The Boy I Fell In Love With

Proloog

'Deze?'

'Nee.'

Die andere?'

'Zeker weten niet.'

'Kom op zeg! Die valt mee,' probeert ze me nog over te halen maar ik schud resoluut mijn hoofd. 'Jij, ik, stad, nu.' zeg ik dwingend en zuchtend laat ze de kledingstukken op ons bed vallen. 'Normaal is het logischer als de vrouw dat juist tegen de man zegt.' mompelt ze binnenmonds waardoor ik moet lachen. 'Maar wij zijn ook niet normaal,' grijns ik en ik zet een stap naar haar toe als ze voor de spiegel staat om haar haar te fatsoeneren. Ik laat mijn handen van haar heupen naar haar buik glijden en geïrriteerd rolt ze met haar ogen. 'Niet doen, je leidt me af,' moppert ze en ze laat haar haren los om mijn handen weg te duwen. Na enkele pogingen geeft ze het op en laat ze haar achterhoofd op mijn borst rusten. Een fijn gevoel nestelt zich in mijn lichaam en ik druk een zachte kus in haar hals. 'Ik wil gewoon dat je wat nieuws van mij krijgt,' fluister ik en ze kantelt haar hoofd zodat ik makkelijker bij haar nek kan. Ik laat een spoor van kusjes achter en zachtjes hapt ze naar ademt. 'Bang dat ik zat van je word?' prevelt ze uitdagend en ik zie haar grijnzen in de spiegel als ik mijn hoofd omhoog haal. Mijn mondhoeken krullen omhoog en ik buig mijn lippen naar haar oor. 'Dan krijg je het nog eens lastig de komende tijd.' Glimlachend draait ze zich om en kijkt ze naar me op. Ze laat haar handen rusten op mijn borst en even haal ik mijn hand door haar haren waarna ik ze naar achteren gooi. Met twinkelende ogen kijkt ze me aan en starend naar haar ogen, neem ik haar in me op.

Ze is zeker een halve kop langer geworden de afgelopen jaren en haar lange, steile haren alleen maar lichter. De kuiltjes in haar wangen zijn niet te missen en haar lippen zijn nog altijd even vol en rood. Ook is ze zeker niet meer dat jongere meisje, dat onzeker was over haar uiterlijk. Na het hele incident en mijn bijna-dood-ervaring, had ze zich afgezonderd van alles en iedereen. Ze had nergens meer zin in zelfs al wist ze dat ik het overleefd had. Er was iets die tijd, dat ze het daardoor allemaal niet meer zag zitten. Ik ben elke dag langs geweest en mocht dan bij haar naar binnen mits ik niet praatte, niks vroeg en er alleen voor haar zou zijn. Dat was dan ook wat ik deed. Samen lagen we in bed, starend naar haar plafond. Haar slanke lichaam tegen mijn stevig gebouwde schouders. Zelf merkte ze nooit, dat ik bezorgd om haar was, al liet ik ook niets merken. Haar emotieloze houding deed me pijn en ik heb er moeite voor gedaan om het niet op te geven, om bij haar te blijven. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van Annabel. Meer dan dat ik van mezelf houd en meer dan dat ik van zuurstof houd, maar er was toen zo weinig hoop geweest dat ze de oude weer zou worden dat ik er lichtelijk van in paniek raakte. Maar ik kan na die periode alles zeggen wat ik wil, maar ik heb haar nog steeds en dat zou ook altijd zo blijven.

Ja zeker, er is na lange tijd toch een derde deel uitgekomen. Wat ik wil vragen, mij niet haten als er zo iets gebeurt oké? *Trekt pruillipje*
Maar ook even wil ik iedereen bedanken voor het lezen en alle goede steun want zonder jullie had ik er echt niets meer aan gedaan omdat ik niet zo heel tevreden ben over de boeken.
In ieder geval, wil ik iaafjes bedanken voor de top naam van het derde deel!

Heel veel plezier en tot snel!