Runaway with me Gorgeous [Book 1] (Completed)

Nakakakabang pakiramdam

Kristina

"Jade!" Sigaw niya sa kapatid. Atubiling napapalingon ito sa kinaroroonan niya.

"Ssh!" Anito.

Nagtatakang napalapit siya sa kinaroroonan nito. "What is it?"

"Quite. Papa. Might hear, ya." Anang kakambal niya. Napasilip siya sa nakaawang na pinto.

"Who is that?" Mahinang tanong niya nang makita niya ang isang batang karga-karga ng ama.

"Her name is Ally." Wika ni Jade nang makapasok na sila sa loob. Ilang minuto rin nilang hinintay na lumabas ang kanilang ama habang pinatutulog nito ang isang bata sa isa sa mga silid nila.

"Ally?" Nagtatanong ang mga matang napatingin siya sa mukha ng isang batang halos isang taon lang ang pagitan ng kanilang edad. Mahimbing na itong natutulog.

"Yes. That's what Papa said. "

"How long did Papa know her? Who is she?" Puno ng kalituhan niyang naitanong kay Jade.

"I don't know. I just saw her the other day and today. She fell off the trail. That's why Papa took her." Jade said. Tahimik lang siyang nakamasid.

"Kris. Jade. What are you doing here?" Sabay napalingon silang dalawa sa kanilang ama.

"P-Papa!"

"Watch your voice, kids. Get outta here you both." Anang kanilang ama. "Hindi dapat kayo nandito sa loob."

"Papa, who is she?" Ang tanging naitanong niya sa ama. Atubiling sumagot ito sa tanong niya.

"She's Ami's niece. 'Ally' her name. "

"She's pretty, Papa." Si Jade. "Someday, I'm going to ask her to marry me."

Napatingin siya sa kakambal. Isang ngiti naman ang isinukli ng ama nila. Hindi niya halos maintindihan  noon kung bakit nakaramdam siya ng galit buhat sa narinig.

Kahit anong pigil kong wag maiyak sa harap nito ay di ko magawa. Sobrang sakit!

Ang sakit-sakit!

Mali nga ba ang mahalin ko siya? Isa nga bang pagkakamali ang magmahal ng higit pa sa buhay ko?

Bakit ganoon?

Hanggang kailan ko mararanasan ang sakit na to?

Pakiramdam ko para akong pinapatay ng marinig ko mula sa bibig nito ang pagmamahal na matagal ko ng inaasam na marinig. At ang saklap lang... dahil hindi para sa'kin ang mga salitang yon...

Mas lalo akong napahagulhol ng iyak. Parang mas gugustuhin ko nalang ang mamatay kesa ang marinig ko ang katotohanan mula sa labi nito. 

God!

Why?

"I'm... I'm sorry." 

-oOo-

Ally

"I'm sorry kung nasabi ko man ang mga yon." Napaupo ako malapit sa kanya. Nakayuko ang ulo nito sapo ng mga tuhod ang mukha.

Alam kong naririnig niya ako. Gustuhin ko man siyang hawakan, may kung anong pumipigil sa mga kamay ko.

Sa halip, tinabihan ko nalang ito sa pag-upo. Gusto kong sabihin sa kanya ang totoo at magpaliwanag dito. Kahit na hindi naman kailangan pero may kung anong nag-udyok sa'kin na sabihin dito ang dahilan ko.