Is dit wel de goeie keuze?

15

Gelukkig dat Naoual opnam dacht Moh., stel het was haar vader.. en hij zou merken dat het Moh. Was.. dan was het echt een groot probleem!!!
"hallo Naoual, met Moh.' Zei hij door de telefoon "spreek me aan met Mr. Janssen (de baas) zodat ik je kan spreken zonder dat je ouders het merken'
'Ja is goed Mr. Janssen' zei Naoual die helmaal verbaasd was dat Moh. haar naar huis durfde te bellen.
'ik wil je spreken.. snel .. ik heb het gehoord van habiba. Je moet trouwen met de zoon van el Hajj in Marokko he?
'Ja, helaas klopt dat Mr. Janssen, ik ben er niet tevreden mee'
'Maar Naoual, waarom ga je niet gewoon met je ouders praten en echt uitleggen dat dit niet te doen is. Je wil toch hier blijven en trouwen en kinderen krijgen.... En ik wil eigenlijk dat je met mij trouwt Naoual'
Naouals stem verstokte...

Ik  wist niks uit te brengen en bleef gewoon even stil... wat moest ik nou doen?... Nu meteen 'ja' zeggen.. tegen haar moeder zeggen die er toch meer van zou begrijpen dan haar vader... Ik legde de hoorn op de telefoon.
Niemand lette op mij ,sinds het moment dat ik 'Mr. Janssen zei. Haar moeder wist dat het niks belangrijks was voor haar en ging verder met de afwas.
Ik ging op mijn bed liggen. Na lange tijd huilde ik niet meer op bed en was ik eigenlijk niet verdrietig of boos.. Ik was even van de wereld.
Ik bedacht zich hoe goed het leven zou kunnen zijn met Moh. Hij was goed, had een baan, was lief en zag er ook nog een goed uit... hij was de droomprins op het witte paard dat deze keer maar een vette BMW was. 'Waarom zo stom geweest om op te hangen.. nu dacht hij zeker dat ik niks van hem wil ...' dacht ik bij mezelf
Ik dacht ook al niet meer aan Saida die ik het liefst ergens op zou hangen. Nu dacht ik alleen nog maar aan mij en Moh en de toekomst. Ik dutte even in van al dat denken.. van al dat huilen kon ze nachts  niet slapen.
Ik werd gewekt door Habiba die voor mijn neus stond.. Ik schrok wakker.. 'wat is er aan de hand? Is er iets?
'Ik ben het maar, ik kwam even op bezoek' antwoordde habiba
'oh , hallo habiba.. sorry was even in slaap gevallen.. ik ga mijn gezicht even wassen oke?' antwoordde ik terug
'ga maar a slaapkoppie' lachte Habiba
'Ewa hoe gaat het met je ?' vroeg Habiba nadat ik terug was.
'ach wel goed.. heb net een telefoontje gekregen.. ik weet niet wat ik met doen'
'Van mijn broer, he.. daarom ben ik er ook .. ik wilde even zeggen dat hij ons zo belt op mijn mobieltje...dus als we stil praten kun je even wat spreken met hem zonder dat je ouders het merken.'
Toen ging meteen het mobieltje van Habiba af. (wel op trilfunctie) Ik zag het nummer van Moh en gaf meteen de telefoon aan naoual.
'Ja hallo' nam naoual op.
'Hallo Naoual , alles goed met je.. ben je boos op me.. sorry dat ik je naar huis heb gebeld maar ik moest je spreken.. heb ik je laten schrikken.. sorry' klonk het aan de andere kant van de lijn.
'Nee hoor mohamed.. ik was wel geschrokken.. maar ik ... wil wel mijn leven met je delen (Habiba kreeg een big smile op haar gezicht), maar hoe moeten we dat doen.. ik mag niet eens zomaar naar buiten.. ik kan je niet eens zien.'
'Naoual, ik kom morgenavond om met je vader te praten. Ik zal hem er van overtuigen dat je niet naar Marokko hoeft .. en dat ik de rest van mijn leven voor je zal zorgen... sinds ik je ken wilde ik je als mijn vrouw.. maar nu durf ik het pas.. net nu je bijna onbereikbaar wordt.. het spijt me.'
Ik bleef maar stom verbaasd kijken.. het leek wel alsof ik in een sprookje zat. Meent die jongen dit nou... is hij echt zo lief???
'oke kom morgen met mijn vader praten.. maar vraag niet meteen naar mij ofzo he'
'Ik weet wel hoe ik met je vader moet praten' stelde Moh mij gerust.

De volgende dag kwam Moh. bij mijn vader.. die hem alleen maar had binnengelaten omdat het de zoon van zijn vriend was, maar eigenlijk wilde hij Moh. liever de hoeken van de kamer zien. Ik zat boven en deed alsof ik druk bezig was met wat oefeningen die ik moest doen van de dokter. Ik wilde even niet denken aan wat de gevolgen van het gesprek konden zijn. Mijn vader kon nog bozer op mij worden omdat ik toch met Mo. Heb gepraat. Of ik zou een toekomst met Moh. kunnen krijgen...

Na wat uurtjes zenuwachtig in mijn  kamertje te zitten kwam mijn moeder binnen. Ze liep naar mij toe en omhelsde mij. "Naoual, mijn dochter, je gaat trouwen met Moh. je vader vindt het goed en je hoeft niet naar Marokko te gaan, dus ik blijf ook nog hier'
Ik was zo blij...ik leek nu te zweven van blijdschap in plaats van treurnis.
De dag erna mocht ik van mijn vader even met mijn toekomstige man een ommetje maken. Maar ik moesten niet naar plaatsen gaan waar mensen ons konden zien.
Hoewel Moh. en ik  dat niet erg leuk vonden  was ik al blij genoeg dat ik met Moh. naar buiten mocht.
In de auto bespraken we hoe en wanneer Moh's familie officieel om de hand kwam vragen van mij  en wat er allemaal moest worden georganiseerd.
Ik  stemde met alles in wat werd gezegd, ik dat zo blij dat ik niet naar Marokko hoefde. Niet trouwen met de zoon van al Hajj, hij ziet er niet uit, hij heeft slecht werk, hij is ouderwets. Ik wilde niet de rest van mijn leven in de keuken zitten , ik wilde juist met mijn man de wereld ontdekken en ook werken en kinderen opvoeden. Daarom was ik zo blij dat ik Moh. had ... hij moet wel van mij houden toch? Anders had hij niet al die moeite gedaan. Wat een lieve jongen bleef ik maar denken.