Because of you 2 {ON HOLD}

Hoofdstuk 25

2 dagen later

Layla's P.O.V

Ik zet mijn playlist op en doe mijn oortjes in terwijl ik op de loopband stap. Ik stel hem in op wandelen en dan steeds harder. Al twee uur was ik in de sportschool. Normaal sportte ik ongeveer drie keer in de week en dan ging ook nog hardlopen. Als model moet je dat er voor over hebben maar mijn afspraak bij Balmain ging niet zoals gepland. Alles ging goed totdat we mijn maten gingen opmeten. Ik ben in omtrek 2 centimeter gegroeid en vier kilo aangekomen. Ik begrijp niet precies hoe het kan, omdat ik gewoon ben blijven sporten en over het algemeen redelijk gezond eet maar in iedergeval mocht ik geen fotoshoots doen als ik niet op mijn ideale gewicht zat. Dus nu moet ik extra sporten om die kilo's er weer van af te halen.

Inmiddels heb ik zo'n 20 minuten op de loopband gerent en doe ik nog een kleine workout. Daarna heb ik het wel weer gezien voor vandaag en kleed ik me om. Volgens Color en Pamela was het allemaal onzin dat ik extra ging sporten. Ze waren wel mee gegaan maar waren na anderhalf uur al uitgeput.

Ik knipper met mijn ogen en vaag kwam mijn zicht weer terug. Ik zucht luid en wrijf in mijn ogen. ik schrik als ik Pamela naast me zie staan. Ze had haar handen op haar heupen en haar blik kan ik niet precies plaatsen. "Dit komt wel vaker voor he?" Vraagt ze, doelend op mijn regelmatige dutjes. Ik knik langzaam. "Ik heb het gewoon druk met mijn werk enzo.." zeg ik en haal een hand door mijn haar. Ik kreun van de aders in mijn hoofd die lijken te tikken als bommen. ''En jij vindt het normaal dat je dan elke dag zo uitgeput bent?'' vraagt ze. Ik zucht nog eens, konden we dit gesprek niet een andere keer voeren? Ik was net een paar seconden wakker. ''Nou ja, ik heb een best stressvol leven.'' zeg ik. ''Color en ik maken ons zorgen.'' ''Waarover?'' vraag ik. ''Gewoon.. je bent anders..'' zegt Color. Ik sla de deken van me af. ''Dat is belachelijk ik ben nog gewoon hetzelfde.'' verhoog ik mijn stem. ''Rustig, we snappen heus wel dat je het druk hebt maar is er niet iets anders aan de hand?'' vraagt ze. ''Wat bedoel je?'' vraag ik verward. Ik was letterlijk nog maar net wakker geworden en dan zadelden ze me op met zo'n gesprek. Ik kon hier nog half-slapend toch niet goed over oordelen?' "Oke Layla, ik weet dat ik dit niet tegen iemand met Anorexia moet zeggen.." begint ze. "Pamela.." sist Color en schiet haar een blik. Ik kijk verward naar de twee. Ik vraag me af wat hier aan de hand is. "Tja, is het je niet opgevallen dat je ehm.. wat aangekomen bent?" Zegt Pamela voorzichtig. "Ja dat weet ik. Ik ben vier fucking kilo's aangekomen." Zeg ik geiriteerd. "En je slaapt ook veel." Zegt Color. Ik sta op en ga voor de grote spiegel in gang staan. Ik bekijk mijn buik. Normaal was hij altijd plat en nu is het een soort kleine bultachtig iets. Ik sta ook meer vooruit. "Jij en Elijah hebben toch..." Begint Pamela. Dan opeens snap ik waar ze op doelt. Ik haal diep adem en kijk ze met ongeloof aan. "Jullie denken toch niet..." Ik kan mijn zin niet afmaken voor ze allebei beginnen te knikken. ''Pamela en ik hebben hier goed over na zitten denken en we kunnen eigenlijk niets anders bedenken..'' beaamt Color. Ik probeer me de laatste keer te herinneren dat ik ongesteld ben geweest, maar dat was twee weken geleden. "Het kan niet ik ben twee weken geleden nog ongesteld geweest.." zeg ik. Ze kijken me fronsend aan. "Ik denk dat je toch een test moet doen." Zegt Color. Ik kijk nog eens terug naar de spiegel en dan weer naar Pamela en Color. "Oh my.." fluister ik.

Nog geen halfuur later zit ik in een opgesloten badkamer. Color was snel een aantal testen voor me gaan halen en hier zat ik dan, te wachten op de uitslag. Ik lees het briefje met symptomen nog eens voor de tweede keer. De meesten klopten allemaal. Slaaptekort, veel hoofdpijn, snel omslaan van humeur, stress, aankomen van gewicht en zo waren er nog wel wat meer. De afgelopen tien minuten heb ik piekerend door gebracht. Ik ben negentien en nog lang niet klaar voor een kind. Wat moet ik nou als ik wel zwanger ben? Moet ik dan blij of verdrietig zijn? Ik leg mijn hand op mijn buik. Wat moet ik, als daar wel een klein wezen in zit? Moet ik het houden of weg laten halen? Ik had me altijd voorgenomen dat ik een kind nooit van me af zou laten nemen maar ik ben nog maar negentien, ik weet niet of ik dit wel aankan..