Το Να Είσαι Έφηβος Είναι Σαν Να Βρίσκεσαι Σε Πόλεμο

Kεφάλαιο 13

                                                                                       Τζέις Μπλάκφάιρ

                                                                                               3-1-2013

''Τι τρέχει με τον αδελφό μου;'' άκουσε την φωνή της Φαίης από την άλλη πλευρά της κλειστής πόρτας.

Καθόταν στο πάτωμα με την πλάτη του ακουμπισμένη στην άκρη του κρεβατιού, κοιτάζοντας επίμονα την βαλίτσα του που ήταν παρατημένη λίγο πιο πέρα. Ακόμα δεν είχε ξεπακετάρει τα ρούχα του. Είχε έρθει στον θείο του αμέσως μόλις χώρισε με την Άρυα. Ο πατέρας του είχε επιστρέψει στην Νέα Υόρκη -για να καταστρώσει κάποιο σχέδιο για να προσβάλει την διαθήκη- αλλά ο Τζέις δεν είχε επιστρέψει στο σπίτι του. Είχε νικήσει τον Άιζακ κι όμως ένιωθε τόσο χαμένος. Το μόνο που ήθελε εκείνη τη στιγμή ήταν να νιώθει πως είχε δίπλα του τουλάχιστον έναν άνθρωπο που νοιαζόταν για εκείνον.

''Κλείνεται όλη τη μέρα στο δωμάτιο και δεν μου λέει τι συμβαίνει'' ακούστηκε η ανήσυχη φωνή του θείου του. ''Δεν ξέρω τι να κάνω. Γι' αυτό σου τηλεφώνησα. Ήλπιζα πως εσύ...''

''Μην ανησυχείς, θα τον κάνω να βγει από αυτό το δωμάτιο ακόμα κι αν χρειαστεί να φέρω γερανό'' είπε αποφασιστικά η Φαίη.

Οι φωνές συνέχισαν αλλά ο Τζέις δεν έδωσε σημασία. Κάρφωσε ξανά το βλέμμα του στην βαλίτσα. Ευτυχώς που ήταν οι διακοπές των Χριστουγέννων γιατί αλλιώς θα είχε μείνει από απουσίες.

Η πόρτα άνοιξε και η αδελφή του μπήκε με αποφασιστικό βήμα μέσα στο δωμάτιο. Σάρωσε τον χώρο με την ματιά της μέχρι που τον εντόπισε να κάθεται στο πάτωμα. Τα φρύδια της έσμιξαν σε μια έκφραση αποδοκιμασίας.

''Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί παριστάνεις την γλάστρα;'' του είπε.

''Ποια γλάστρα;'' αποκρίθηκε με απορία το αγόρι. Το μόνο που του έλειπε εκείνη τη στιγμή ήταν η Φαίη. Γιατί Θεούλη μου, σκέφτηκε υψώνοντας το βλέμμα του στον ουρανό. Δεν έχω κάνει τίποτα κακό, το ορκίζομαι.

''Απλά κάθεσαι όλη μέρα χωρίς να κουνάς ή να μιλάς. Τι στο διάολο κάνεις αν όχι την γλάστρα;''

''Σκέφτομαι'' αποκρίθηκε ξερά.

Η Φαίη προσπέρασε την βαλίτσα και κάθισε δίπλα του, κάνοντας μια μικρή γκριμάτσα αηδίας επειδή έπρεπε να καθίσει στο πάτωμα. ''Μπορώ να μάθω κι εγώ τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που σκέφτεσαι;''