Because of you 2 {ON HOLD}

Hoofdstuk 3

Layla's P.O.V

Ik zit met slechts vier anderen in de therapieruimte. Blijkbaar dachten alle anderen dat ze het niet meer nodig hadden. Daar was ik er één van, maar ik Sarah was mij lastig bleven vallen totdat ik het nog een kans ging geven dus hier ben ik weer. Ik luister naar een gast spreker, die ons een preek geeft over zelfmoord en het naleven van de bijbel. Voor mij dus absoluut nutteloos. ''Je leeft dankzij god, hij heeft ons geschapen zoals we zijn.'' ''Als je zelfmoord pleegt, ben je ondankbaar en daarvoor, mijn schatten, zal god je stra-..'' Ik richt mijn blik op de deur die wordt open gedaan. Een klein meisje met blonde haren komt de kamer ingelopen. Ik heb haar hier nog niet eerder gezien, wat moet betekenen dat we er een nieuweling bij hebben. Anders dan haar voorgangers, draagt zij geen glimlach en hangen haar schouders laag. ''Kom snel zitten.'' Het meisje kijkt de kamer rond, en gaat tegenover me zitten.

''Nathalie wil je misschien iets over jezelf vertellen?'' Ze kijkt paniekerig om haar heen opzoek naar een uitgang. Wanneer ze ziet dat de enige uitgang ver weg is, zucht ze en plukt ze wat aan haar nagels. ''Ik ben Nathalie, ben vijftien jaar... en ik heb anorexia.'' zegt ze. ''Goed, wil je vertellen waarom je hier bent?'' Nathalie kijkt op en schudt haar hoofd. ''Het is goed om het te vertellen, het zal opluchten en het blijft in deze kamer.'' Nathalie knikt langzaam. '' Ik heb wat problemen met mijn pleeggezin en... ik word gepest op school en ja..'' zegt ze. ''Oke, laten we maar verder gaan met mijn verhaal over de bijbel.'' Nathalie kijkt neer en wrijft met haar hand over de dunne stof van haar legging.

Na een twee uur lange therapiesessie is het tijd om naar de eetzaal te gaan voor het avondeten. De vrouw achter de toonbank schept drie lepels kale rijst, twee lepels sperziebonen en een stuk kip voor me op. Het is veel te veel maar ik zeg er niets van. Ik draai me om en zie een stukje verderop Nathalie staan met een dienblad in haar handen. Met een sombere blik zoekt ze naar een plek om te eten.  Ik loop naar haar toe . ''Nathalie toch?'' vraag ik. Ze knikt. '' Ik ben Layla, je mag bij mij zitten?'' zeg ik. Ze knikt dankbaar. We lopen naar het tafeltje waar ik altijd zit en gaan zitten. Terwijl ik met een vork in mijn eten zit te prikken voel ik haar naar me kijken. Ik steek de vork met rijst in mijn mond en kijk naar haar bord. ''Te veel of niet?'' zeg ik. Ze knikt. ''Je moet hier minstens de helft van je bord opeten, en als dat niet lukt komen ze vanavond met de rest.'' zeg ik. Haar ogen worden groot en ze zucht. ''Dit gaat geen leuke tijd worden.'' mompelt ze zacht. ''Het wordt nog beter.'' zeg ik. ''Wat?'' vraagt ze. ''Bij nieuwelingen dringen ze extra aan.'' zeg ik. Het beleid in de kliniek was belachelijk en ik klaag er vaak over tegenover Sarah. ''Ik geef het door'' vertelt ze mij altijd maar het systeem faalt ons. Het systeem is er niet om ons te helpen maar om ons neer te halen. Zoveel mensen had ik binnen zien komen met een positieve houding, denkend dat de kliniek hun binnen een aantal weken en maanden het destructieve patroon van anorexia zou helpen afleren maar niks is minder waar. Je moet het zelf willen en jezelf van de grond af rapen wil je hier weg komen. Mensen zoals ik, die denken dat de wereld beter af is zonder hen, maken geen schijn van kans. Het systeem moet drastisch veranderden, dit had toch nooit het doel van een kliniek kunnen zijn?

Terwijl ik een slok water neem, schuift Nathalie haar bord aan de kant en haalt ze een hand door haar haar. ''Hier kijk.'' zeg ik. Ik pak haar vork en scheid het eten in twee delen. ''Mijn moeder maakte vroeger altijd 'tuintjes' voor me zoals ze het noemde.'' zeg ik. ''Hier, probeer dit nog op te eten.'' zeg ik en geef haar haar vork terug. Door het eten te scheiden, lijkt het minder. Ik zeg niet dat je dan direct alles op eet, maar het helpt wel. Met een onzekere blik neemt ze de vork en steekt een kleine hap in haar mond. Met tegenzin eet ze nog een klein deel op. ''Bedankt.'' zegt ze. Ik sta op en breng onze dienbladen terug. ''Waar is je kamer?'' vraag ik. ''Gang C?'' zegt ze twijfelend. Ik lach. ''Mijne ook.'' zeg ik en samen lopen we gang C in.

''Wil je misschien nog wat drinken in mijn kamer?'' vraag ik onzeker. Ze wrijft twijfelend over haar been. ''Ik doe dat ook.'' zeg ik. ''Wat?'' vraagt ze met grote ogen. ''Ik wrijf over mijn arm wanneer ik nerveus ben.'' zeg ik met een glimlach. ''Is het zo duidelijk?'' Ik knik. ''Het geeft niet, ik snap wat je doormaakt.'' zeg ik. ''Ik probeer je een beetje op je gemak te stellen.'' geef ik toe. ''Ik weet hoe het is om je zo te voelen, ik voel me nog steeds zo. Het gevoel dat niemand je begrijpt en je helemaal alleen bent.'' Ze knikt. ''Oke.'' Ik glimlach en laat haar mijn kamer binnen.

''Hoe kom je eigenlijk aan zo'n grote kamer?'' ''Ik heb niet eens een keuken.'' zegt ze. Ik kijk naar mijn kop thee die ik in mijn handen heb. ''Ik zit hier al meer dan een jaar...'' zeg ik en sla mijn ogen neer. ''Oh my gosh..'' zegt ze terwijl ze me observeert. Wat zou ze nu van me denken? dat ik een sukkel ben? of misschien heeft ze wel medelijden met me? Ze zit me nog steeds te observeren. ''Goed, wat wil je weten?'' vraag ik. ''Sorry dat ik zo nieuwschierig ben.'' zegt ze. Ik lach. ''Het is oke maar je moet stoppen jezelf steeds te verontschuldigen.'' zeg ik. Ze knikt. ''Zal ik dan maar bij het begin beginnen?'' vraag ik. Ze knikt enthousiast. Zoals een kind die voor het slapen gaan naar een sprookjesverhaal gaat luisteren. ''Heb je ooit die filmpjes gezien van een meisje die in een park staat te zingen en dansen met kleine kinderen?'' vraag ik. Ze knikt. ''Dat was toch vorig jaar ergens in Den Haag?'' vraagt ze. ''Dat..was ik.'' zeg ik. Haar ogen worden groot. ''Dat was jij?'' vraagt ze. Ik knik en glimlach klein terwijl mijn herinneringen van die dag weer terugkomen. Haar mond valt open. ''En jij bent dus ook degene die bent vreemdgegaan en uit de Daredevils bent gegooid?'' vraagt ze. Ik reageer niet en kijk naar mijn vingers. 

Dit zijn de leugens die Lex over mij verteld had. Vlak na de wedstrijd zou ik zijn vreemdgegaan en daarom waren we uit elkaar en had hij me uit de groep gegooid. Van het moment dat iedereen me geweldig vond door alle viral filmpjes werd ik het moment daarop afgeschilderd als een leugenaar, verrader, vreemdganger, wat je maar kon bedenken. Het verhaal was nogal populair geworden omdat de DareDevils na de wedstrijd erg in de spotlight stonden en veel werk kansen aangeboden kregen. Veel organisaties wilden interviews met me om mijn kant van het verhaal te weten te komen. Maar ik gaf er geen gehoor aan. ''Ze zeiden al dat je in een kliniek zou zitten.'' mompelt Nathalie. Ik glimlach klein. Nadat mijn naam meer bekendheid had gekregen gingen mensen op zoek naar informatie over mij en natuurlijk was naar buitengekomen dat ik ooit eerder in een kliniek gezeten had. Dit verbaast mij niets.  ''Maar zo is het niet gegaan, dat verhaal dat ze overal vertellen is niet waar.'' zeg ik. ''Wat is dan wel waar?'' vraagt ze. Ik zet mijn kop thee op tafel en haal een hand door mijn haar. ''Het is... ingewikkeld.'' zeg ik. ''We waren dus eerste geworden van de wedstrijd en we stonden op de parkeerplaats.'' zeg ik twijfelend of ik wel verder moet vertellen. Maar ik kon nu moeilijk terugkrabbelen. ''We wilden net weggaan toen Lex ineens begon te schreeuwen, hij had het allemaal zo gepland.'' zeg ik. ''Wat zei hij?'' vraagt Nathalie. ''Hij schreeuwde veel dingen.'' ''Hij vertelde me dat onze relatie een leugen was, dat hij nooit wat voor me gevoeld had en dat hij me had gebruikt.'' ''Hij had me gebruikt voor de danswedstrijd, om de eerste plek te winnen.'' zeg ik terwijl mijn ogen beginnen te prikken. Ik sluit mijn ogen. ''Hij sloeg en duwde me en ik wilde gewoon dat het ophield.'' zeg ik. Een traan loopt over mijn wang naar beneden. ''Ik kon het niet bevatten, ik wilde het niet geloven.'' ''Anyway, Ik heb weken gehuild, geschreeuwd of helemaal niets gedaan. Ik verviel in oude patronen, stopte met eten en zo kwam ik hier weer terecht.'' zeg ik. ''Weer?'' zegt ze. ''Ik heb al eens eerder in een kliniek gezeten.'' zeg ik. 

''Wat is jou verhaal? Waarom zit jij hier?'' vraag ik. Ze wrijft weer over haar been en gaat recht zitten. ''Ik ben een paar weken geleden uit huis geplaatst.'' zegt ze. ''Omdat mijn vader een gokverslaving heeft en mijn moeder ernstig ziek is.'' Ik knik. ''Ze konden niet meer voor me zorgen, dus ik belandde in een pleeggezin. '' ''Ik haat het, ik haat mijn pleegouders en iedereen die daarbij hoort.'' zegt ze. ''Waarom?'' vraag ik. ''Omdat het mijn ouders niet zijn.'' ''Ze willen nergens over praten, houden niet van me en... ik... het is gewoon niet hetzelfde!'' roept ze. Ondertussen rollen de tranen over haar gezicht. Ik pak haar hand. ''Ik wil niet terug.'' zegt ze. Ik wrijf met mijn duim over de rug van haar hand. We hebben allemaal zo onze eigen problemen. Ik kan haar niet zeggen dat het goed komt, want dat geloof ik niet eens voor mezelf en ik ben niet langer een persoon die dingen zegt die ik niet meen. Het enige wat ik voor haar kan doen, wie ik voor haar kan zijn, is degene die haar hand vasthoudt.