Is dit wel de goeie keuze?

16

Nog nooit had een jongen mij gekust.
Ik wist niet hoe ik zijn kus moest benadrukken,ik hield mijn mond op de zijne en trok me snel weg.
Hij keek me aan en verzinkte in mijn ogen.
Ik schaamde me rot,ik wist niet hoe ik me nu moest gedragen,ik begon te blozen,mijn wangetjes werden rood.
"Weet je Naoual,ik begin echt van je te houden." zei Moh.
Ik lachte heel verlegen naar hem terug.
"Ik heb gevoelens voor jou Moh,maar ik kan ze niet verwoorden..."

"Naoual Naoual,je moeder belt,je moet naar huis!
Ze zegt dat ze je tien minuten geeft want je vader komt zo thuis van de moskee."
"Oh oké,Gelti,ik kom eraan."
"Binnenkort is het Lella." Zei Mohamed lachend.
"Ja,ik weet het,maar ik ben het gewoon eerder gewend om haar gelti te noemen."
"Oke lieverd,ga nou maar door,ik zie je gauw."
"Oke doei!!" zei ik tegen hem.
"Naoual wacht,mag ik nog een kus?" vroeg hij.
"Ik moet er echt vandoor zei ik tegen hem."
"Ik zie je morgen!!!"
Ik snelde me naar Gelti en groette haar,ik zei dat ze gedag moest zeggen tegen Habiba.

Onderweg naar huis,dacht ik terug aan die kus. 
Wat een gekke wijf,ik was helemaal wakker  geworden van die kus,ik bleef er maar aan denken! 
Ik kwam thuis aan en mijn moeder zat nog te koken voor vader.
Die man heeft toch nooit genoeg.
Ik riep naar mijn moeder dat ik thuis was. "Is goed,mijn dochter,kom even naar de keuken."
Mijn moeder vroeg of ze koekjes moest maken,want als Moh zijn moeder dat allemaal moest doen,was het niet zo aardig van mij,dat ik niets deed.
"Het gaat een groot feest worden,mijn dochter. Iedereen zal er zijn,het zal echt leuk worden!!" "Ja,mama echt leuk!!!"
Ik zag dat mijn moeder tranen kreeg,
"wajaw,als jij weg bent,gaat mijn leven heel erg veranderen. Ik zit dan elke dag met je vader,het enigste wat ik dan kan doen is,zijn kleding wassen,eten maken en ruzie maken met hem. "
Mijn moeder leidde al een bedroefd leven ook nu ik er nog was. Maar af en toe,ben ik er om haar te laten lachen,om samen gek te doen.
Meskiena wie gaat er nu voor haar zijn.
"Ik ga 24/7 thuis zitten,het enigste wat ik kan doen is tv kijken." huilde mijn moeder.
"Mama,mama,alsjeblieft hou op met huilen."
Ik kreeg zelf tranen in mijn ogen,
"mama aub het lijkt wel of je dood gaat."
"Mijn dochter als jij er niet meer bent,hoe ga ik nog door het leven,zonder te lachen. Een mens die niet lacht,is een mens die niet meer leeft. Jij doet me leven,voor wie moet ik leven? Ik heb mijn tijd doorgebracht."
"Hafek Yema,niet huilen,wil je dat ik niet trouw? Ik blijf bij je,wacha?"
"Neen mijn dochter,ik wens je alle geluk toe,jij moet nu je leven leiden."
"Ik ben al getrouwd en zo zal ik eindigen."
"Ewa mama hafekkk,niet huilen,ik kan er niet meer tegen."
"Ik heb je opgevoed,mijn schat,kijk nu,het leek nog wel gisteren te zijn. Binnen een week ga je al trouwen. Bij mijn andere zonen en dochters had ik niet eens zo een erge heimwee,maar jij mijn lieve dochter.
Jij hebt het ergste meegemaakt,Sbar en sbar,altijd meeleven met mijn pijn. Je bent er voor mij altijd geweest.
Kijk mijn andere kinderen,komen die nog langs? Ze zien hun vader niet graag,ze komen niet eens langs? Wat voor gevoel,denk je dat ik krijg?
Ze zien me niet graag..."

Ik kalmeerde mijn moeder en ze ging verder met koken.
Mijn vader kwam net thuis,hij kwam via de garage binnen,ik deed het licht voor hem aan en liep naar boven.
Fjieuwwwww,hehe,eindelijk een zucht.
Ik bedacht me,ik wou zo vlug mogelijk Moh spreken,ik wist niet wat te doen.Ik wou hem afbellen en zeggen dat het allemaal niet doorging.
Maar aan de andere kant dacht ik weer,het is mijn leven,ik moet mijn moeder toch ooit gaan loslaten,niet?
Zodra mijn vader ging slapen,dacht ik eraan om hem te bellen.
Maar neen,mijn vader zou het absoluut belachelijk vinden,moest ik de hele trouw aflassen voor mijn moeder.

Mijn moeder wou wel dat ik ging trouwen,maar toch.
Ik besloot om te gaan slapen,maar dat lukte me niet al te goed,ik bleef aan Moh denken,hoe het zou zijn.Die kus,wajaw,hij vroeg om nog ene,hij heeft wel het lef seg,hij komt steeds losser..
Saida kwam in mijn gedachte,ik was haar helemaal vergeten,ik zou haar gezicht echt wel willen zien op mijn trouwdag. Nog een paar dagen en we zitten al in Marokko en dan is het zover,mijn grote dag,onze grote dag,die van Moh en mij,de grote dag voor mijn ouders,hun kleine meid weggeven. Niet dat mijn vader er moeilijkheden meehad,zehma dat hij mij weg ging geven,helemaal niet. Hij liet er niets van merken.
Maar hij popelde ook niet om me weg te sturen.
Met al mijn moed die jaren,heb ik het vergeschopt,het is eindelijk zover,ik ga trouwen,wajaw Naoual gaat trouwen....zo bleef ik maar denken en denken...