Because of you 2 {ON HOLD}

Hoofdstuk 9

Een maand later

Layla's P.O.V

Oke, we zijn inmiddels een maand verder. Opzich gaat het een stuk beter met me. Sommige dagen gaat het super en op andere dagen vraag ik mezelf af waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben. Ik merk het verschil vooral wanneer ik niet bij Elijah ben. In de afgelopen vier weken waren we nog closer geworden dan dat we al waren. Bij hem voel ik me sterk, hij geeft me zoveel hoop. Maar wanneer hij er niet is lijkt het wel alsof ik in een donkere put wordt getrokken. Het is niet moeilijk om eruit te komen, maar ik lijk er geen energie voor te hebben. Ik ben te bang voor wat er gaat komen.

Ik weet niet precies hoe ik het doe, maar het eten gaat ook iets beter. Ik heb soms nog wel dat ik dingen laat staan of de helft niet opeet maar over het algemeen gaat het goed. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk te bewegen en ga daarom regelmatig naar buiten. Ik ga niet meer naar therapie maar wel naar de activiteiten. Nathalie is een goede vriendin van me geworden en we zijn best close. Zoals het er nu naar uitziet mag ik over ongeveer twee maanden naar huis.

Ik geef mijn dienblad terug aan de kantinedame en loop in mijn pyama samen met Nathalie terug naar onze kamers. ''Ik zie je misschien vanavond nog oke?'' zeg ik en omhels haar. ''Is goed, mijn pleegmoeder haalt me straks op maar vanavond ben ik er wel.'' glimlacht ze. Ik knik en loop dan mijn kamer in. Ik loop gelijk door naar mijn kledingkast. Ik had over een uur met Color en Pamela afgesproken in het centrum en ik wou ook nog even mijn mail bekijken dus ik moest opschieten.

Na twintig minuten voor mijn kast te hebben gestaan heb ik eindelijk een look gevonden. Licht blauwe jeans, een zwart-witte croptop, combat boots en een zwart leren jasje. Ik loop naar de badkamer waar ik mijn make-up voor het eerst in maanden weer doe. Ik heb niet eens alle middelen die ik nodig heb. Ik laat het daarom dus maar bij foundation, eyeliner en mascara zitten. Mijn lippen stift ik donkerrood/bruin. Ik borstel mijn haar goed zodat alle klitten eruit zijn en bind de voorste plukjes achter in een rommelige knot.

Ik ga op de bank zitten en neem mijn laptop op schoot. Voor het eerst in weken open ik mijn mail en meteen wordt ik gebombardeerd met berichten. Ik blijf maar scrollen. De meerderheid is van social media maar er zijn ook berichten van mensen van programma's die vragen of ik geïnteresseerd ben in een interview. Zoals rtl late night en de wereld draait door. Ze vragen naar mijn kant van het verhaal. Natuurlijk hebben ze allang interviews met de Daredevils en Lex gehad. De berichten zijn al van een paar maanden geleden maar ik besluit er toch op te reageren. In mijn berichtjes zeg ik dat ik het momenteel druk heb en mezelf erboven op probeer te krijgen, maar dat ik volgende maand of de maand daarop graag mijn verhaal zou willen vertellen en ook bied ik mijn excuses aan voor de ongelofelijk late reactie. Voor de rest update ik mijn social media nog even en maak ik me klaar.

''Color?'' ''Layla? Waar ben je? Je bent echt al tien minuten te laat.'' zegt Color. ''Ja waar zitten jullie dan ook in vredesnaam?'' vraag ik. Ik loop het grote plein op. ''We zitten bij de fontein voor de derde keer.'' zegt ze. ''Ja, ik zie jullie.'' zeg ik en hang dan op. Ik loop naar de fontein waar ik ze zie zitten. ''Layla!'' roept Pamela. Ze komt op me af gehold en omhelst me. ''Omg, je ziet er echt een stuk beter uit!'' zegt ze. ''Bedankt, denk ik.'' lach ik. Color geeft me een kus op mijn wang. ''Hoe gaat het? Ik heb jullie een tijdje niet gezien.'' zeg ik. ''Prima, maar belangrijker, hoe gaat het met jou?'' vraagt Color. ''Het gaat echt een stuk beter, maar daar praten we straks wel over.'' zeg ik. ''Je hebt gelijk, waar zullen we eerst heen?'' vraagt Pamela enthousiast.

Nadat we bij onze vier favoriete winkels zijn geweest loop ik nu met twee volle tassen een terras op. We zetten ons neer aan een tafeltje en we nemen wat te drinken. "Een ijsthee alsjeblieft." Zeg ik tegen de serveerster. Ze knikt en met een glimlach vertrekt ze. "Maar vertel." Zegt Pamela. "Hoe gaat het?" "Het gaat prima eigenlijk. Ik ben fitter, ik eet meer maar ik voel me ook sterker." Zeg ik. Ik zet mijn zonnebril op mijn hoofd. "Ik moet zeggen, ik begon echt mijn hoop te verliezen." Zegt Color. "En dat is heel wat voor mij dat weet je." "Ja, ik weet het. Ik had er zelf ook last van." "Het was niet dat ik echt mijn hoop volledig had verloren maar het duurde allemaal zo lang en ik bleef er in hangen. Ik bedoel het heeft een jaar geduurd voordat ik eindelijk inzag dat ik er echt iets aan moest gaan doen anders zou ik er nooit wegkomen." Zeg ik. Pamela glimlacht. "Hoe gaat het tussen jou en Elijah?" Vraagt ze. Ik krijg een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht wanneer ik zijn naam hoor. "Het gaat fantastisch echt. Hij is echt het beste wat me ooit is overkomen." Zeg ik. "Ik heb jullie nog niet eens over onze plannen verteld of wel?" Vraag ik. Ze schudden beide nee. ik bijt op mijn lip en neem een slok van mijn inmiddels gebrachte ijsthee. "Wanneer ik uit de kliniek ben en ik alles weer een beetje op de rit heb, willen we naar Engeland verhuizen." Zeg ik. Hun monden vallen open. "Neee!" Roept Pamela. "Meen je dat?" Ik knik. "Je laat ons hier achter?" Vraagt Color. "Luister, het spijt me maar met wat Lex over mij verteld heeft en met alles wat er gebeurd is, wil ik niet meer in Nederland blijven." Zeg ik. "En nu Elijah zijn studie voor choreograaf bijna heeft afgerond en ik bijna uit de kliniek ben is dit gewoon de perfecte timing." Zeg ik. "Maar hoelang moet je nog blijven dan?" Vraagt Color. "Zoals het er nu naar uitziet mag ik over twee maanden weer naar huis." Pamela slaat haar hand voor haar mond. "Dat is geweldig Layla! Ik ben zo trots op je. Ik bewonder je echt. Je maakt zulke grote stappen in zo'n kleine tijd en je hebt je hele toekomst al uitgestippeld. Ik ben jaloers." Zegt ze wat lachend. Ik kijk haar medelevend aan. "Hoe gaat het met jou relatie?" Vraag ik. Ze schudt haar hoofd. "Het gaat zo slecht Layla." Zegt ze. "Hij zit gewoon met andere meiden te appen terwijl ik naast hem zit." Zegt ze. Haar hoofd hangt wat naar beneden en Color slaat haar arm om haar heen. Het gaat niet goed tussen Calumn en Pamela, ze besloten een paar weken geleden om even een pauze te nemen omdat ze zo aanhankelijk van elkaar waren maar nu lijkt Calumn niets meer om haar te geven. "Je zou denken dat ik wel beter wist omdat jij zoiets hebt meegemaakt maar ik houd zoveel van hem en ik vind het zo moeilijk." Ik pak haar hand vast. "Je mag hem niet vergelijken met Lex Pam, Calumn is niet slecht." "Ik weet het maar hij doet me zo aan hem denken." Zegt ze. "Je moet gewoon eens met hem gaan praten, jullie zitten in een situatie waarbij jullie beide niet weten wat jullie er aan hebben. Je moet hem laten beslissen of hij met je verder wil of niet." "Dat zal waarschijnlijk heel erg moeilijk voor je zijn, maar je moet er doorheen komen Pam, laat het niet zover komen zoals bij mij en Lex oke?" Zeg ik. Ze knikt en glimlacht een beetje. "Hoe moet het nou als je straks weg bent?" Lacht ze. "Hey, ik zal jullie niet vergeten! Ik kom echt heel vaak langs en we kunnen altijd skypen en appen." Zeg ik. Ze knikken. "Daarbij duurt het nog wel even voordat jullie van me af zijn, ik heb nog wat interviews te doen en ik moet Lex nog op zijn flikker geven." Zeg ik. "Yass the attitude is back." Zegt Color met een brits accent. Ik lach.

Na nog wat gekletst te hebben zijn we weer gaan winkelen en staan we nu in de Vero Moda. "Ik heb echt nieuwe broeken nodig." Jammert Color. "Wat zoek je?" Vraagt Pamela. "Gewoon spijker ofzo." Pamela houdt een licht gekleurde broek met scheuren omhoog. Color knikt en pakt hem van haar aan. Over mijn arm heb ik verschillende kledingstukken hangen. "Zijn jullie klaar dan kunnen we gaan passen." Zeg ik. Ze stemmen in en we lopen naar de paskamers. Ik pas een paar broeken waarvan er twee echt goed zitten, een paar leuke topjes en shirtjes en een oversized legerjasje.

Wanneer ik even later klaar ben met passen wacht ik op de anderen. "Layla? Ben je al klaar?" Roept Pamela. "Ja." "Zou je even willen komen kijken?" Ik loop naar het hokje toe en kijk om het gordijn. Ze heeft een heel leuk strak donkergroen jurkje aan. Het heeft lange mouwen maar de schouders zijn wel bloot. Aan de achterkant is een split en heeft ze een laag uitgesneden rug. Het ziet er heel classy uit. "Is hij niet wat te kort?" Vraagt ze. Ze trekt de jurk steeds naar beneden maar hij blijft omhoog kruipen. "Hij staat je juist super mooi!" Zeg ik. "Ja? Is het leuk voor in een club ofzo?" Ik knik. "Je moet trouwens echt weer eens meegaan hoor!" Roept ze enthousiast. "Ik snel niet dat dat een goed plan is." Zeg ik. Pamela verwisselt de groene jurk voor een rode jurk. Ook deze is strak en komt tot net boven haar knieën. Het is mouwloos en diep uitgesneden aan de voorkant. Aan de achter kant zit een lange rits. "Waarom niet?" Vraagt ze. "Omdat ik nu geen alcohol mag drinken en ik niet de hele avond kan gaan dansen." Zeg ik. Ze draait een rondje. "Leuk!" Zeg ik. "Nu moeten er alleen nog bijpassende hakken bij." Glimlach ik. "Ja je hebt gelijk." Ik ga in een stoel zitten die een stukje verderop staat. "Layla?" Ik loop naar het hokje van Color toe. "Kan dit wel?" Vraagt ze. Ze draagt de lichte spijkerbroek met een roze topje. "Misschien dat je het topje beter kunt verwisselen met de grijze " zeg ik. Ze trekt de roze uit en de grijze aan. "Oh dat staat een stuk beter." Zegt ze. "Bedankt." "Geen probleem." Lach ik en ga weer zitten.

Nadat we afgerekend hebben lopen we het centrum weer door. "Ik moet die schoenenwinkel even in." Zeg ik. "Ja, ik kan eigenlijk ook wel een nieuw paar gebruiken." Zegt Color. We lopen de winkel in. Pamela loopt gelijk naar de hakken en Color neemt de afslag naar de gympen en sneakers. Ik besluit achter Color aan te gaan. Ik loop door de grote kasten/stellingen whatever waar allerlei soorten sneaker staan. Ik pak een paar witte sneakers in mijn maat en pas ze. Ze zitten goed. Ook zie ik nog een paar stilleto's staan. Ze zijn heel erg kleurrijk doordat er een soort strips opstaan, van die cartoon dingen. Het is helemaal mijn smaak maar ik kan ze nergens in mijn maat vinden. Ik loop naar de kassa. "Pardon, ik had even een vraag." Ik houd de hakken omhoog. "Hebben jullie deze nog in maat 40?" De mevrouw achter de kassa bekijkt ze even en loopt dan naar het magazijn. Ze komt terug met een paar in mijn maat en uiteindelijk eindig ik met drie paar schoenen. De sneakers, de kleurrijke hakken en nog een paar Louboutins in een soort bruinige herfstkkleur.

We shoppen nog even wat verder en maken een foto die ik op Instagram post. Het is een leuke middag en ik ben blij dat ik met ze heb kunnen praten. Ze begrijpen me en dat waardeer ik echt. Ik had er nog niet echt goed over nagedacht dat ik zoveel mensen hier in Nederland zou achterlaten wanneer ik naar Engeland zou gaan. Natuurlijk wist ik wel dat ik mijn familie en vrienden moest achterlaten maar wanneer ik eenmaal in Engeland ben, heb ik alleen Elijah en verder niets. Dan ben ik volledig afhankelijk van hem. Zíjn appartement waarin ik moet wonen, zíjn geld waar ik van moet leven, zíjn beloftes waarop ik moet vertrouwen en zíjn liefde waarvan ik mag hopen dat het grenzenloos is. Oké dat is misschien een beetje overdreven. Geld had ik zelf wel. Mijn vader had altijd al een spaarrekening voor me bijgehouden en ik heb een jaar lang niks met mijn zakgeld gedaan. Elijah had in Engeland meerdere connecties voor werk maar ik, ik ken daar niemand en daarbij heb ik niet eens een studie gevolgd. Dus hoe ik aan een baan moest komen was mij een raadsel. Maar hoe dan ook, ik kan nu niet terugkruipen. Ik ga samen met de liefde van mijn leven samenwonen in Engeland. Welk meisje droomt daar nou niet van? Oké waarschijnlijk niet élk meisje. Maar ik had Elijah. En dat was toch het enige wat ik nodig had?