Auschwitz

12

Een bel rinkelde. Ik knipperde met mijn ogen. Wreef de slaap uit mijn ogen en keek om mij heen. Oja, we waren op een boerderij. 'Verzamelen!' Roept een soldaat over het terrein. Snel spring ik op en schud Stefan wakker. 'Kom Stefan, we gaan'. Stefan opent verschrikt zijn ogen. 'Wattuh?' zegt hij slaperig. 'Kom op, snel!' Zeg ik en geef hem een duwtje. Snel staat hij op. Samen lopen we naar de groep. We beginnen weer met lopen. Lopen naar het onbekende.

~1 week later~
Ik steun op Stefan. We hebben al 5 dagen niets te eten gehad. 1 keer mochten we drinken uit een schoon beekje. Ik voel me verzwakt. Met moeite schuifel ik vooruit. Een soldaat ziet dat ik moeite heb met lopen. 'Hup, doorlopen jij!' Schreeuwt hij nors naar mij. De soldaten hebben er geen zin meer in. Ze weten dat het einde steeds dichterbij komt. Het einde van hun rijk. Ik voel een por van een geweerkolf in mijn rug. Verschrikt spring ik naar voren. 'Au!' Zeg ik zachtjes. Het word zwart voor mijn ogen. Ik probeer het weg te duwen. Maar het blijft. Ik voel dat ik op de grond val. Vaag hoor ik Stefan nog roepen. De honger, vermoeidheid en de pijn hebben hun tol geëist. Ik zak steeds dieper weg. Ik fluister nog 1 woordje: Stefan. En dan zak ik weg. Weg in de duisternis.

(Pov. Stefan)
Ik zie haar ogen wegdraaien. Ze valt op de grond. Snel buk ik en plof naast haar neer op de grond. 'Hannah, Hannah' zeg ik zachtjes tegen haar. Ik voel dat haar lichaam ontspant. Ze gaat weg. Weg van de aarde. Tranen komen in mijn ogen. Woedend wrijf ik ze weg. Haar mond beweegt. Ze zegt nog 1 woordje: Stefan. En dan zakt ze echt weg. Hannah is er niet meer. De Hannah waarvan ik hield is weg. Ik word bij mijn arm gepakt en omhoog gesleurd. Ik word meegetrokken door de soldaat die me vastpakte. Ik zie Hannah steeds kleiner worden. Totdat ze weg is.

{Einde}