Moslima in de prostitutie

#17

Ik was onderweg naar het station om weer de trein te nemen naar mijn oma. Ik had pijn. Ik was verdrietig. Ik had hier geen woorden voor. Wat moest ik nou doen? Hoe moest ik dit vertellen tegen mijn oma? Ik verstopte me ergens op het station om mijn tranen eruit te laten. In de trein kon het niet en bij mijn oma al helemaal niet. Pff, waarom ik?

Mijn tranen bleven maar over mijn wangen rollen. Ik belde Kamal wel 10 keer achter elkaar, maar hij nam niet op. Wat moest ik nou doen? Gelukkig zag niemand mij hier.
Na een halfuurtje afgekoeld te zijn, stapte ik de trein op. De hele treinreis dacht ik aan Kamal's woorden: "EENS EEN HOER, ALTIJD EEN HOER!"
Die woorden raakten me diep. Ze deden nog steeds pijn, maar ik hield me in. Mensen bekeken me al raar genoeg, laat staan als ik nu zou beginnen huilen. Ik kwam aan bij mijn oma en probeerde me echt sterk te houden.
"Doenipoen!", zei ze toen ze de deur opendeed. Ik gaf haar een dikke knuffel, het liefst wilde ik nu beginnen huilen. Ik wilde niets laten merken, het zou schandalig zijn als ik zou zeggen dat ik en Kamal nu al ruzie hebben.
Maar mijn zwangerschap is nog een grotere schande..

Ik zei tegen mijn oma dat ik me niet goed voelde en liep naar mijn kamer. Daar deed ik snel mijn kleren in de kast en plofte neer op het bed. Ik dacht aan Lina, wat zou ze nu aan het doen zijn? Ik had haar al even niet meer gesproken dus besloot ik haar te bellen.
"Dunyaaa!", schreeuwde ze toen ze opnam.
"Hey Lina!", zei ik. "Hoe gaat het met je?"
"Hoe het met mij gaat? Hoe gaat het met jou? Jij bent al een maand niet naar school gekomen, is alles wel oké?", ze klonk bezorgd.
Ik vertelde haar dat alles goed ging, ik loog natuurlijk. Als ik nu geen ruzie met had met Kamal zou ik het haar vertellen van mijn trouwplannen. Nou ja "trouwplannen", we gingen alleen trouwen omdat ik zwanger ben. Mijn ouders zouden over een weekje hier zijn dan gingen we trouwen. Na een paar minuutjes gepraat te hebben met Lina, hing ik op en besloot ik om te gaan slapen.

De volgende ochtend werd ik weer misselijk wakker. Waarom elke keer weer? Is dit echt hoe een zwangerschaps voelde? Gelukkig moest ik niet overgeven.. Ik liep naar de badkamer en waste mijn gezicht. Ik hoorde stemmen beneden. Mijn ooms zullen dat niet zijn, met wie zou mijn oma dan aan het praten zijn? Ik ging de trap af en rook de lekkere pannenkoeken van mijn oma al. Ze weet dat ik ze altijd superlekker vind! Ik ging naar de keuken en zag mijn oma pannenkoeken bakken aan het fornuis. Ik liep naar haar toe en gaf haar een kus: "Goeiemorgen jeddati (mijn oma)."
"Sbah el noor (goeiemorgen) Doenipoen!", zei ze blij.
Ik keek achter me naar de eettafel en zag Kamal op een stoel zitten. Wat deed hij nou hier? Hij stond op, kwam naar me toe en gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Goeiemorgen prinses", zei hij. Mijn hart maakte een sprongetje, ik was weer blij.

Nadat we samen hadden ontbeten, ruimden we de keuken op.
"Doenipoen?", ik keek op. "Kamal en ik hadden besloten om naar Brussel te gaan samen om je een bruidskleedje te kopen, ga je alvast klaarmaken."
Ik keek naar Kamal en hij lachte verlegen naar me, wat schattig. Ik ging snel naar mijn kamer en maakte me klaar. Ik wilde net naar beneden gaan en Kamal stond in de deuropening. Eindelijk konden we even praten, want dat kon net in de keuken niet met mijn oma erbij.
"Ik wilde sorry komen zeggen, schat", begon hij. "Waarvoor?", vroeg ik.
"Omdat ik je niet geloofde", antwoordde hij. "Ik heb je bankrekening gezien en er was niets meer op gestort sinds de dag dat je zei dat je gestopt was en.." Ik ontbrak hem door hem een knuffel te geven. "Doe me dit nooit meer aan, Kamal", zei ik.
"Nooit meer, dat beloof ik je", zei hij.

We zaten in de auto onderweg naar Brussel. Precies over een week, ging ik het ja-woord zeggen. Al ging het maar een superklein feestje zijn, ik wilde er op mijn mooiste uitzien. We liepen door de straat en stopten bij elk winkeltje dat feestjurken verkocht. Ik zag een mooie goudkleurig takshita (Marokkaanse feestjurk) wat mijn aandacht meteen aantrok. Het was prachtig. Ik wilde het meteen passen en het stond met echt wauw! Ik keek naar het prijskaartje en wilde hem meteen terugleggen, het was veels te duur!
"Niet kijken naar de prijs, lieverd", hoorde ik Kamal zeggen. "Het is allemaal voor jou." Hij knipoogt naar me. Hij pakte de takshita (Marokkaanse feestjurk) en liep ermee naar de kassa. "Hij stond je beeldig, Doenipoen!", zei mijn oma. "Ik weet zeker dat je ermee zult stralen op je grote dag." Kamal kwam naar ons te gelopen met een zak waar de jurk in zat. "Voor jou..", zei hij toen hij me de zak gaf. Wat was hij lief.

Ik kocht meteen daarna nog wat andere spulletjes zoals sieraden, schoentjes en parfum. Kamal had me die dag echt verwend, hij wilde aantonen dat hij spijt had van zijn woorden. Dat maakte me echt gelukkig, hij maakte me gelukkig. Elke keer als ik hem aankeek dan had ik zo een speciaal gevoel wat ik niet kon beschrijven, ik was echt zo blij met hem.