Het Leven van een Selkie

~7~

A/n

Heey lieve lezers,

First things first: ik  heb het echt druk met school, sport, mijn sociale leven en hobby's, en ik zit gewoon een beetje in een inspiratiedip. Ik weet het, er is niks vervelender dan een schrijver die een keer in de tien jaar een hoofdstuk post, maar ik beloof plechtig dat ik actiever ga proberen te zijn. 

Ik had dolgraag gewild dat ik als goedmakertje een extra lang hoofdstuk kon posten. Die missie is helaas gefaald :( anyway, het is tenminste iets, dus veel leesplezier!

Xx Anniek

---------------------

Jij mag raden wat ik deze middag aan het doen ben.

Optie A: Ik zit als een echte Koos-Vriendloos thee te slurpen op mijn kamer.

Optie B: Ik probeer een leuke serie te vinden om verslaafd aan te raken op Netflix.

Optie C: Ik doe alsof ik keihard aan het leren ben voor Engels zodat mijn moeder me straks beloont met lekker avondeten

Optie D: Alle bovenstaande opties zijn correct. 

Wanneer je voor antwoord D hebt gekozen, proficiat, je bent een echte Jamie-kenner. Ik zou d'r niet trots op zijn. 

Anyway, het is alweer heel erg lang geleden dat ik ontdekte dat ik superkrachten had. En nu praat ik niet over het hele selkiegedoe, ik heb het over iets veel groters; ik kan multitasken. Bijna iedereen denkt dat multitasken een mythe is waar iedereen zich aan vast probeert te klampen door te hopen dat het waar is. 

Wanneer ik door mijn Netflix scrol, stuit ik op een of andere weerwolvenfilm uit de jaren tachtig, genaamd Epic Blood Moon In The Dark. Wat een epische naam voor een film, zeg. Aangezien ik toch niks anders ga vinden dan mierzoete romantische komedies of uitgemolken franchises, besluit ik maar de gok te wagen. 

Tweeënhalf uur later besef ik me dat het een kapot slechte film is. Tweeënhalf uur die ik nooit meer terug krijg. Fijn. 

Behalve spijt is er nog een andere, totaal willekeurige gedachte in me opgekomen. Ik herinner me nog wat pap tegen me zei over selkies en de volle maan, dat ze zich dan ten alle tijde in het water moeten bevinden. Maar dat zou toch totaal onlogisch zijn, aangezien ik al mijn hele leven een selkie ben, maar nog nooit last heb gehad van verschrikkelijke ziektes doordat ik met de volle maan loner op de bank zat, in plaats van in het water? Ik denk dat hij zich vergist heeft, want volgens mij heeft de volle maan enkel betrekking tot de weerwolven. En die bestaan amper. Hoop ik. 

Ik open mijn mailbox en zie dat ik een paar nieuwe berichten heb, waaronder een e-mail van mijn docente Engels, mevrouw van der Zalm. Ze kan goed lesgeven, en aangezien ik wel redelijk goede cijfers haal, mag ze me wel een beetje. Snel klik ik op Openen, want ik ben eigenlijk wel redelijk benieuwd waarom ik mailtjes van haar binnen krijg. 

Dit is echt een dilemma voor mij. Ik bedoel, groep 8-ers motiveren om naar onze school te komen heeft bij mij sowieso een averechts effect. En presenteren staat nou eenmaal op mijn lijstje van grootste trauma's. 

Ja, ik weet dat ik veel trauma's heb. Maar ik beloof dat deze op de eerste plaats staat. Alhoewel, gedeelde eerste plaats, want ik ben ook als de dood voor te laat komen. En communiceren met jongens. En survival-klassenuitjes met zo'n slotenparcour waarbij jongens met koeienpoep naar je gaan gooien. Ik krijg er spontaan kriebels van. 

Maar aan de andere kant, dit is een opportuniteit om samen te werken met Vajèn. En het ging al zo goed tussen mij en Kai, dus een gesprek met Vajèn zou mijn dag echt compleet maken. Plus, ik hoef niet meer te leren voor Engels. 

Vanaf nu ben ik de dapperste persoon op aarde. Ik kan alles aan. Niets houdt mij tegen. Zelfs vliegende, verbrokkelde koeienvlaaien niet. 

Ik klik snel op Versturen, en meteen voel ik me de koning te rijk. Als ik deze kans niet verkloot, zit een toekomstig leven als Vajèns beste vriendin er misschien toch nog in. Misschien is dat nog even iets te ambitieus, maar zo moeilijk moet het toch niet zijn om met haar te praten? Al zijn we (nog) niet bevriend, ik luister wel vaak naar wat ze zegt. Vajèn is gewoon gezegend met de gave om zelfs met een kapotte straatkei urenlange intieme gesprekken te voeren. Al denk ik wel dat een kapotte straatkei betere sociale skills bezit dan ik, maar ja, dat is dan weer een spannende uitdaging voor Vajèn.

Het enige waar ik dan nog tegen opzie, is het kletsen tegen de aanstaande brugklassers. Ik moet ze zogenaamd enthousiast maken, maar kom op, onze school is geen pretpark. Tuurlijk, ik had het vele malen erger kunnen treffen, maar let's be real: niemand is enthousiast om naar school te gaan. 

Alhoewel, dat is hoe ik er tegen aankijk. Ik ben nieuwsgierig of mensen zoals Vajèn ook zo'n hekel hebben aan school, aangezien zij met iedereen hier goed kan opschieten. En niet alleen met de leerlingen uit onze klas, maar met het hele derde leerjaar. En daarnaast is ze ook nog het oogappeltje van alle docenten. Die meid heeft het echt gemaakt. Is er iets wat zij niet kan?

Ik neem aan dat ze niet kan transformeren in een selkie. Maar wat heb je daar nou weer aan? Welke jongen vindt het nou weer woest aantrekkelijk dat zijn vriendin in een zeehond kan veranderen? 

Tja, mijn vader dan misschien. Maar hij is één van de miljarden mannen op aarde, plus, nu heeft hij volgens mij eerder een negatieve associatie met de selkies. 

Maar hé, het is nog niet te laat om een paar nieuwe talenten te ontdekken. Misschien ben ik wel heel goed in het stimuleren van kinderen om naar onze school te komen. Het gaat me vast lukken, ik moet alleen iets meer zelfvertrouwen kweken.  

Dan valt mijn oog ineens op hoe ik de e-mail heb beëindigd. 

'Met vriendelijke groet,

Jammer Marshall'

Dat ik ooit zó diep zou zinken, had ik nooit verwacht. Ik kan niet eens mijn naam schrijven. Jup, zo'n loser ben ik dus wel. 

Ik háát autocorrectie.