The Boy I Fell In Love With

Rowan

A/N LET OP:
Dit is een dag nadat Samuel en Dena er gekomen zijn. (Deze namen heb ik gekozen als voorkeur van mijn moeder en mijn moeder is heel belangrijk voor mij. ALLEEN: ik twijfel nog of ik deze namen houd. Ik vind het niet goed aansluiten bij Rowan en Annabel. Dus, in het volgende hoofdstuk ga ik alle opties op een rijtje zetten en hoop ik met jullie stem de mooiste namen te kunnen kiezen)
Terug naar dit stukje: Dit is dus een stukje een dag na de bevalling en Annabel naar huis mocht. Hier zie je waar Rowan mee bezig is, al blijft het een raadsel met wie, wat er aan de hand is en waarom. Dit komt dus langzamerhand allemaal omhoog maar dat jullie niet raar opkijken en denken van: ik snap het niet.
Oke dit wordt te lang. Bedankt voor alle votes, comments en natuurlijk alleen al voor het lezen. Ik heb al bijna 1k en daar ben ik zo blij mee! Uhum, nu stop ik. Enjoy!

Dit kan niet.

Onmogelijk.

Ik loop te ijsberen door de kamer als ik de stemmen als vage geluiden op de achtergrond hoor. Een spottende lach rolt over mijn lippen en ik ga door mijn korte, bruine haren. 'Wat. Een. Bullshit.' lach ik doodleuk verder en hij kijkt me even aan. Zijn blik is neutraal. Er staat niks geschreven dus valt er ook niets van af te lezen, maar ik kan wel zeggen dat het niet iets grappigs heeft. Hij moet wel een grapje maken. Dit had ik anders toch wel gemerkt? Ik knars mijn tanden en staar naar de geboorteakte in mijn handen. 'En nu? Denken jullie nu dat ik leuk vriendjes met jullie word? Gast, ik heb een leven en die ga ik voor geen goud opgeven, begrijp je dat?' Hij kantelt zijn hoofd en kijkt me iets beter aan. 'Rowan,' zijn lage stem doet me rillen en ik kijk naar de letters op het papier en de foto die bewijs geeft over de gegevens van de persoon. 'Je houdt van voetbal, toch?' vraagt hij met een grijns en ik trek een wenkbrauw op. Verdacht kijk ik hem aan en kruis ik mijn armen voor mijn borst. 'Hmm?' hum ik en hij kijkt me met een vieze grijns aan. 'Zie het, als je leuke sport. Je hebt gewone ballen, die door normale mensen worden geschoten,' hij bestudeert even zijn horloge en richt zijn blik dan weer op mij, 'en je hebt effectballen, geschoten voor ietwat belangrijkere mensen.' Zijn grijns is zo breed dat ik hem van zijn gezicht wil slaan. Zijn tanden zijn vies, geel en staan scheef. 
De letters dansen voor mijn gezicht, alsof ze duidelijk willen maken dat ik een betekenis aan de woorden ga geven. Dat ik degene ben die de letters doet opleven door de handelingen uit te voeren, maar waarom zou ik? Ze moeten me met rust laten. Ik heb een vrouw, ik heb twee kinderen,- dit kan niet. Ik schud mijn hoofd om mijn hand even in mijn nek te leggen. Ik ga langzaam zitten en leg het blaadje in mijn handen op de tafel naast me neer. Het zijn gewoon letters. Als ik er niets mee doe, zullen de woorden geen betekenis krijgen. Ik zucht diep en schud mijn hoofd. 'Ik doe het niet. Ik deed het al niet, ik ga het niet doen en ik doe het nu niet. Laat. Me. Met. Rust.' de woede is hoorbaar in mijn stem en ik schuif furieus mijn stoel naar achteren.

Ze zijn gestoord.

Het zijn leugenaars.

Dit is niet waar.

Hij kijkt me aan. Boos, kil en spottend. Alsof hij mijn reactie had verwacht. Alsof hij ergens verwacht dat ik het toch ga doen.

Mooi niet.

Ik denk even aan Annabel. Aan Dena en Samuel. Dit kan echt niet. Ik schud mijn hoofd en adem sidderend uit. Niet nu. Niet nét nu. Mijn leven had ik voor elkaar, Annabel had ik nog altijd- héb ik nog altijd maar ik ben bang. Bang dat ik haar verwaarloos, bang dat ik haar niet meer waard zal zijn, bang dat ze hier achterkomt.

Maar ik moet het niet verzwijgen. Ik moet met haar praten. Ze moet dit weten. Ik moet Jack ook vertellen dat ik het niet doe. Het kan me niets schelen dat hij het wilt  of wat hij van plan is of waar dit opeens vandaan komt maar het is bullshit. Verdomme.

Ik sla zonder dat ik het doorheb een glas van de tafel. Het glas snijdt als de harde waarheid door mijn zenuwen. Ik slik moeizaam als hij me met een amusatie in zijn blik aankijkt. Ik wil hem slaan- zo, zo graag. Ik wil laten weten dat ik niet met me laat sollen. Dat ik weet wat ik wil en dat niemand me dat kan afnemen. Ik wil schreeuwen en alle scheldwoorden die ik ken in zijn gezicht duwen. Ik knars mijn tanden en kijk op mijn horloge.

Annabel is net een dag uit het ziekenhuis. Dena en Samuel liggen waarschijnlijk te slapen en Annabel ligt waarschijnlijk op de bank uit te rusten. Of ze wacht tot ik thuiskom. Schuldgevoel borrelt omhoog en ik bijt hard op mijn lip.

'Ik doe het niet,' herhaal ik zijn opdracht en ik schud resoluut mijn hoofd. 'Ik doe het niet,' fluister ik dit keer in mezelf om mezelf ervan te overtuigen. Dit gaat ze niet lukken. Ik heb geen motief, zíj hebben geen motief. Ze kunnen mij niks doen, ze hebben niks. Ik ben ze niets schuldig, ik weet wat mijn keuze is. Diep adem ik in en lik ik mijn lippen. Zijn ogen priemen zich in de mijne als ik op kijk. Zijn wenkbrauw schiet omhoog en ik kantel mijn hoofd. 'Ga.' zegt hij en ik kauw aan de binnenkant van mijn wang. Zijn plotselinge overgang van opmerkingen brengt een raar gevoel omhoog. Het klopt niet. Niets klopt hier. Fuck ik heb het allemaal niet meer onder controle. Fuck, fuck, fuck. Ik haal boos een hand door mijn haren en draai me geïrriteerd om. Ik snel me naar de deur en laat mijn hand op de klink rusten. Diep ademhalend duw ik hem naar beneden.

'Oh en Rowan?' hoor ik zijn stem poeslief zeggen.

Houd je in.

Niet gaan slaan.

Ik grom een bevestiging en ik hoor hem grinniken. 'Tot snel.'

Ik bijt hard op mijn lip en grom nog harder. 'Dag,' zegt hij nog, voor ik de deur met een klap achter me dichtgooi.