Het Leven van een Selkie

~2~

Wat ik eerst had voorzien als een perfecte spamiddag, sloeg van een verpeste verwenpoging om in een nachtmerrie met snorharen. Ik probeerde mezelf te kalmeren om te achterhalen wat er met me aan de hand was, maar geloof me, van jezelf ontdekken dat je jezelf in een zeehond kunt veranderen, is ontzettend eng. Ik had geen idee meer wie of wat ik überhaupt was, want dit soort plottwisten kende ik natuurlijk al van films; de hoofdpersoon ontdekt dat ze iets magisch bezit, en dan blijkt dat zijn ouders niet eens zijn echte biologische ouders zijn en hij de erfgenaam is van de troon op een of andere sci-fi planeet. Op dat moment trok ik allerlei overhaaste conclusies waar ik helemaal niks aan had.

En toen schoot het me ineens te binnen.

Het was die mantel. Toen ik die mantel aandeed veranderde ik in een zeehond, en toen ik de kap afschudde, werd ik weer mezelf.

Dat wetende, begon ik te googelen op 'veranderen in zeehond'. Nadat ik zo'n duizend websites over de rui en de groei van zeehondpups af had gezocht, kwam ik op de Wikipediapagina van de zogenaamde 'selkie' terecht. Volgens de Ierse, Schotse en Faroër mythologie waren selkies dus zeehonden die als het ware hun huiden konden afwerpen om zo een menselijke gedaante aan te nemen. Dat verklaarde het gedoe omtrent die bonten mantel die ik had gevonden. Ik besloot hem weer aan te trekken -de kap deed ik echter niet op- en merkte op dat hij precies mijn maat was. Het leek wel alsof de mantel speciaal voor mij was gemaakt. Dat maakte het niet minder vreemd, want de vraag bleef; sinds wanneer was ik een selkie?

Ik bestudeerde de Wikipediapagina grondig en zocht nog een paar andere sites af die uitleg gaven over deze mythen, en toen kon ik ineens de link leggen: selkies speelden een enorme rol in de Ierse mythologie en mijn vader was geboren in Ierland. Het was ook nota bene zijn kast waar ik die mantel had aangetroffen. Was mijn vader dan ook een selkie?

Toen hij die avond thuiskwam van zijn werk, besloot ik het hem te vragen. Ik had geen idee hoe ik het subtiel kon brengen; ,,Hé pa, ben jij toevallig half-zeehond?" is namelijk nogal vreemd om op een willekeurig moment te vragen. Eigenlijk was de directe aanpak juist een goed idee, want deze hele situatie was nogal vreemd. Ik besloot het hem straight to the point te vertellen, maar toen ik uiteindelijk oog en oog met hem stond, begon ik er natuurlijk om heen te draaien. Ik zou echt een prijs moeten krijgen voor de subtiele aanpak.

Ik begon een heel verhaal over dat ik later graag dierenarts wil worden bij de zeehondencrèche op Texel, en dat dat de rede was dat ik in de vierde graag het profiel Natuur & Gezondheid ging kiezen. Daarna begon ik te praten over dat ik zogenaamd een cool tv-programma had gezien over de Ierse mythologie, maar (waarschijnlijk omdat het een man is) hij begreep helemaal niks van mijn stille hints. Toen ik tenslotte het woord 'selkie' liet vallen, had hij ineens door waar ik al die tijd op zat te doelen. ,,Je hebt het ontdekt, hè?" zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. Toen vertelde hij me een verhaal over zijn tijd in het westen van Ierland, waar hij verliefd was geworden op een geheimzinnige dame die altijd berichten achterliet op het strand. ,,Ik miste haar zó erg dat ik besloot om een nieuw leven te beginnen in Amsterdam, waar ik uiteindelijk Marthe tegen het lijf liep. Maar echter voordat ik haar ontmoette, was ik al vader van een kind." Hij stopte midden in zijn zin, hopend dat het me duidelijk zou worden. En dat gebeurde ook; mam was niet mijn biologische moeder. Ik was niet de dochter van pap en mam, ik was de dochter van pap en een selkievrouw.

,,Hoe heette ze?" vroeg ik.

,,Margaia," antwoordde hij.

,,Weet mam het? Dat je verliefd was op een selkie? Dat ik er één ben?" vroeg ik.

Pap wilde 'nee' gaan zeggen, maar ons gesprek werd verstoord door een dichtslaande voordeur; mam was ook terug van haar werk. Wat er daarna gebeurde kan ik me niet meer precies herinneren, maar het kwam er op neer dat ons diepe gesprek omsloeg in wat ongemakkelijk gebabbel over het weer.

Een dag later kwam pap er op terug toen mam de weekendboodschappen ging inslaan. Hij vertelde me dat ik in zee was geboren, in mijn zeehondvorm, en een uur later spoelde ik aan op het strand in mijn bonten omhulseltje. Gek genoeg groeit die mantel met je mee, zelfs wanneer je hem niet gebruikt. Hij vertelde ook dat ik alleen in een zeehond kan veranderen als ik de mantel helemaal aanheb, dus ook met de kap over mijn hoofd getrokken. Als ik weer terug wil transformeren in een mens, hoefde ik me simpelweg zo te bewegen dat de mantel werd uitgeschud. Er zat dus toch ergens een kern van logica in het aparte verhaal. Toen hij me dit vertelde, verwachtte ik niet dat ik deze 'superkracht' ooit zou gaan gebruiken; wat is het nut om in een zeehond te veranderen?

Ook zei hij dat ik me bij elke volle maan, plus de avond ervoor en erna, me in mijn selkievorm in het water moet bevinden. Anders kan ik namelijk erg ziek worden, en in de ergste scenario's zou ik er door kunnen sterven. Fijn. Niet dat ik op dat moment zo vaak 's avonds afsprak met vrienden, maar zo'n gebod sloot dat wel automatisch uit.

Tenslotte vertelde hij me dat hij verder niet veel wist over wat Margaia allemaal uitspookte onderwater en of ze nog meer speciale krachten bezat. Hij zei dat ik dat in de loop der tijd allemaal zelf zou gaan ontdekken. Ook drukte hij me op het hart dat ik echt voorzichtig om moest gaan met deze gave, omdat hij niet weer iemand wilde verliezen. Dit was het laatste wat hij ooit over mijn leven als selkie heeft gezegd. Wanneer ik er later op terug wilde komen, kapte hij het al gauw af. Dat snap ik op zich wel, hij wilt natuurlijk niet elke dag weer herinnerd worden aan de liefde van zijn leven die plotseling verdween.

En nu zijn we hier, twee dagen later. Het is zondagavond en morgen moet ik weer vroeg uit de veren. Waarschijnlijk gaat niemand doorhebben dat mijn leven ineens zo drastisch is veranderd, ik ben namelijk toch al raar en stil zat in ieders ogen. Ik ben wel benieuwd of ik me heel veel anders ga voelen de komende dagen, nu ik dit allemaal weet. Geloof me als ik zeg dat zo'n hele nieuwe persoonlijkheid echt als een overweldigende klap aankomt, zeker als je ineens nog maar half-mens bent. Gelukkig hoef ik niet echt op te letten in het dagelijks leven aangezien ik zelf kan bepalen of ik die mantel aantrek en daarmee in een zeehond verander. Het enige waar ik rekening mee moet houden is het feit dat ik voortaan elke volle maan onderwater door moet gaan brengen, en dat wordt nog wel een heel karwei. Sure, ik kan de hele avond in bad gaan zitten, maar stiekem ben ik toch wel een beetje benieuwd naar hoe een zeehond de wereld benadert. Mij is de kans gegeven om een hele nieuwe wereld te gaan ontdekken, en ik denk dat ik die kans ga grijpen. Ik moet dus proberen te regelen om naar de Noordzee te gaan, want een avond doorbrengen in de Amsterdamse grachten is ook geen plezierig idee. Nee, ik ga ervoor. Ik ga dit leven leven.

Mijn leven. Het leven van een selkie.