Het Leven van een Selkie

~9~

A/n

Heee allemaal,

Duizendmaal excuses voor mijn lange afwezigheid. Ik snap het best als je me nu een klap in mijn gezicht wilt verkopen, dus ga je gang, ik zet het alvast op een lopen. Ik beloof ook echt dat dit het laatste tienerdramacliché-gerichte hoofdstuk voor nu zal zijn; hierna komt er echt een beetje hardcore fantasy aan bod :) Slechter nieuws is dat (voor mij goed nieuws althans) ik vrijdag met mijn klasje voor een week naar Zaragoza (én Barcelona) vlieg! Ik heb er superveel zin in, alleen denk ik niet dat het een erg productieve schrijfweek zal zijn. Maar daarna komt er een lekker lange meivakantie om alles goed te maken ;)

Xx Anniek

----------------

Zoals ik al zei, verliep de avond een beetje eentonig. Desondanks was er verrassend veel belangstelling voor ons kraampje, dus veel tijd om Vajèn te leren kennen was er niet echt. Vajèn deed voornamelijk het woord en ik bood mensen de scones aan. Omdat ik telkens zo stil was, dwong ik mezelf om op z'n minst heel breed te glimlachen. Om negen uur werd het een stuk stiller in de aula en liet ik mijn kaken even rusten. Ik weet niet precies welke spieren er nodig zijn om te grijnzen, maar ik denk zeker te zijn dat ik morgen spierpijn ga hebben in mijn gezicht. 

De conciërge begon met het opruimen van de tafels, wat het teken was dat de open avond voorbij was. Ik zuchtte diep. Misschien was het iets te optimistisch van me om te denken dat ik vanavond Vajèn zou leren kennen, maar ik was er zeker van dat ik alles aankon nadat ik een fatsoenlijk gesprek met Kai had gevoerd toen we eruit waren gestuurd. Ik weet niet of ik het mezelf moet verwijten, want als er nou minder aspirant-brugklassers bij ons kraampje gekomen waren, had ik misschien nog een kans gehad. 

Ik denk dat dat de beste conclusie is. Het is ook gewoon mijn levensmotto: Blame it on the bruggers.

,,Wil je er nog eentje?"

Ik draai me om en zie dat Vajèn de bijna lege schaal scones onder mijn neus houdt. Puur uit beleefdheid pak ik de kleinste, want na een hele avond scones uitdelen moet ik bijna overgeven. 

,,Vond je het leuk vanavond?" vraagt Vajèn terwijl ze haar schaal begint in te wikkelen met aluminiumfolie. ,,I guess," floep ik eruit, waarna ik besef dat dat waarschijnlijk erg nonchalant en tuttig overkomt. ,,Had toch niks anders te doen," voeg ik er lachend aan toe. Vajèn glimlacht. ,,Tja, ik zou eigenlijk gaan hardlopen, maar ik vind het altijd wel leuk om ze hier een handje te helpen. Ik mag Van der Zalm ook wel, ze is altijd zo aardig." 

Ik heb nooit echt een bijzondere connectie gevoelt met docenten. Natuurlijk zijn sommigen wel enthousiast en oprecht in je geïnteresseerd, maar ik heb wel altijd ervaart dat ze gewoon hun werk staan te doen. Voor een docent beteken je niet meer dan een van de vijftig leerlingen met een gemiddelde dat zover mogelijk omhoog moet. Voor Vajèn is dat wel anders; zij kan met elke docent wel goed opschieten. En dat werkt behoorlijk in haar voordeel. 

We lopen de spullen een beetje in te pakken, wanneer plotseling mevrouw Van der Zalm voor ons verschijnt met een camera in haar handen. ,,Meiden, ik moet toch echt eventjes een foto van jullie maken voor op de site. Jullie hebben het namelijk supergoed gedaan vanavond," zegt ze vrolijk met een knipoog. ,,Tuurlijk." Vajèn zet haar fotogenieke smile op en slaat haar arm om mijn schouder. Ik doe een poging tot een toegankelijke glimlach, wat waarschijnlijk grandioos is gefaald. 

Ik doe niet echt aan selfies maken, maar dat komt door mijn trauma aan groepsfoto's. Mensen als Vajèn kunnen makkelijk een naturelle glimlach op hun gezicht toveren in elke mogelijke situatie, maar ik ben niet gezegend met dat talent. Soms sta ik erop als een arrogante wanna be Kim Kardashian, en op andere momenten lach ik nét iets te breed en escaleert mijn lachje in een blije Aziaat die in de zon kijkt. Om dan nog maar te zwijgen om alle foto's waarbij ik net wegkijk, knipper of iets anders doms doe op momenten dat grote groepsfoto's gemaakt worden. Dan staat iedereen er leuk op behalve ik. En ja hoor, dat is natuurlijk de foto die massaal op Facebook wordt geüpload. 

Nu begint het niet meer echt te kloppen wat ik loop te zeggen. Ik bedoel, in mijn hele leven heb ik hooguit twee groepsfoto's gemaakt. De rest zijn fotosessies voor de familiekerstkaart. En als die ooit uitlekken, ga ik later geen baan meer vinden. 

Anyway, na de foto -die ik waarschijnlijk heb vergald- zegt Van der Zalm tegen Vajèn dat ze de foto wel even doorstuurt via Whatsapp. Eigenlijk verbaast het me niks dat zij elkaars telefoonnummer hebben. ,,Is goed, dan stuur ik hem wel effe door naar jou, ja?" zegt Vajèn tegen mij. ,,Uh, ja, is goed," zeg ik terug. Vajèn grist haar telefoon uit haar broekzak. ,,Volgens mij heb ik je nummer niet, geef 'm even door anders." Blozend van geluk noem ik de cijfers op; deze avond is uiteindelijk dus tóch niet helemaal voor niets geweest. Ik heb tenminste een telefoonnummer zodat we nachtenlang kunnen appen over hoe we steeds meer naar elkaar toe groeien als beste vriendinnen.

Echt, de laatste dagen ben ik verrassend goed bezig op sociaal gebied. Als ik zo doorga, verdien ik echt een award voor Persoon van het jaar.