Chapter 22: The Compensation
Diana POV
Nagising ako dahil naramdaman kong may humahaplos sa buhok ko. When I opened my eyes, my vision was still blurry but when it adjusted, the face of Trevor staring at me became clear.
Ngumiti siya sa akin saka siya tumigil sa paghaplos sa buhok ko, "did I wake you up?"
I rubbed the side of my eyes, "not really." Humikab ako at umayos ng upo sa kama. Hindi ko alam pero bigla akong na-self conscious dahil sa tingin na binabato sa akin ni Trevor, I'm trying my best not to feel awkward around him but I think I need to do better.
"Wala ka bang ibang alam na gawin maliban sa matulog?" Tumawa ng marahan si Trevor.
Umiwas ako ng tingin, "stop acting like we're close."
"Aren't we supposed to be?" He raised one eyebrow and smirked, "or do you want us to be closer?" He closed the inches between us teasingly and I felt his skin touch my bare arm, umusog ako sa kama at pumagitna para layuan siya.
"Personal distance!" I glared at him, "huwag kang lalapit!"
Imbes na makinig ay mas lalo lang siyang lumapit sa akin, he wiggled his eyebrows as he crawl in the bed, lumunok ako. "Diana..."
Nanlaki ang mga mata ko nang pumaitaas si Trevor sa akin, "jerk!" Tinuhod ko siya sa pagitan ng hita niya at napahiga naman siya sa gilid ko habang umuungol sa sakit, namula agad ang mukha ni Trevor at pinagpawisan siya.
"W-What the hell... my balls..." Impit niya sa sakit.
"Well well, sorry." Sarkastik na saad ko, "but I meant to kick your dog, not the balls. Bummer."
He growled.
"Iyan sa 'yo! Sa susunod hindi lang iyan ang mapapala mo sa akin!" Tugon ko sabay layas sa kwarto, leaving Trevor in his pained situation, noong nasa labas na ako ng kwarto'y napasandal ako sa pader, I pressed my hand against my chest and felt my heart's loud thump.
Bigla akong nakonsensya sa ginawa ko, mukhang nasaktan ng todo si Trevor sa pagtuhod ko sa kanya, should I say sorry and let him step on my pride? Pero siya naman ang naunang nang-asar ha? Saka ako na lang ba lagi magso-sorry sa kanya?!
Bumukas ang pinto ng kwarto ni Trevor at lumabas siya, paika ika siyang naglakad, gusto ko sana siyang tawanan dahil sa itsura niya pero nakakaawa naman siya, sinamaan niya ako ng tingin, "brute."
Kinagat ko ang babang labi ko saka yumuko, "h-hindi ko sinasadya..."
"Ok."
I sighed, "are you mad?"
"Now you're asking." Sarkastik na sagot ni Trevor sa akin, "kung sasabihin ko oo, ano ang magagawa mo doon?" Dagdag niya.
Nagkibit balikat lang si Trevor noong hindi ako sumagot, "a-ano..."
"Hmm?"
"I'll cook you dinner?" I offered with a sly smile.
Tumaas ang isang kilay niya, "if it doesn't taste good, I'll be mad to you forever." Pumasok na siya ulit sa pintuan ng kwarto namin, not bothering to close the door as he walk towards the bed.
Wait... what just happened? Hindi ba't dapat masaya ako na galit siya sa akin? Therefore he may change his mind to marry me? And when that happens it means hindi na ako matatali sa isang relasyon na hindi ko naman gusto?
Isn't that how everything is supposed to be? Then why do I give a damn about how he feels to me? Why do I feel that I can't afford to have him resent me? What is happening, Diana? Didn't you made it clear to yourself already? There won't be any marriage, so why make an effort to cook for this jerk when you really never cooked in your entire life?!
