Moslima in de prostitutie

#14

2 weken gingen voorbij, en snel ook. Ik genoot elke dag van Kamal. Hij zette me elke morgen af en kwam me na school weer halen. Dan kookten we iets samen (of gingen we soms iets buiten eten) en lagen elke avond met elkaar te praten voor de tv. We hadden elke dag iets wel te zeggen tegen elkaar, we raakten elkaar nooit beu. Er was 1 dag dat hij me thuis had afgezet omdat zijn ouders langskwamen. Hij had toen al mijn kleren en spullen verstopt in de kast en deed hem op slot zodat niemand het wist dat ik met hem woonden. Lina wist het ondertussen al, maar Elif daarentegen.. Ik vind het erg dat ik het moet verbergen voor haar. Zij vertelt me namelijk alles en belt me bijna elke dag om achter me te vragen, maar ik doe het niet. Ik voelde me echt schuldig..

"Goeiemorgen schoonheid!", ik schrok van Kamal zijn stem. Ik deed mijn ogen open en zag hem naast het bed staan. Hij keek naar me, wat was hij betoverend. Zijn ogen glinsterden, je zag echt aan hem dat hij verliefd is. "Goeiemorgen lekkerding", antwoordde ik terug.
Ik stond op en liep naar de badkamer om mijn gezicht te wassen. Het was zaterdag, vandaag gingen we samen iets leuks doen. Ik ging naar de keuken en zag dat Kamal zich weer uitgesloofd had met het ontbijt. Ik gaf hem een dikke kus en zette me neer aan de eettafel. We zaten rustig te ontbijten.
Kamal keek me steeds aan met een glimlach die maar niet wilde verdwijnen van zijn gezicht.
"Dunya?", ik keek op. "Wist je dat ik echt verliefd op je ben?"
Ik keek hem verrast aan, dit was de eerste keer dat hij me dit vertelde.
"Ooh Kamal..", voor ik mijn zin kon afmaken stond ik op en ik liep zo snel mogelijk naar het toilet. Daar gaf ik weer over. Kamal, die geschrokken was, liep me snel achterna en vroeg wat er was. Ik stond helemaal te trillen en voelde me echt misselijk.
"Dunya, gaat het?", vroeg hij. "Ik heb je toch niet vergiftigd met mijn ontbijt he?"
"Nee nee, tuurlijk niet", ik waste mijn mond aan de wasbak en ging op het bed liggen. Ik kreeg het ineens heel erg koud. Ik wist niet wat er met me scheelde. Ik dacht aan mijn verjaardag waar ik me ook zo slecht voelde. Wat zou de oorzaak nu zijn?

Ik lag de hele ochtend op bed, ik voelde me ziek. Mijn maandstonden had ik niet dus dat kon het niet zijn.
"Schat, wil je niet meer weggaan?", Kamal kwam de kamer binnen.
"Ik kan niet," antwoordde ik. "Ik voel me echt niet goed."
"Blijf maar liggen, als je je straks beter voelt gaan we wel weg", zei hij. "Trouwens, ik moet even naar mijn ouders om iets brengen, ben over een uurtje terug." Hij gaf me een kus en ging weg. Even dacht ik weer aan mijn misselijkheid.. DE PIL! Sinds ik met Kamal woon, was ik hem helemaal vergeten! Ik was zo enthousiast omdat ik met Kamal ging wonen en nu ben ik hem thuis vergeten, twee weken lang.. Zonder na te denken stond ik op, alhoewel het pijn deed, kleedde me aan en liep de deur uit. Ik ging naar de apotheek om de hoek en kocht een zwangerschapstest. Toen ik thuis was deed ik mijn pyjama aan en liep naar het toilet met de test. Ik durfde niet, maar ik moet het weten! Ik las de verpakking: 1 streepje = niet zwanger, 2 streepjes = zwanger.
Ik moest wel 5 minuten wachten voor het resultaat. De test piepte, ik durfde niet te kijken! Ik deed mijn ogen open en keek naar de test. Ik schrok, mijn harte klopte sneller en sneller. Het wilde er bijna uit springen. Ja hoor, ik zag twee streepjes, ik was dus zwanger!

Tranen rolde over mijn wangen, ik wist niet wat ik zag. Ik ben nu gewoon zwanger, van Kamal. Aan de ene kant is dat iets moois, maar aan de andere kant.. Pff, laten we daarover maar zwijgen. Wat moet ik doen? Hoe moest ik dit nu tegen Kamal zeggen? Mijn ouders en oma? Lina? En het ergste: Elif?
Een uur vloog voorbij, het enige wat ik deed was huilen, huilen en nog eens huilen. De test had ik ergens verstopt. Ik hoorde de sleutel van de deur, Kamal was terug. Hij kwam de kamer binnen en zag tranen uit mijn dikke rode ogen komen.
"Dunya, wat is er?!", vroeg hij ongerust. Ik keek hem aan, er kwamen geen woorden uit mijn mond. Ik kon wel door de grond zakken, ik schaamde me diep. Waar ben ik toch mee begonnen?

"Dunya, geef antwoord!" Kamal was nu echt bang geworden. "Wat scheelt er nou?"
"Kamal, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen", ik stotterde en bleef maar verder huilen. Hij pakte me vast en gaf me een knuffel. "Doe het rustig aan lieverd, ik ben gewoon bezorgd om je.", zei hij. Hij kwam naast me op het bed zitten en pakte mijn hand vast. Ik kon het niet ontlopen, ik moest het wel zeggen want ik had namelijk geen keus. Ik stond op, pakte de test en gaf het hem in zijn handen. Hij keek ernaar met grote ogen, ook hij was geschrokken.
"Ik had dit niet verwacht", was zijn eerste reactie daarop. We wisten even niet wat te doen. Staarden elkaar aan en wisselden geen woord met elkaar. Het was moeilijk, ook voor hem dat zag je. Alleen zagen we dit allebei niet aankomen..