niet zou zijn. Leven in vrijheid, dat wil iedereen. Ik bots tegen de vrouw voor mij op. 'Kijk es uit joh' snauwt ze boos. Ze staat op en veegt nors haar jurk schoon. 'Sorry' fluister ik beschaamd. Dan pas merk ik dat we stilstaan bij een boerderij. De sergeant die ons leid staat te praten met de boer. Even later beginnen de voorste mensen zich te verspreiden over het terrein. We mogen slapen! Uitgeput zak ik neer naast een hek op een klein stukje gras. Stefan zakt naast me neer. Mijn ogen vallen dicht en ik begin aan een rustige slaap.