Because of you 2 {ON HOLD}

Hoofdstuk 14

Layla's P.O.V

''Ja maar ik vind de leuningen niet mooi.'' zeg ik. ''Maar die kleur komt weer helemaal in!'' roept Nathalie in ongeloof. ''Wat vind je van deze?'' vraag ik. Ik klik een andere soort aan. ''Ze kunnen ermee door.'' zegt ze. De barkrukken hebben een mooi gedetailleerd houtwerk aan de achterkant en op de leuningen en het zitgedeelte is bekleed met een aparte stof. ''Deze worden het.'' zeg ik. Nathalie rolt met haar ogen. ''Wat heb je nog meer nodig?'' vraagt ze. Ik zucht. ''Wat hebben we niet nodig?'' zeg ik. Nathalie en ik zijn aan het meubels shoppen voor in Elijah's appartement. We hebben nu barkrukken, keukenapparatuur, een bed en nog wat andere slaapkamerspullen. ''Een bank.'' zeg ik. Ik klik wat en krijg dan een lijst met allemaal banken te zien. Natuurlijk kunnen we dit niet allemaal zelf betalen maar mijn vader en Elijah's moeder betalen ook mee, waar ik ze tevens erg dankbaar voor ben. Nathalie wijst een afgrijselijke bank aan. ''Je denkt toch niet dat ik op een knalgele bank ga zitten?!'' roep ik lachend. ''En deze?'' Ik klik op de witte hoekbank die ze bedoeld. Er zitten bijpassende kussentjes bij en de prijs is ook goed. Ik besluit ook deze te kopen. Verder koop ik nog een salontafel en wat kastjes.

Vandaag is een drukke dag. Vanmorgen moest ik vroeg op omdat we een groepwandeling gingen maken, daarna hebben Nathalie en ik meubels gekocht, we hebben nu een schilderactiviteit, daarna moet ik opschieten voor mijn alweer achtste rijles en daarna zien we wel. Waarschijnlijk ben ik tegen de tijd dat het avondeten is, helemaal kapot.

Nathalie en ik lopen de kamer in waar we gaan schilderen en zoeken een plekje. Langzamerhand begint te kamer voller te raken en beginnen we. Eén van onze andere begeleiders blijkt goed te kunnen schilderen en ze geeft ons een soort basistips en technieken. Nadat ze klaar is met uitleggen mogen we zelf bezig. Ik meng wat kleuren en begin dan te schilderen. ''Wacht dus in welke richting moest je nou schilderen?'' vraagt Nathalie. ''Nee, in één richting.'' zeg ik. ''Welke richting maakt niet uit.'' Ze fronst en kijkt naar hoe mijn houding is en in welke richting ik schilder en dan begint ze zelf ook te schilderen. Op een middelgroot doek schilder ik een groot tulpenveld met een molen op de achtergrond. Het is een soort aandenken aan Nederland voor in ons appartement. Wanneer mijn schilderij aan het drogen is kijk ik naast me naar het schilderij van Nathalie. Ik weet niet precies wat het is maar het ziet er best mooi uit. Ze heeft veel felle kleuren gebruikt die doorelkaar heen lopen. ''Mooi!'' zeg ik. Ze kijkt er kritisch naar. ''Vind je?'' Ik knik instemmend. ''Die van jou is ook mooi.'' zegt ze. Na een tijdje is mijn schilderij droog en bewerk ik als laatst nog wat details.

Ik zet mijn zonnebril op mijn hoofd en trek mijn leren jasje aan. Wanneer ik door de gang loop kom ik Sarah tegen. ''Layla? Waar ga je heen?'' vraagt ze. ''Ik heb een rijles.'' zeg ik. ''Oh oke nou succes dan!'' zegt ze. Ik glimlach en loop dan door naar buiten waar de lesauto al staat. Mijn rij-instructeur zit al in de bijrijdersstoel en zit wat met het klembordje te klooien die hij altijd vast had. De man was al in de zeventig en soms twijfelde ik of hij überhaupt nog wel kon zien waar we heen gingen. Ik stap in. ''Goedemiddag Layla.'' zegt hij. Zijn bril hangt op het puntje van zijn neus terwijl hij naar het klembord kijkt. ''Goedemiddag meneer.'' zeg ik en doe mijn gordel om. ''Heb je er zin in?'' vraagt hij. Ik knik. ''Altijd.'' zeg ik en check de spiegel. ''Mooi, vandaag gaan we weer op de snelweg en gaan we leren inparkeren.'' zegt hij. Ik knik. Inparkeren, dat lijkt me nog best wel lastig. Ik start de auto, zucht diep en rijd de parkeerplaats van de kliniek af.

"Goed ga hier maar rechts bij de supermarkt." Zegt hij een tijdje later. Ik raak een beetje in paniek als we de parkeerplaats van de supermarkt oprijden. Het is super druk en overal lopen mensen met kleine kinderen en boodschapkarren. "Wat doet u me aan." Zeg ik. Hij lacht. "Kalm aan je hoeft hier alleen maar een paar keer te parkeren en dan gaan we de snelweg op." Ik zucht. "Parkeer maar tussen die rode en witte auto in." De auto's staan niet normaal dicht bij elkaar en het lijkt wel nutteloos om het überhaupt te proberen. Ik koppel wat en wacht tot de voetgangers uit de weg zijn. Daarna rijd ik de auto een stukje het parkeerplaatsje op en kijk ik steeds naar links en rechts of ik niet tegen de andere auto's op bots. Tot mijn verwondering lukt het en komt de auto er zonder beschadigingen van af.