Het Leven van een Selkie

~13~

A/n

Heeej mensen,

For the first time in foreveeerrr weer een nieuw hoofdstukje hiero! Ik wil nog niet zeggen dat ik officieel terug ben van weggeweest, maar er komen zeker nieuwe hoofdstukken aan. Misschien klinkt dat een beetje tegenstrijdig, maar ach. Ik heb vakantie, dus dat betekent wel dat ik eindelijk tijd heb om met schrijven bezig te zijn. Het finishen van mijn manuscript blijft echter wel mijn prioriteit :)

Let ook vooral een beetje op de laatste alinea's van dit hoofdstuk. Belangrijke informatie enzoo.

Veel leesplezier!

Xxx Anniek

-------------------------

Mijn leven is een feestje.

Dat probeer ik me elke dag in te praten om de beter te voelen. En ergens is het ook wel waar. Het is echter geen Coachella waar iedereen aan de cocktails zit en nachten doorhaalt om te kunnen dansen op de nieuwste hits. Het is eerder een solo-avondje waarbij ik onder het genot van drie zakken popcorn de eerste afleveringen van vijf verschillende series zit te bingewatchen.

Dat is toch ook een soort feestje?

Tijdens economie zit ik daarom ook te fantaseren over wat ik vanavond ga doen; morgen heb ik bijna geen huiswerk en we zijn lekker vroeg uit. Ik bedenk me dat het voor de verandering wel eens leuk is om allerlei nostalgische videos van Kud te gaan kijken, of om alle knappe jongens uit de vijfde klas eens fanatiek te gaan stalken op Facebook. Ik ben benieuwd of de oudtante van Jochem Meijers uit H5B eindelijk haar webwinkel heeft gelanceerd. En hoe zou het gaan met de stiefmoeder van Nyls Dijkgraaf uit V5A, wiens collega een operatie heeft gehad. Je vindt nou eenmaal de meest boeiende roddels op Facebook.

Ik kan ook Geometry Dash downloaden op mijn telefoon om te kijken of ik mijn high score van de brugklas kan verbreken. Ik was toentertijd echt verslaafd aan dat spel, want ik heb altijd al een zwak gehad voor dat soort spelletjes. Ik lig er nog steeds elke nacht wakker van van dat ik Flappy Bird heb verwijderd.

Even vijf minuten stilte voor de high score die ik daar had: 214...

Mijn plechtige moment wordt echter verbroken door de rebelse zoemer die aankondigt dat de les er weer op zit. Niet dat ik dat heel erg vind, want nu heb ik lekker pauze. Ik schuif de zware boeken in mijn tas, die ik moeizaam op mijn rug slinger. Het lijkt wel of, naarmate het schooljaar langer duurt, mijn tas ook zwaarder wordt. Mijn schouders zijn inmiddels net zo sterk als die van Iron Man, dus dat zit gelukkig wel snor.

,,Wat hebben we?" vraagt een stem naast me. Het is Nadine, die sinds Sylvie's absentie mijn nieuwe economiemaatje geworden is. ,,Paus," zeg ik, struikelend over de letters. ,,Ze. Pauze," verbeter ik mezelf. Nadine grijnst. ,,Je hoeft het niet voor me te spellen, hoor." Ik voel dat mijn gezicht zo rood wordt als de wollen trui van meneer Kleingeld. Zelfs fatsoenlijk praten is niet vanzelfsprekend in mijn leven. Hoe doen die hoogleraren en TEDx sprekers dat dan toch; drie kwartier onafgebroken monologen voeren tegenover een publiek van ik-weet-niet-hoeveel mensen. Ik kan het woord 'pauze' niet eens zeggen zonder een reference te maken over het hoofd van de rooms-katholieke kerk. Jamie, wat is er misgegaan?

Ja. Zo ga ik mijn autobiografie noemen; precies dezelfde titel die als die de rampvloggers tegenwoordig recyclen.

Jamie Marshall: PRATEN EN SOCIAAL LEVEN GAAT FOUT!!! HEFTIGE REACTIE!!!

,,Hallo?" Nu merk ik pas dat Nadine nog steeds voor me staat. En oordelend op de uitdrukking op haar gezicht, heeft ze hoogstwaarschijnlijk net iets tegen me gezegd. Ik vraag me of of ik toevallig een hersendeel mis, want dat verzinken in mijn gedachten zorgt er wel voor dat ik nooit doorheb of iemand tegen me staat te praten.