Auschwitz

10

~de volgende dag~
Ik open mijn ogen. Waar ben ik? Dan herken ik het. Ik ben op het plein. Ik ga zitten en rek mijn koud geworden spieren uit. Ik sta op en moet helpen met het opruimen van de lijken van de andere gevangenen. De 1 na de andere verdwijnt op de grote stapel lijken. Ik draai me om en.... Baf! Ik bots tegen een jongen aan. 'Oh sorry' zeggen we tegelijk. Er breekt een lachje uit op onze gezichten. 'Hee, jullie 2, doorwerken!' Roept een soldaat boos naar ons. Samen lopen we verder naar de volgende lichamen. 'Ik ben Stefan' zegt hij. 'Hannah' zeg ik terug en ik bloos. We pakken een nieuw lijk en lopen terug terwijl we doorpraten. 'Hoelang ben je hier al?' Vraagt Stefan. '2 jaar antwoord ik. 'Zolang?' Zegt hij verbaast 'ik ben hier nu ongeveer 4 maanden'. 'Waarom ben je hier?' Vraag ik. 'Ik hielp mijn vader met het verzet' zegt Stefan. Ik hoor dat er een beetje trots in zijn stem was. Glimlachend kijk ik hem aan.

~2 weken later~
We hebben 2 weken de lichamen verplaatst naar de grote bulten. En nu moeten we verzamelen op het grote plein. Mensen fluisteren naar elkaar. Het bericht komt ook naar ons. We gaan weg. De voorste mensen beginnen al te lopen. Om de meter loopt een soldaat om ons te bewaken. We lopen door de poort waar: arbeit macht frei op staat. En dan zijn we opweg. Op weg naar het onbekende.