just tell me ➼ dylan sprayberry

Rozdział XVIII

Widywałam go kilka razy dziennie na wykładach. Nadal nie zamieniliśmy ze sobą żadnego słowa, no może raz zdarzyło się nieśmiałe cześć. Czasami miałam ochotę podejść do niego i zwyczajnie porozmawiać, ale za każdym razem gdy próbowałam od razu rezygnowałam. Po dziesiątkach takich bezskutecznych prób dałam sobie spokój. Próbowałam nawet zapomnieć, że siedzi w tej samej auli co ja i studiuje na Columbia University. Niby to wydaje się takie łatwe, ale w rzeczywistości tak nie jest. Nie ma dnia żebym nie spojrzała nieśmiało w jego stronę. Ten stan trwał około miesiąca. Był 28 grudnia czyli kilka dni po świętach i zbliżał się sylwester. Martha namówiła mnie na pójście na imprezę organizowaną przez jednego z jej kolegów żeby uczcić nowy rok. Nie miałam zbytniej ochoty gdziekolwiek wychodzić ale jak już kiedyś wspominałam, moja przyjaciółka ma wrodzony dar przekonywania. Zgodziłam się po kilku godzinach jej błagania i teraz siedzę w samochodzie razem z brunetką i jedziemy do centrum handlowego po sukienki. Wpatrywałam się w krajobraz miasta za oknem i wysłuchiwałam narzekań brunetki na tutejszych kierowców. No ale co się dziwić, pojechałyśmy na zakupy w godzinach szczytu i to do centrum miasta więc nie dziwię się, że wszędzie są korki.

-Przysięgam, przesiadam się na rower- mruknęła dziewczyna a ja cicho parsknęłam śmiechem

-Najpierw musisz go mieć Martha- odpowiedziałam

Brunetka posłała mi obrażone spojrzenie i skupiła się na drodze. Pod galerią handlową byłyśmy pół godziny później. Zaparkowałyśmy czarną toyotę i ruszyłyśmy do wejścia. Wbrew pozorom w środku nie było tłoku, dla nas lepiej. Po przejściu czterech sklepów dopiero każda z nas wybrała sobie idealną sukienkę. Ja kupiłam ciemno fioletową z dopasowaną górą i rozkloszowanym dołem kończącym się przed kolanem a Martha wybrała dla siebie małą czarną. Po drodze kupiłyśmy jeszcze buty i mogłyśmy wracać. Droga powrotna minęła nam o wiele szybciej, w akademiku byłyśmy wieczorem.

Od samego rana moja współlokatorka przygotowywała wszystko na wieczór. Podczas gdy ona siedziała w łazience ja postanowiłam wyjść na świeże powietrze. Stałam na zewnątrz jakąś godzinę gdy zadzwonił mój telefon

-Gdzie ty jesteś Van? Nie zdążę cie wyszykować

Już nawet nie odpowiedziałam tylko westchnęłam i rozłączyłam się. W pokoju czekała już na mnie przyjaciółka. Po trzech godzinach byłam gotowa. Przejrzałam się w lustrze i przyznam że wyglądam świetnie. Martha pochwaliła swoje dzieło i chwilę później byłyśmy w samochodzie. Jej kolega mieszkał niedaleko, posiadłość była ogromna. Na parkingu stało kilka samochód i schodzili się ludzie. Wchodząc do środka uderzyła mnie mocna mieszkanka alkoholu i papierosów. Zignorowałam ją i poszłam do kuchni. Nie kojarzyłam większości osób ale całe szczęście w kuchni siedział Matt

-Napijesz się czegoś? - zaproponował

-Daj coś mocnego

Klasycznie, kilka mocniejszych drinków i poczułam procenty we krwi. W końcu się rozluźniłam i poszłam potańczyć. Powolnym krokiem poszłam do salonu, który ku mojemu zdziwieniu nie był taki pusty. Stanęłam na środku pomieszczenia i zaczęłam kołysać się w rytm jakieś muzyki techno. Nie lubię takiego gatunku, ale teraz jest mi wszystko jedno. Przetańczyłam dobrą godzinę, czasami sama, czasami w towarzystwie przyjaciół. Gdy nogi zaczęły mi wysiadać poszłam na zewnątrz i usiadłam na jednym z krzeseł przy barku. Tutaj też kręciła się spora grupka osób, niektórzy tańczyli a inni siedzieli w basenie. Siedząc tak zdążyłam wypić kolejnego drinka. Chwilę później podbiegł do mnie jeden ze starszych chłopaków z uczelni. Złapał mnie w stylu panny młodej i już wiedziałam co chciał zrobić

-Josh puszczaj mnie!- krzyknęłam ale blondyn to zignorował. Po chwili wrzucił mnie do basenu. Wiłam się pod wodą próbując wydostać się na powierzchnię. Czułam jak braknie mi tlenu. I tutaj przyszło zbawienie, ktoś wskoczył do wody i wyciągnął mnie. Gdy już siedziałam na ziemi zaczęłam kaszleć i coraz szybciej oddychać. Dopiero teraz spojrzałam kto mnie uratował

Dylan spojrzał na mnie, ale zaraz potem stał przy Joshu

-Idioto ona nie umie pływać!- krzyknął

Blondyn podszedł do mnie i zaczął przepraszać tłumacząc, że jest pijany. Nie miałam ochoty ciągnąć tej rozmowy więc po prostu mu wybaczyłam. Dylan pomógł mi wstać i zaprowadził mnie do środka. Było mi strasznie zimno, a chłopak widząc to pożyczył od organizatora imprezy bluzę i dał mi ją. Znalazłam jakiś wolny pokój i udałam się na balkon i usiadłam na płytkach zsuwając się po ścianie.

-Dziękuję

-Nie ma za co- spuścił głowę w dół i kontynuował -Nie wiesz ile czekałem żeby z tobą porozmawiać

Nie dał mi odpowiedzieć, po prostu mówił dalej

-Gdy się obudziłem, wtedy w szpitalu, nie wiedziałem co się dzieje. Byłem zdezorientowany, każdego pytałem się tylko gdzie jesteś i czy nic ci nie jest. W końcu pewnego dnia Ellery dała mi list. Czytałem go kilka razy bo nie mogłem uwierzyć że to co jest tam napisane jest prawdą. Byłem załamany - momentalnie zaszkliły mi się oczy, otarłam pojedynczą łzę spływającą po moim policzku i słuchałam dalej

-Rok. Tyle zapomniałem o tobie. Było mi cholernie trudno, nie widziałem co ze sobą zrobić. Musiałem być silny, nie mogłem patrzeć jak rodzina dalej się tak o mnie boi. Starałem się wyprzeć te wszystkie bolesne wspomnienia. I jakimś cudem mi się udało. Szukałem dla siebie dobrej uczelni i natrafiłem na ogłoszenie o dalszym naborze do Columbia University. Przyjęli mnie więc postanowiłem to uczcić i pojechałem wtedy, w weekend do Chicago razem z przyjacielem na ten mecz. Dalej pamiętam ten dzień- parsknął śmiechem i pokręcił głową z rozbawienia- twoja przyjaciółka nieźle mi wtedy przywaliła

Teraz to ja parsknęłam śmiechem. Atmosfera pomiędzy nami się trochę rozluźniła, to dobrze. Siedzieliśmy w ciszy przez kilka minut, aż w końcu której z nas się odezwało, w tym przypadku byłam to ja

-Nie chcę żeby znów wszystko się popsuło Dylan- zaczęłam a chłopak spojrzał w moją stronę i słuchał uważnie- Mimo, że było mi cholernie trudno przez te dwa lata, to nie mogę znowu o tobie zapomnieć. Jesteś dla mnie zbyt ważny. Wiem, że byłam zwykłą idiotką zostawiając cię tam samego

-Też jesteś dla mnie ważna Vanessa- zaczął powoli przybliżać się w moją stronę i gdy nasze twarze dzieliły centymetry, spojrzał mi prosto w oczy- Cholernie mi na tobie zależy

I złączył nasze usta w długim pocałunku, na który czekałam tak długo. Gdy zabrakło nam powietrza, odsunęliśmy się od siebie i w tym samym momencie na niebie pojawiło się tysiące fajerwerek.

-Szczęśliwego Nowego Roku- powiedzieliśmy w tym samym czasie i znowu mnie pocałował