Annabel

718 22 12
                                    

'Gaan we nog naar het feest?' vraagt Rowan dan en ik kijk zuchtend achterom. De vrolijke lichten en de laaiende muziek zijn niet te missen. Ik heb alleen geen zin meer. Ik wil niet meer. Ik ben moe, uitgeput, op. Eigenlijk wil ik hem niet vergeven. Ik wil laten zien dat ik zonder hem kan en dat ik hem niet nodig heb, maar dan lieg ik tegen mijn eigen hart. Het is gestoord, hoeveel je van een persoon kunt houden. Hoeveel dingen je kunt meemaken en alsnog van die persoon kan houden. Eerder had ik mezelf afgevraagd hoe mensen zo lang bij één iemand konden blijven. Hoe het mogelijk is. Nu kun je je dat niet voorstellen, maar als je het hebt, wil je het niet meer kwijt. Je raakt er verslaafd aan. Van de juiste persoon kun je niet genoeg krijgen. 
Ik zucht diep, verzonken in gedachten en kijk hem even aan. Zijn hoekige, strakke kaaklijn is omringd door stoppels en ik haal mijn hand omhoog om hem op zijn wang te leggen. Hij kantelt zijn hoofd en sluit genietend zijn ogen. Zijn hand legt hij over de mijne en streelt met zijn duim mijn hand.
'Ja,' fluister ik en hij zucht, nog altijd met zijn ogen gesloten. Even staan we zo. Niemand zegt iets. De wind ruist zachtjes door mijn haren en Rowan opent zijn ogen. Zijn bruine ogen staan bezorgd. Ik zou niet weten waarom, maar ze staan bezorgd, en als in, écht bezorgd. Alsof ik een enge ziekte heb en hij me kan genezen maar het niet durft omdat hij bang is voor de gevolgen. Er is nog steeds iets. Ik wil het kunnen negeren en het gewoon naast me neer leggen, maar dat lukt niet. Het knaagt aan me, evenals zijn gedrag van de laatste tijd. Ik kan het niet. God wat is er allemaal aan de hand. Waarom moet altijd alles en iedereen ingewikkelder doen naarmate je ouder wordt. Is toch in godsnaam nergens voor nodig? Mijn hormonen slaan echt op tilt. Ik ben gefrustreerd, moe, blij, alles tegelijkertijd. Ik wil naar Samuel en Dena. Samen met Rowan. Ik wil gewoon even voor me hebben, waar ik voor leef. Wat me eigenlijk nog staande houdt, want ergens wil ik niet meer. Ik weet ook niet of ik terug ga naar het voetballen, want ik kan echt niet meer.
Hij verstrengelt zijn hand met de mijne, waardoor mijn gedachten aan de kant gedrukt worden. Ik keer terug in het hier en nu en begin met mijn hakken naast Rowan richting het feest te lopen. Ik weet niets te zeggen. Het is alsof er een afstand tussen ons in staat, mentaal gezien dan. Misschien lopen we nu dan wel hand in hand naast elkaar, maar er is een ruimte. We zijn dicht bij elkaar, noch zo ver weg. Mijn benen lopen doelloos te trap op en voordat we door de deur gaan, wendt Rowan zich naar me toe. Zijn duim haalt hij onder mijn oog, over mijn jukbeen. 'Je mascara,' fluistert hij en hij plaatst een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach dankbaar en kan als zijn lippen mijn voorhoofd raken, een zucht niet onderdrukken. 
De deur wordt opengezwaaid en onze hoofden wenden zich naar de persoon die het veroorzaakte. 'Allemachtig, waar zaten jullie!' Ik rol met mijn ogen bij het zien van Megans verontwaardigde gezicht en ze trekt ons aan onze armen naar binnen. 'Over precies twee minuten, ik herhaal, twee minuten, moeten jullie verdorie op die stoelen daar zitten,' ze wijst met haar perfect rood-gelakte nagel richting het midden van de kamer waar speciaal voor ons een prachtige zitplaats is opgebouwd. Rowan grinnikt en voor we het weten, worden we op de stoelen geduwd. Ik zucht even diep en laat Rowans hand niet los, ondanks dat mijn hand vast warm en klam moet voelen. Sidderend adem ik uit en kijk ik naar de vele personen die op de dansvloer staan. Anderen genieten van het buffet. Nog wat anderen staan gewoon aan de andere kant van de ruimte te praten met elkaar. Ik denk dat ik echt meer dan de helft niet ken. 
Hier en daar komen er mensen langs om een foto te maken of een praatje te maken. Rowan zit er met een betoverende glimlach bij en verwelkomt iedereen hartelijk. Ik daarentegen snap überhaupt niet waarom er nog mensen naar míj toekomen aangezien ik alleen maar lach als een boer met kiespijn en op het moment nergens van aan het genieten is. Dan komt er een man aangelopen van rond de 40. Zijn nette pak en slijmerige uitstraling zegt als genoeg over het feit dat hij zijn leven helemaal voor elkaar heeft.

Eikel.

Mijn hormonen maken me de laatste tijd prikkelbaar, gemeen, chagrijnig noem maar op. Al kan het me ook niet veel schelen. Ik heb twee kinderen gebaard, niet die mensen die het allemaal maar makkelijk hebben. Gefrustreerd zucht ik en kijk ik op als hij zijn hand naar me opsteekt. Ik neem hem een en sta daarbij op. Rowan komt ook omhoog uit zijn stoel en schudt de meneer ook zijn hand. Het is weer zo'n gast die komt slijmen bij Rowan om hem te 'kopen' voor een wedstrijd tegen de koploper. Soms is het lastig om een relatie te hebben met een bekende voetballer. De vrouwelijke aandacht is grotendeels ook niet altijd erg fijn en zeker niet nu ik eruit zie als een lapzwans en eigenlijk niet goed genoeg ben voor de knappe voetballer die binnenkort mijn man wordt- gosh ik moet stoppen zo onzeker te zijn. Als hij me wilde verlaten had hij dat echt wel eerder gedaan en niet eerst 10 jaar gewacht. 
Soms twijfel ik nog. Niet aan het feit dat Rowan niet van me houdt, maar iets anders. Op mijn achttiende verjaardag, kreeg ik een brief. Ik dacht die dag dat het een felicitatie kaartje was en ik herinner me nog hoe enthousiast ik hem open deed. Rowan zat naast me en had trots zijn arm over mijn schouder geslagen. Mijn ouders zaten te praten, zijn ouders ook, Julia en Kevin schonken de drankjes in, niks was raar. Alles was goed. Tot ik het briefje open deed. Wat ik toen las, was iets waarvan ik wist dat ik het nooit volledig kon afsluiten. 
Weer word ik misselijk als ik terugdenk aan die ene zin. 'Heer Rowan, is uw broer.'

Onmogelijk.

Ik heb al genoeg meegemaakt met mijn vader, laat staan met een verzinsel als Rowan als mijn broer. Kan niet, onmogelijk- nee. Praktisch is Beau mijn stiefbroer, maar er stond in dat Beau en ik dezelfde vader hadden. Dat Jack wél mijn echte vader was en dat er nooit een andere vader was geweest. Mijn moeder beweert echter iets heel anders. Jack zegt wéér iets anders en God ik weet het allemaal niet meer.

Verwarrend.

Dat was het die dag geweest.

Voor de namen van de kinderen:

Jongen:
- Luuk
- Taylor
- Aiden
- Nick
- Austin
- Cameron
- Joey
Of gewoon Samuel

Meisje:
- Michelle
- Carlijn
- Skylar
- Hailey
- Nina
- Kate
- Isolde
- Maud
Of gewoon Dena

Laat alsjeblieft je mening achter want dat zou me echt zo veel helpen! Sorrryyy voor het lange wachten ook :( Tot snel :)

The Boy I Fell In Love WithWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu