Hayata Dair Ne Varsa#wattys2015

Hayata Dair

Anıları başa aldım bu günde ammada şey yazmışım sana dair ve hep vazgeçmeye çalışmışım hep unutmaya... Ama bunu pek becerememişim senin gelmelerinle başa almışım herşeyi... Ölü bir insanın yasını ancak 1 yıl tutarsin kendimden biliyorum ama yaşıyan ölülerin yası hiç bitmez. Her gördüğünde kanar yaran, her özlediğinde yada her duyduğun haber de... Gidebilme imkanın vardır ama ayakların götürmez seni, özledim diyebilmek istersin ama ağızın izin vermez, gördüğünde sarılmak istersin ama bu defa da kolların kalkmaz yerinden yanından geçerken o tonla şey düşünürsün tonla kelime biriktirirsin söylicek ama o sana 'selam' dahi vermeden yabancı gibi geçer yanından unutmuşsundur yaşayan ölü olduğunu o an hatırlarsın işte. Ve başa alırsın her şeyi işte ilk günkü gibi olan yaran kanar yeniden ondan nefret ettiğini sanırsın 'nefret ediyorum' diye haykırırsın ama edemezsin kızgınsındır sadece o kızgınlıkta onu sana hatırlatan birşey karşına çıkana kadar sürer sadece 'yaa nasılda güzel gülmüş dersin önce ufak bir tebbessüm yerleşir yüzüne sonra fotoğrafı öpersin ki bu en çaresiz olunan zamandır.Sonra ağlarsın saatlerce annen girmese o odaya belki de aylarca ağlamak istersin. Ama girer o odaya ve sen saklayamazsın baktığın fotoğrafı ama o görmezden gelir. Sonra toplarsın kendini 'iyim ben valla anne öyle bir an esti ' kelimeleri dökülür ağızından zoraki inanmaz ama inanmış gibi yapar.Dökülen göz yaşları için cekilen acı yüzünden sevmez karşı tarafı anne! Ama sen annene inat çok seversin... Çaresizsin işte yaşıyor,nefes alıyor yani birşeyler yaşamak mümkünken yaşayamıyorsun aklın, mantığın kabullenemiyor önce çok kızıyorsun ama sonra alışıyorsun ve iki kelime dökülüyor ağızından "hiç sevmedi"... Ama gelse yine affederim diyorsun kendine özlüyorsun çünkü hemde çok yaşayamadıkların yarım kalan hayallerin tamamlansın istiyorsun ama zamanla bu istekde bittiyor. Bomboş oluyorsun espiriler yapmıyorsun hiç bir ortamda yapılana da kahkaha ile değil ufak bir tebbessümle gülüyorsun. Sonra alışkanlıkların değişiyor onunlayken sevmediğin ne kadar şey varsa sevmeye başlıyorsun. Onun sende sevdiği ne kadar şey varsa değiştirirsin kokunu seviyorsa parfümünü değiştirirsin. Gülüşünü seviyorsa gülmezsin kimselere ödün kopar çünkü başka biri de onun gördüğünü görür de sever diye onun sevdiği her şeyden vazgeçersin ama unuttuğun için yada unutmaya çalıştığın için değildir, bunları o seviyordur ve başka kimse sevmesin dersin sadece ona özel olsun istersin bazı şeyler. Onunla gittiğin cafeye sırdan biriyle gidemezsin hatta kimseyle gidemezsin önünden gecersin en fazla belki oradadır görürüm heycanıyla ama o orada değildir. Bu sefer de 'nerede acaba' yada 'kiminle acaba' 'hastamı ki' gibi mal mal sorular meşgül eder beynini ve bütün günün zehir olur. Akşam olup eve geldiğinde girersin internette kafam dağılsın dersin ama dağılmaz aksine biri onunla fotoğraf çekinmiştir altına bir yorum patlatıp paylaşmıştır yıkılırsın affallarsın ırzına varana kadar araştırırsın başka kim vardı neredeydi hepsini tek tek öğrenirsin sonra bir soru olur kafanda en can alıcı sorudur 'birini hayatına almış mı ?' 'unutmuş mu ?' bu soruların peşine düşersin korkarsın öğreneceklerinden ama yine kaçmazsın düşersin peşine en güçlü olunan andır o an sonuç hüsran olsa bile onun ağızından duymadıkça inanmazsın kimselere... Kendini kandırmak bu noktada başlar işte vazgeçersin her şeyden herkesten yaşadığını bilirsin ama o an ölür senin için... İste bu yüzden geçmez acısı ilk günkü gibi taptaze kalır. Ee acısı geçmeyen birinin yası biter mi ? Bitmez haliyle... Ama kimselerde bilmez yas tuttuğunu... 'Unuttun mu?' Derler, "evet" dersin inanırlar oysa 'evet' yanıttından anlamaları lazım anlamazlar anlamak istemezler. İşte tam da bu yüzden yarayı açan iyi gelir. Yabancısı değildir çünkü.. Nasıl tuz nasıl merhem olunacağını iyi bilir. Bu yüzdendir giden geldiğinde yaraya baktığında merhem olur dilerse, dilerse de tuz olur...
Sen hep tuz oldun !...
Her yeni yaran ayrı ayrı izler bıraktı. Geldin merhem oldun sandım ama meğer sen yenilerini açmak için eskilerini sarmışsın hep!...