The Boy I Fell In Love With

Annabel

Zenuwachtig.

Dat is wat ik ben.

Nee, wacht.

Bang?

Ik weet het niet, echt niet.

Misschien gewoon, opgelucht?

God, ik kan niet meer normaal nadenken. Waarachijnlijk ligt het gewoon aan de kleine ruimte en de muren die langzaam op me af komen.

Oh man, word ik nu ook al claustrofobisch?

Oke. Adem. Adem in, adem uit. Stop met nadenken, het is gewoon een feest ter gelegenheid van je bruiloft.

Oh God.

Ik ga bijna trouwen.

Ik kan dit niet, ik weet het zeker. Een tweeling, Rowan, mijn ouders, voetbal- Oh God, oh God, oh God. Ik ga flauwvallen, ik weet het echt heel zeker. Even slik ik en voel ik mijn kurkdroge keel. Dit wordt niks. Ik heb het allemaal vernaggeld.

Oke.

Stop.

Niet in paniek raken.

God damn, Rowan waar blijf je.

Nerveus begin ik te ijsberen als ik het tikken van de klok als hamers tegen mijn oren hoor slaan. Mijn ouders hebben het hele feest georganiseerd en alles uitgezocht. Ze zijn zo enthousiast dat ik er lichtelijk bang van word. Ik begin aan alles te twijfelen. Iets voelt niet goed, alsof het allemaal niet positief hoort te zijn. Er gaat iets gebeuren, of er is al iets gebeurd want waar blijft Rowan.

Ik kauw aan de binnenkant van mijn wang en probeer de bezorgdheid die lamgzaam omhoog komt, te negeren. Wat als hij weg is gegaan? Sat hij me hier alleen achterlaat? Oh man- net twee kinderen. Jemig wat haal ik me allemaal in mijn hoofd. Ik lijk wel psychisch te worden. Een diepe zucht rolt over mijn lippen en ik strijk voor de tiende keer over de zachte stof van mijn jurk. Rowan, jij komt nu door die deur, dreig ik in mezelf en wanhopig leg ik mijn handen in mijn haar. Meteen laat ik ze zakken als ik terugdenk aan mijn kapsel en loop naar de spiegel om het weer te fatsoeneren.

Rowan verdomme!

Nerveus bijt ik ondertussen mijn wang van binnen kapot en pulk ik aan mijn nagels. '

'Nerveus?' fluistert zijn hese stem en kippenvel verspreidt zich over mijn armen. Gefrustreerd draai ik me om en kijk ik naar hem op. Zijn gezicht is volwassen geworden, strak-haast streng- en zijn bruine ogen zijn nog nooit zo gelder geweest. Een twinkeling vult zijn ogen als hij naar me blijft staren en hij neemt me in zich op. Zijn ogen scannen mijn jurk, mijn lichaam, mijn gezicht, mijn haren en zijn ogen blijven steken bij mijn lippen. 'Man, wat ben ik een geluksvogel.' mompelt Rowan en hij haalt zijn hand omhoog om hem even kort op mijn wang te leggen. Zachtjes strijkt hij met zijn duim over mijn jeukbeender en laat hij zijn beide handen zakken tot op mijn heupen. Een warm gevoel vult mijn lichaam en sidderend haal ik adem ala hij licht met zijn vingers op mijn heupen tikt. Hij buigt zich naar me toe en plaatst kort een kus op mijn voorhoofd. 'Zo'n geluksvogel,' fluistert hij en zijn warme adem maakt mijn hoofd leeg. Alsof ik niet meer kan functioneren, niet meer normaal kan nadenken- wat ik sowieso al niet echt meer kan doen door hem.

Maar door één keer in zijn ogen te kijken, weet ik dat dit alles is. Dat hij mijn alles is. Dat wij horen waar wij nu staan. Dat hij me niet in de steek zal laten, zelfs al kreeg hij er een miljoen voor, want hij geeft om me en ik om hem. Één vraag blijft nog wel even aanwezig en ik veeg een kleine lok van zijn bruine haren wat naar achteren. Niet dat hij lang haar heeft, maar het zit zo warrig om zijn hoofd dat ik me niet kan inhouden het aan te raken. 'Waar bleef je zo lang?' Hij knippert even en volgt met zijn hand die hij omhoog het om de vorm van mijn cupidoboog langzaam te volgen waarna zijn wingers zich onder mijn kin plaatsen. 'Ik had niet het gevoel dat het zo lang had geduurd,' mompelt hij en hij kijkt me met een intense blik aan, wat ernaar maakt dat ik niet door vraag. Wat belangrijk is, is dat hij nu hier is. Bij mij. 'We gaan dit echt doen?' fluister ik zacht omdat mijn stem bezwijkt onder zijn aanrakingen. Ik snap niet hoe hij me dit kan aandoen. Wat hij überhaupt doet. Ik snap niet hoe hij het doet maar ik weet wel dat ik er van hou. Ik laat mijn hand even op zijn wang liggen en kijk hem aan. Hij knikt vol overtuiging en buigt zich langzaam naar me toe. Heel licht strijkt hij zijn lippen over de mijne, me net niet echt aan het raken.

Al is deze actie genoeg om het ontploffende gevoel in mijn buik te lanceren. Een beetje gefrustreerd leg ik mijn handen in zijn nek en druk ik mijn lippen op de zijne. Zonder twijfel drukt hij zich tegen me aan en duwt hij me teder naar achteren. Ik voel de sofa tegen mijn knieholtes drukken en ik laat me zakken terwijl ik Rowan mee trek. Het kan me niets schelen dat we een feestje hebben, ik wil Rowan en niemand anders. Het liefst trouw ik nu, desnoods met ringen van snoep. Hij tilt me op en gaat zelf op de bank zitten om me vervolgens op zijn schoot te laten zitten. 'Annabel,' prevelt hij tegen me lippen aan, zonder de kus te verbreken. Ik haal langzaam mijn lippen van de zijne en kijk hem aan. 'Je ouders wachten,' fluistert hij waarna ik glimlach. Ik sla kort mijn armen om hem heen en snuif zijn vertrouwde geur op. Hij beantwoordt mijn omhelzing en net wanneer ik terug wil trekken, klemt hij zijn armen nog steviger om me heen. Ik glimlach en begraaf mijn gezicht in zijn schouder.

'Kom mee,' hoor ik hem zeggen, waarna we loslaten en terug recht gaan staan.