Het Leven van een Selkie

~5~

A/n

Hiii iedereen,

Sorry voor mijn afwezigheid, ik heb het echt heel druk met school (een beetje de standaardsmoes die iedereen hier op Wattpad gebruikt, maar hé, het is echt waar) en ik had een mini-writersblock. Voor Nori heb ik het plot een beetje uitgewerkt, dus ik hoop dat ik daar snel verder kan schrijven. Enjoy reading!

Xxx Anniek

----------------------

Ik schud wakker uit mijn huiswerk wanneer er een etui met een knal op mijn tafel belandt. Door mijn schrikreactie schuif ik automatisch mijn stoel naar achteren en staar verbouwereerd naar de etui. Vlak daarna hoor ik iemand mijn naam roepen. ,,Jamie!" Het is Kai die met zijn handen naar me probeert te seinen dat ik de etui naar hem moet gooien. Ik bloei helemaal op vanbinnen. Als ik goed gooi, maak ik misschien wel een goede badass indruk. Maar mij kennende zal ik hem waarschijnlijk twee meter de verkeerde kant op gooien en breek ik sowieso een raam. Ik besluit echter het risico te nemen, til de etui op met mijn rechterhand en probeer te mikken op Kai. Voor ik het weet vliegt de etui majestueus door de lucht, en ik voel me stiekem een klein beetje trots. Voor mij is het terugwerpen van een etui naar mijn crush een enorme stap,  zielig genoeg. Maar het zegevieren duurt helaas niet erg lang, aangezien meneer Kleingeld door de deur komt gelopen. Razend kijkt hij om zich heen, tot zijn blik mij bereikt; ik gooide de etui. Woest loopt hij op me af met zijn dampende koffiemok in zijn hand -waarvan ik vermoed dat hij de inhoud over me heen gaat gooien. 

Ik kan wel door de grond zakken van schaamte. Eén keer probeer ik een rebelse actie te ondernemen, en ja hoor, meteen ben ik degene die gesnapt word. Meneer Kleingeld schraapt zijn keel. 

,,Waarom vloog er een etui door mijn klaslokaal?"

,,Sorry, meneer," piep ik, nauwelijks verstaanbaar. 

Meneer Kleingeld priemt met zijn vinger richting de computer op zijn bureau. 

,,Sorry? Zie je wel wat er op mijn bureau staat?"

,,Eh, een computer?"

Om een of andere rede hoor ik gelach achter me. 

,,Die 'computer' is een spiksplinternieuwe Mac Pro met een ACER HD monitor, plús een draadloze muis met LED-verlichting. Bij elkaar zo'n vijf ruggen waard! Als jouw etui die gieter in de vensterbank had geraakt, had het omgevallen water waarschijnlijk mijn nieuwe aankoop totaal vernietigd!" Gepikeerd kijkt hij me aan. 

,,Maar meneer, Jamie had onmogelijk die gieter kunnen laten omvallen," zegt Kai, en ik smelt bijna bij het horen van zijn stem die mijn naam zegt. ,,Ik zei dat ze hem naar mijn moest gooien, en ik stond niet eens in de buurt van uw computer." Ik begin ontzettend te blozen, zowel van schaamte als van het feit dat mijn crush het voor me opneemt. 

,,Daar gaat het niet om. Het is gewoon strikt verboden om met spullen te gooien in mijn klaslokaal. Jamie, ga jij maar even op de gang staan, dan hebben we na de les wel even een fatsoenlijk gesprek over respect voor eigendommen." 

Als er een knop was om mezelf op dit moment naar het midden van de aarde te teleporteren, zou ik er nu zo hard op drukken dat de knop waarschijnlijk kapot zou gaan. Hoe gênant is dit? Voorzichtig sta ik op en ik voel de ogen in mijn rug prikken. Ik schuifel naar de deur toe, wanneer Kai plots opstaat. ,,Meneer, Jamie deed niks. Ik zei dat ze die etui naar mij moest gooien, 't is haar schuld niet," zegt hij vol overtuiging. 

Op dit soort momenten haat ik het echt dat ik zo'n lichte, haast doorschijnende huid heb. Ik word namelijk nog roder dan ik al was en begin nu echt op de neus van Rudolf te lijken. Fijn. Maar die schaamtegevoelens worden massaal overspoeld door een zweverig gevoel; Kai probeert zich op te offeren voor mij? Ik kan het amper geloven, hij kent me nauwelijks. Dit bewijst maar weer dat hij echt de perfecte jongen is. 

,,Nou, in dat geval geldt er voor jou hetzelfde als voor Jamie. Eruit dus." Boos wijst meneer Kleingeld naar de deur. Kai haalt zijn schouders op en samen verlaten we het klaslokaal. Wanneer ik de deur achter me sluit, sta ik zowat te trillen op mijn benen. Ik realiseer het me namelijk ineens; Kai en ik staan samen op de gang. Alleen ons tweeën. Wat moet ik in vredesnaam zeggen?

Kai zakt onderuit tegen de muur en haalt zijn telefoon uit zijn zak tevoorschijn. Fijn. Nu kan ik helemaal niks tegen hem zeggen aangezien hij veel belangrijkere gesprekken heeft om mee door te gaan. Niet dat ik van plan was om tegen hem te gaan praten, maar dat 'met zijn tweeën op de gang' stelt nu helemaal niks meer voor. Wat moet ik nu doen? Ik weiger om weer een kans voorbij te laten gaan. Hoe is het mogelijk dat mensen dit kunnen doen zonder compleet na te denken? 

Hierbij verklaar ik dat al mijn respect uitgaat alle dappere extraverten die onze wereld rijk is. We zouden nergens zijn zonder jullie. 

Ik vraag me af wat Kai aan het doen is op zijn telefoon. Ik weet dat hij niet zo'n gameverslaafde is en waarschijnlijk zit hij ook niet Buienradar of Nu.nl te checken, dus ik ga er maar vanuit dat hij aan het whatsappen is. 

Dan kom ik ineens met een idee; wat als ik gewoon in mijn hoofd na ga welke zinnen ik absoluut niet moet zeggen? Dan blijven er vanzelf een paar goede zinnen over. Even denken:

,,Zullen we Marco Polo spelen, net zoals op de basisschool?"

,,Wist je trouwens al dat ik een selkie ben?"

,,Je bent echt perfect, wil je misschien met me?"

Het voelt net alsof iemand mijn inspiratieknobbel in mijn frontale hersenkwab heeft lopen saboteren, want meer dan deze drie kan ik niet bedenken. Misschien is dat juist wel een goed teken, ik bedoel, als dit de enige zinnen zijn waarmee ik een kapot slechte indruk achterlaat, kan het toch eigenlijk niet fout gaan als ik ze niet gebruik?

Eindelijk heb ik een zin gevonden die ik kan gaan gebruiken. Ik herhaal hem een paar keer in mijn hoofd om te voorkomen dat ik over mijn woorden ga struikelen, want dat is echt een afknapper. Dan is het zover; Jamie Marshall doorbreekt haar barrières in drie, twee, één...

,,Nog bedankt trouwens, van daarnet."

Kai kijkt op van zijn telefoon en zijn ogen zijn op mij gericht. O mijn lieve. 

,,No problem. Het was ook mijn schuld," zegt hij terug, een beetje monotoon. 

Ik weet niet of ik moet gillen van angst of dansen van blijdschap; ik heb een gesprek met Kai Vogels. Stap één voor de opbouw van een sprookjesrelatie of de eerste stap van een totale vernedering als dit verkeerd gaat. Maar nu we een gesprek hebben is er ook geen weg meer terug. Ik moet snel handelen, anders komt er een ongemakkelijke stilte. Veel tijd om na te denken of mijn zinnetje te repeteren is er niet, want zulke stiltes komen sneller dan je zou denken. 

,,Tja, ik gooide de etui," zeg ik dan maar. Kai glimlacht. ,,Je gooide hem wel mooi, though," zegt hij terug. 

Gaf hij me nou een compliment?  

Zo'n vijftien jaar op de planeet aarde hebben me veel dingen geleerd. Voor dit moment was het raarste wat ik had meegemaakt, het feit dat ik half-zeehond ben. Maar een compliment krijgen van je crush is toch iets specialer, geloof me.