Zamana Yenilmeyen Sevgi

İkinci Şans

İki hafta sonra hastaneden ayrılmama izin verildi ve taburcu olacağım gün çok heyecanlıydım. Artık iyi olduğum için Rick'i her gün evine zorla yolluyordum ve okula da tabii. Benim yüzümden dersleri çok aksamıştı. Okul çıkışları yanıma uğrayıp kaçırdığım dersleri anlatıyordu. Dersleri ondan dinlemek Dünya'daki en güzel şeydi. Annem neşeyle bir şarkı mırıldanıyordu. Babam ve ben onu gülümseyerek seyrediyorduk. Babam kulağıma doğru eğilip;

"sen burada hayatta kalma savaşı verirken annen çok tedirgin oldu onu gerçekten böyle mutlu görmek çok güzel. Teşekkürler Gloria ve gerçekten hepimize geçmiş olsun kızım"

"evet, baba siz Dünya'daki en iyi ailesiniz ve ben çok şanslıyım" gülümsedim artık yüzüm daha iyiydi. İlk uyandığım gün Rick harika görünüyorsun demişti ve o yanımdan gider gitmez Stella gelmişti. Ondan hemen ayna isteyip kendime baktım;

"aman tanrım Stella çokkorkunç görünüyorum"

"abartma Gloria sen çok zor bir ameliyattan çıktın farkında değil misin? Kendine gel şuan bence gayet iyi görünüyorsun!" deyip beni rahatlatmaya çalıştıysa da ben o günden sonra aynaya bakmamaya özen gösterdim. Çünkü gözlerim ve yüzüm çok şişmişti.

Şimdi hastaneden çıkacaktım ve toparlanıyordum. Havalar iyice soğumuş, dışardan gelenler öyle söylüyorlar ben sadece pencereden görüyordum. Annemden Rick'in beni ilk gördüğü günkü kıyafetlerimi istedim. Pembe kazak, kot pantolon ve beyaz spor ayakkabılarım, krem rengi şapkamı giydim artık daha rahat hareket edebiliyordum. Saçlarımın bir kısmını ameliyat için kazımışlardı ama Stella, Elen ve Cathy benim için güzel bir saç şekli oluşturmuşlardı ve o boş yer hiç belli olmuyordu. Saçlarımı yine öyle yapmıştım ve annemle babam karşıma geçip bana baktılar.

"harika" dedi annem.

"benim papatyam yine çok güzel" diye ekledi babam. O sırada içime o heyecan doldu içim titredi ve ben otomatik bir robot gibi kapıya doğru döndüm ve kapı açıldı. Annem ve babam şaşkındı bunu nasıl hissettiğimi anlamamışlardı tabii ki. Rick kapının eşiğinde durmuş bana bakıyordu elinde koca bir demet çiçek vardı.

"Gloria gözlerime inanamıyorum bu kıyafetler?!?" dedi annemle babamı unutmuş gibiydi.

"Rick hoş geldin sanırım bugün iyi gözüküyorum he ne dersin?"

"harika hayatım, iyi çok hafif bir kelime. Seni böyle sağlıklı görmek çok güzel" gözlerini benden alamıyordu sanki öyle donmuştu ve yine çok yakışıklıydı.

"Rick o çiçekler bana mı? Çok güzeller" ona doğru yaklaştım ama dizlerim titriyordu bu heyecanı özlemiştim. Zaten çok fazla yaşayamadan araya hastalığım girmişti ama artık zamanım vardı ve ben çok uzun yıllar Rick'le birlikte olacağımı düşünüyordum. Annem

"Çok naziksin Rick gerçekten bunlar harika" dedi. Babam;

"merhaba Rick nasılsın?" onların iyi anlaştığını görmek beni çok mutlu etmişti. Rick kendine geldiğinde;

"iyiyim efendim teşekkür ederim. Ben şuan dünya'nın en mutlu insanıyım. Gloria çok iyi gözüküyor." Dedi yanakları kıpkırmızı olmuştu hala utangaçtı. Tabii öyle olacaktı hiç bir şey değişmemişti ben sadece biraz mola vermiştim.

"hadi artık bu hastaneden çıkabilir miyiz? Ben çok sıkıldım? Hava almak istiyorum. Hayata dönmek istiyorum" diyerek sızlandım.

Babam ve Rick aynı anda "tabii evet haklısın" dediler ve odadan çıktılar. Anneme döndüm ve gülümsedim o da bana gülümsedi.