Το Να Είσαι Έφηβος Είναι Σαν Να Βρίσκεσαι Σε Πόλεμο

κεφάλαιο 5

                                                                           Τζέις Μπλάκφάιρ

                                                                                   23-11-2012

Μάζεψαν γρήγορα όλα τα πράγματα της Φάιης και πήγαν στη Σάντα Μόνικα, αφού πρώτα άφησαν την Άρυα στο σχολείο. Εφόσον η Φάιη δεν μπορούσε να μείνει πλέον με τον Τζέις τότε θα έμενε με τον θείο Αάρον.

''Δεν μπορώ να το πιστέψω πως το είπες στον θείο'' είπε τσαντισμένη η Φάιη.

''Δεν μπορώ να το πιστέψω πως το είπα μόνο στον θείο'' αντεγύρησε ο Τζέις. Ούτε πως θα αναγκαζόταν να ανεχτεί τον πατέρα του. Μήπως να έμενε κι εκείνος με τον θείο Αάρον; Χθες το βράδυ πίστεψε πως τα πράγματα άρχιζαν να φτιάχνουν και τώρα του τύχαινε αυτό. Το σύμπαν του έκανε πλάκα, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.

Κατέβασε τις βαλίτσες της αδελφής του από το αμάξι και τις μετέφερε μέσα στο σπίτι. Ο θείος τους τους περίμενε στην πόρτα με ένα ζεστό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Η Φαίη τον προσπέρασε μουτρωμένη δίχως να πει λέξη. Ο Τζέις ήθελε να την πιάσει από τους ώμους και να αρχίσει να την ταρακουνά.

''Μην της δίνεις σημασία'' είπε μαλακά, αφήνοντας μια μοβ βαλίτσα. Πώς μπορούσε να είναι κάποιος αγενής με τον θείο Αάρον; Ήταν ο πιο φιλικός και ζεστός άνθρωπος του κόσμου. Μάλλον η αδελφή του το είχε κληρονομήσει αυτό από τον πατέρα τους. Η σχέση ανάμεσα στους δυο αδελφούς μπορούσε να χαρακτηριστεί παγερή σε επίπεδο Αλάσκας. Και δεν ήταν ότι ο θείος το είχε κάνει κάτι στον πατέρα του για να προκαλέσει αυτή την συμπεριφορά, όχι. Ο Τζοσάια ευθυνόταν εν μέρη για αυτό, έδειχνε πάντα την προτίμηση του στον Άαρον. Οι πατεράδες αυτής της οικογένειας είχαν ένα χάρισμα να καταστρέφουν τους γιους τους.

''Δεν πειράζει'' είπε ο θειος Αάρον σαν να το εννοούσε. ''Θα περάσουμε πολύ καλά, θα δεις''

Ο Τζέις δεν μοιραζόταν τον ενθουσιασμό του αλλά δεν είπε τίποτα. Αν υπήρχε ένας άνθρωπος που μπορούσε να τα βγάλει πέρα με την Φαίη ήταν εκείνος. Προφανώς είχε κάποιου είδους ανοσία στην εχθρική συμπεριφορά. Και το σπίτι του ήταν το πιο ασφαλές μέρος για να κρυφτεί. Δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να περάσει από εκεί ο πατέρας του.

''Θα μπεις μέσα;'' του είπε ο θείος του.

Στεκόταν ακόμα στην είσοδο, με τις βαλίτσες της αδελφής του στα πόδια του. ''Όχι, απλά έφερα την Φαίη'' Το βλέμμα του έπεσε στο πορτρέτο που κρεμόταν στο χολ. Ήταν το μοναδικό που κοσμούσε τους κατά τ' άλλα γυμνούς μπεζ τοίχους, μια μεγάλη φωτογραφία του ξαδέλφου του που είχε χάσει τη ζωή του σε τροχαίο. Πάντα πίστευε πως ο θείος του το είχε κρεμάσει εκεί για να είναι το πρώτο πρόσωπο που έβλεπε κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι. Ορκίστηκε από μέσα του να τον επισκέπτεται πιο συχνά.

Στο μυαλό του ήρθαν τα μαθηματικά, και θυμήθηκε πως είχε χάσει άλλη μια μέρα μαθημάτων. Έπρεπε να περάσει από έναν γιατρό αργότερα και να πάρει ένα δικαιολογητικό σημείωμα, αλλά αν συνέχιζε να χάνει σχολείο θα είχε πρόβλημα. Και ήθελε να δει την Άρυα. Προτιμούσε να περάσει τη μέρα μαζί της παρά να προσπαθεί να κρυφτεί από τον πατέρα του. Έβγαλε το κινητό του από την τσέπη του για να της στείλει μήνυμα να συναντηθούν αργότερα.

Τα δάχτυλα του έμειναν ακίνητα πριν καν ξεκλειδώσει την οθόνη. Για μισό λεπτό. Δεν είχε μαθηματικά σήμερα. Και σίγουρα δεν ήταν ένα από τα μαθήματα που ήθελε να σκέφτεται. Αντανακλαστικά, κοίταξε την φωτογραφία του ξαδέλφου του. Τι στο διάολο;

''Τζέις, είσαι καλά;'' Η ανήσυχη έκφραση του θείου του τον επανέφερε στην πραγματικότητα.

''Ναι, μια χαρά'' είπε κουνώντας το κεφάλι του για να διώξει τις σκέψεις. Τελικά η επίσκεψη του πατέρα του τον είχε αγχόσει περισσότερο απ' όσο πίστευε.

''Είσαι σίγουρος;''

Προσπάθησε να του χαμογελάσει καθησυχαστικά. ''Απλά θυμήθηκα ότι είχα κανονίσει να βρεθώ με έναν συμμαθητή μου για μια εργασία και τον έχω στήσει'' Γιατί έλεγε ψέματα;

Έκανε στροφή και έφυγε βιαστικά. Είχε πάλι εκείνη την περίεργη αίσθηση πως το υποσυνείδητο του προσπαθούσε να του πει κάτι, αλλά δεν είχε καιρό για αυτό τώρα.

Απόψε είχε να αντιμετωπίσει τον πατέρα του.