The Boy I Fell In Love With

-

'Schat je bent prachtig,' schreeuwt mijn moeder hysterisch als ze naar me toe komt om me te omhelzen. Verlegen glimlach ik naar haar en sla ik kort mijn armen om haar heen. Na deze actie kijk ik naar mijn 'vader' die geconcentreerd is op Rowan. Alsof hij iets wil zeggen met zijn ogen dat alleen Rowan begrijpen kan. Ik trek een wenkbrauw op en richt mijn blik op Rowan. Mijn vingers tasten naar de zijne, waarna ik zijn hand vast pak. Hij lijkt even op te schrikken en kijkt me aan. Zijn blik verzacht en hij vlecht  mijn vingers met die van hem waarna hij me even diep aankijkt. De ogen van mijn vader prikken nog altijd Rowans kant op en ik geef even een kneepje waarna ik mijn hoofd richting mijn vader knik. Zijn hoofd schiet naar Jack en ze kijken elkaar aan. 

Niemand zegt iets, doet iets, niks. 

Wat als enige hoorbaar is, zijn de mensen om ons heen. Het is druk, vooral door alle pratende mensen, die genieten van het buffet en de muziek. Herkenbare gezichten steken er tussenuit en ik kijk zenuwachtig van mijn vader naar Rowan, van Rowan naar mijn vader en weer terug. 'Wat is dit?' vraag ik. Ze doen nog steeds niets. Ze blijven elkaar aankijken en ik begin ergens lichtelijk bang te worden. Zou er iets zijn? Is er toch iets gebeurd? De manier waarop Jack naar Rowan kijkt, zit me niet lekker. Alsof hij probeert op Rowans gezicht te schrijven, zo van: 'Dit en dit heb jij gedaan en dat moet iedereen weten.' Ik laat Rowans hand los en zet een stap toe naar Jake. 'Jake?' Zijn ogen flikkeren mijn kant op. Sinds het incident, heb ik nooit echt meer de drang gevoeld hem mijn 'vader' te noemen. Jack is genoeg voor mij, omdat ik toch niet zonder hem kan. Ik heb het eerst nog wel geprobeerd, maar het lukt niet. Iemand die heel je leven bij je was, kun je niet vergeten. Ik zucht diep als hij zijn ogen van Rowan haalt en me echt aankijkt. 'Annabel,' hij glimlacht even, 'je bent prachtig.' Ik voel een arm om mijn middel en weer blikt Jack kort op Rowan waarna hij weer naar mij kijkt. Ik schud mijn hoofd en kijk hem met gefronste wenkbrauwen aan. 'Wat is er?' vraag ik lichtelijk geïrriteerd en zuchtend laat Jack een hand door zijn langzaamaan grijs-geworden haren. 'Annabel niet nu. Geniet van je feestje. Mama en ik hebben er heel veel tijd en geld ingestoken en ik wil niet dat h-' 'Nee Jack.' schud ik mijn hoofd en ik kijk hem sceptisch aan. 'Je gaat je er niet uitpraten zoals je gewoonlijk doet. Nadat je Dena en Samuel hebt gezien, doe je al zo. Wat is er aan de hand?' 
Het is zo. Sinds ze die dag aankwamen, was Jack eerst heel blij geweest. Zijn ogen twinkelden bij het zien van zijn 'kleinkinderen' en hij was enthousiast geweest. De dagen die daarop volgden, waren, hoe zal ik het noemen, anders? Het was niet zoals het normaal had moeten zijn. Rowan en Jack hadden steeds vaker even een onderonsje zoals ze het noemde en hielden mijn moeder en mij er voornamelijk buiten. Nu, twee weken later, snap ik het nog steeds niet.

'Jack?' vraag ik weer en hij kijkt me weer aan. Ik kijk naar Rowan. 'Rowan?' Zijn bruine ogen laten me even schrikken en ik wacht op een antwoord. 

Dan doen ze iets wat ik niet verwachte.

Ze lopen weg.