The walls || fanficite

- Proloog -

"Je bent een kutwijf!"

Bij die zin krijg ik een klap en val met mijn hoofd tegen de kast aan.

"Ik ben je moeder." Zegt ze terwijl ze neerhurkt en mijn kin vast pakt.

Ik vecht tegen de Tranen in mijn ogen.

"Morgen ben je hier weg."  Zegt ze en loopt weg.

Mijn hoofd bonkt. En mijn nek doet pijn. Langzaam sta ik op en loop naar boven.

Die worden heb ik vaker gehoord , maar ik voelde het deze keer. Deze keer meende ze het , en er is niemand die mijn moeder kan tegen houden. Ook niet mijn stiefvader , ook niet mijn zus.

+

Ik word langzaam wakker. Ik dacht dat ik me verslapen had maar het is gelukkig zaterdag.

"Lydia!" Hoor ik mijn moeder roepen.
Ik kan nog niet reageren en ze is al boven. Ze gooit een tas op mijn bed.

"Inpakken."

"Mam nee wacht." Ik spring uit bed en begin driftig te stampen.

Tranen vullen mijn ogen.
"Je kan me niet wegsturen. Ik heb school en vrienden , weet je wel." Schreeuw ik bijna. Maar ze blijft doorlopen.

"Ik heb gebeld."

"Met wie."

Ik krijg geen antwoord.

Ik begin steeds paniekeriger te worden.
"Verdomme met wie?" Schreeuw ik.

Ze pakt mijn kin weer vast. Steviger en ruwer dan gister. "Nu je nog in dit huis bent let je op je taalgebruik." Zegt ze en laat mijn kin ruig los.
"Nu inpakken!"

Ik had geen idee voor wat ik ging inpakken. Een groot tehuis voor kinderen? Ik ging bij mijn vader wonen? Een gastgezin?

Ik pakte met tranen in mijn ogen mijn tas in.

+

Ik geef mijn zus een knuffel. "Gedraag je dan mag je zo weer terug Lydia." Zegt mijn zus in mijn oor.
Mijn stiefvader geeft me een knuffel en zegt ook "gedraag je en je bent zo weer hier."

Dit gaat allemaal te snel voor me. Maar ik kom ooit toch wel terug. Het is niet dat ik voor altijd wegblijf , hoop ik.

Ik word in een busje gedaan met schuif deuren. Ruig worden ze dichtgegooid.
De man achter het stuur begint met snelheid te rijden en me moeder heeft me niet eens uitgezwaaid.

Ik ging dus niét naar mijn vader.
Anders had hij me opgehaald.
Ik staar naar buiten en realiseer hoe super dom ik bezig ben.

Ik verpest alles voor mezelf en iedereen.

"We zijn er." Zegt de man met een hele lage stem. Hij stapt uit het busje en doet de deur voor me open.

Ik sta voor een huis. Geen klein huis. Het huis is best wel groot , maar ziet er ongelofelijk oud uit.

Ik bel aan en de man wacht tot er open word gedaan.

Een lange vrouw met lange donkerbruine haren lacht vriendelijk.
"Jij moet Lydia zijn."