Because of you 2 {ON HOLD}

Hoofdstuk 1

Layla's P.O.V

Mijn blote voeten op de ijskoude, houten vloer. Mijn pyjamajurk die om mijn lichaam swabbert. Mijn lege blik naar buiten gericht. Mijn vette touwerige bruine haar dat over mijn uitstekende schouders hangt. Ik wrijf over de droge huid van mijn arm, het bot van mijn ellenboog voelend. Met de toppen van mijn lange vingers raak ik voorzichtig mijn droge en kapotte lippen aan. Langzaam gaan ze verder naar mijn keel, mijn duidelijk zichtbare sleutelbenen en naar mijn borst waar de stekende pijn zich weer opspeelt. Ik laat me in de witte fauteuil achter me zakken en trek mijn benen op, nog steeds mijn blik naar buiten gericht. Al een jaar lang zat ik dag in dag uit, naar buiten te staren. Mezelf afvragend wat er zou gebeuren als ik naar buiten zou gaan. Wat er zou gebeuren als ik mijn opgeborgen vleugels zou uitslaan. Maar was dat eigenlijk nog wel mogelijk? Had hij mijn vleugels alleen maar opgeborgen of ook doorgeknipt, verscheurd of verbrand? Bestonden mijn vleugels überhaupt nog wel?

De verschrikkelijk stekende pijn in mijn borst wordt erger, maar ik voel niets. Ik voel niets. Ik voel niets. Geen verdriet, geen geluk, geen pijn, geen liefde, geen vertrouwen, gewoonweg niets. Ja oke, ik voelde wel iets maar dat had ik diep, diep, diep naar binnen gestopt. Vanuit daar wilde ik schreeuwen, naar iedereen die voorbij liep. Vanuit daar wilde ik vechten, voor iets wat onwerkelijk was. Vanuit daar wilde ik huilen, maar dat had ik al genoeg gedaan het afgelopen jaar. Er waren geen tranen meer over, de zee was uitgedroogd. Het had me uitgeput, zo erg uitgeput. Er is niets meer van me over. Hij had de puzzel uitelkaar gehaald, de puzzelstukjes verstopt en ik kon ze nergens terugvinden.

Ik had mijn kamer gedeeld met verschillende meisjes, maar die waren weer vertrokken. Sommigen werden gek van de stilte die ik veroorzaakte en anderen van de nachten waarin ik schreeuwend op een nat kussen wakker werd. Nu was ik alleen, ze hadden me verlaten. Maar voor mij was dat niets nieuws. Lex heeft me verlaten, mijn moeder heeft me verlaten, Roy heeft me half verlaten. Veel  waren er niet meer over. Mijn vader en Sasha zag ik sowieso al vrij weinig. Mijn vader had het druk en Sasha moest voor de kleine Kay zorgen. Het deed zo ongelofelijk pijn dat ik hem zo weinig zag. Hij is alweer een jaar oud en in dat jaar ben ik er amper geweest. En dan mijn moeder... Ze vond het zo erg, zo erg hoe ik er aan toe was. Nooit had ze gedacht dat haar Layla zo ver zou zakken. Ze werd depressief en volgens haar was het enige redmiddel terug emigreren naar Brazilië. Dus dat deed ze. Nu heeft ze de tijd van haar leven in een mooi huis aan het strand, waar ze helpt de kleinkinderen van Enrico op te voeden. Ik gun het haar om gelukkig te zijn, maar ik nam het haar heel erg kwalijk. Je laat je kind niet achter als die op instorten staat en je nodig heeft.

De situatie met Roy is ingewikkeld. Maar wat dat betreft was het altijd al zo geweest. Hij was er voor me. In de weken waarin ik alleen maar huilde, in de weken waarin ik woedend was en in de weken waarin ik niets zei of deed. Maar net zoals ik werd hij moe, moe van alles wat er was gebeurd en nog ging gebeuren. Onze gevoelens waren verminderd, maar diep van binnen wist ik dat dat kleine vlammetje dat diep in mij brandde, nooit gedoofd zou worden. Ook Roy bekende dat hij nog steeds van me hield, en dat dat nooit zou veranderen maar dat hij verder moest. Ik voelde ons uit elkaar drijven en er was niets wat ik er tegen kon doen. Misschien was het wel beter zo. Hij ging inmiddels naar de universiteit en deed af en toe wat modellenwerk. Hij had zijn relatie met Kylie verbroken en had besloten een nieuwe richting in te gaan. Terwijl hij aan een nieuw hoofdstuk begon, bleef ik plakken in de oude. Hij was niet van plan mij mee te nemen en dat moest ik accepteren.

De enige die mij nog niet had opgegeven was Elijah. Hij had mij gewaarschuwd die dag, en ik had niet naar hem geluisterd. In plaats daarvan belandde ik als een wrak op die parkeerplaats. Elijah heeft mij  van die parkeerplaats gehaald. Hij had me opgepakt en me niet meer los gelaten. Hij zorgt voor me en spreekt me nog steeds elke dag moed in. Hij vertelde me een keer dat er geen enkele cel in hem was die mij ooit los zou laten, mij ooit op zou geven of mij ooit alleen zou laten. Hij was mijn beste vriend en ik hield van hem. Hij was het lichtpuntje in mijn leven. Degene die elke week minstens drie keer langs komt en dat betekent zoveel voor mij. Soms zaten we voor het raam met een kop thee over onze toekomst te praten. Ik vertelde hem dingen die waarschijnlijk nooit de realiteit zouden worden. Maar hij vertelde me elke dag weer dat ik kon doen wat ik wilde, dat hij me zou helpen uit deze gevangenis te komen, en dat ik mijn leven opnieuw kon opbouwen. Ik hoefde het alleen maar te zeggen en hij zou het allemaal voor me doen. Hij zou zijn eigen leven voor mij opgeven, zodat ik gelukkig kon zijn. Maar zoals altijd vertelde ik hem dan dat hij dat niet kon doen, dat hij zijn eigen leven moest gaan leven en opbouwen. Hij zou niet voor altijd bij mij kunnen blijven. Dat hij terug moest gaan naar Engeland, maar dan zonder mij. Want dat waren zijn plannen. Wanneer ik weer beter zou worden, nam hij me mee naar Engeland. Waar hij mij de leukste en gezelligste caféhuizen van London zou laten zien. Waar hij mij mee zou nemen voor een ritje in de London Eye. Waar we 's avonds laat over de verlichte straten zouden lopen. Waar we gelukkig zouden zijn. Dan zou ik mijn hoofd op zijn schouder leggen en hem vertellen dat die plannen voor mij als een sprookje in de oren klonken...

-

Heey heey,

Dus dit is dan het eerste hoofdstuk van deel twee. Voor degenen die deel één niet hebben gelezen raad ik het aan dat wel te doen, dan snap je dit boek misschien wat beter. Ik hoop dat dit hoofdstuk de moeite waard was.

x C