Moslima in de prostitutie

#2

"Dunya! Dunya!", hoorde ik opeens.
Ik schrok.
Ik deed mijn ogen open en zag mijn moeder naast mijn bed staan.
"Jeetje Dunya, je leek precies dood! Je hebt ons echt laten schrikken!", zei ze.
Was ik maar dood, dacht ik. Dan was ik eindelijk weg van hier.
"Wat is er?", vroeg ik slaperig.
"Het eten is klaar", zei ze toen ze mijn kamer uitliep.

Ik mis mijn moeder. Ik heb nooit het gevoel dat deze vrouw mijn moeder is. Ik kan nooit met haar praten over iets. Het enige wat ze doet is overal commentaar op geven. Hetzelfde geld voor mijn vader. Ik heb het gevoel dat ik niet thuis hoor in deze familie. Nou ja, 'familie', ik kan het niet eens familie noemen. Ik wil weg van hier...

Ik keek op de klok en zag dat het halfvijf is, anderhalf uur geslapen dus. Ik wil niet eten, maar het moet. In de badkamer waste ik mijn handen en ik droogde ze af. Ik liep de trap af naar de eetkamer en zag dat mijn ouders al begonnen waren. Ik ben enig kind trouwens, mijn moeder had na mij 3 miskramen.

"Waarom moeten we altijd op je wachten?", vroeg mijn vader met zijn mond vol.
"Ik lag te slapen sorry" en ik zette me neer.
Pff, weer tagine, dat ben ik ondertussen al beu gegeten... Bismillah, ik nam een hap en slikte hem met moeite door. Ik zie het leven echt niet meer zitten. Ik voel me zo alleen..

"Ben je klaar voor je nieuwe school?", vroeg mijn moeder opeens.
"Ja", antwoordde ik kortaf. Ik heb niet echt zin om een gesprek aan te gaan. Het is moeilijk om over gevoelens te praten met mijn ouders, ze begrijpen mij nooit.
"Ik zit vol", zei ik na een paar happen en stond op.
"Wat jij wilt", hoorde ik mijn vader zeggen toen ik naar boven liep.

Ik ging naar mijn kamer en startte mijn computer op, dat is nog mijn enige bezigheid. Ik heb ook een gsm, een hele oude die ik alleen maar gebruik om Elif te contacteren. Zij is de enige die me nog een beetje begrijpt met mijn problemen. Mijn vader controleert mijn gsm regelmatig, ik mag namelijk niet met jongens praten tenzij het voor school is. Op school was ik bevriend met veel mensen, maar het is nu tijd voor een nieuwe start.
Op de computer opende ik Facebook. Ook dat heb ik achter de rug van mijn vader. Ik zie statussen van mensen over hoe gelukkig ze zijn in de liefde, dat wil ik ook. Pff, hoe ga ik iemand vinden die mij begrijpt en mij alle liefde geeft die ik normaal verdien maar niet krijg?

Na een halfuur scrollen, meldde ik me af en verwijderde mijn geschiedenis (voor het geval mijn vader weer controleert). Ik zette mijn computer uit en plofte neer op het bed. Ik ben deze dagen echt te depressief voor woorden, pff. Ik heb een bezigheid nodig, iets wat mij dit leven even doet vergeten, iets wat ik leuk vind. Maar wat? Wat zoek ik? Wat wil ik nou precies? Nu snap ik waarom mensen beginnen te roken, drinken, snuiven, etc.. om hun beter te voelen. Ze zijn net zo depressief als ik, of zelfs erger. Soms dan denk ik eraan, dan denk ik dat daar ook aan moet beginnen, om mij beter te voelen. Maar zal ik me dan echt wel beter voelen?
-
TRING!
Ik schrok wakker. Pff, mijn wekker, maandag 6 uur. Tijd voor mijn nieuwe school. Het weekend is wel snel voorbij gegaan, jeetje. Ik stond op en liep naar de badkamer. Ik stapte onder de douche en liet het warme water op me vallen. Ik dacht aan hoeveel pijn ik wel niet heb gehad deze dagen en dat ik gewoon dood wil. Net toen ik mijn shampoo wilde nemen, vielen mijn ogen op een scheermes van mijn vader. Zal ik? Nee, dat gaat te ver. Of toch niet? Nadat ik mijn haar gewassen had, besloot ik om toch maar een scheermes te pakken. Ik drukte hem keihard aan tegen mijn been en begon krassen te maken tot ik bloed zag. Mijn zicht werd wazig door de tranen in mijn ogen, wat deed dat pijn zeg!

"Dunya! Ben je al wakker?", klonk mijn moeders stem van beneden.
"Ja, ik zit in de badkamer", antwoordde ik stilletjes terug.
Ik waste mijn lichaam verder en droogde af. Mijn been bleef lichtjes verder bloeden. Ik liep naar mijn kamer en kleedde mij op. Een donkere jeansbroek met een roze hemdje en een zwarte hoofddoek. Ik pakte mijn vestje en tas en liep naar beneden. Mijn moeder stond in de keuken het ontbijt te maken voor mijn vader die zometeen ook naar zijn werk ging vertrekken. Ik deed mijn zwarte ballerina's aan en wilde de deur uitlopen.
"Dunya, ga je niet eten?", hoorde ik mijn moeder vragen.
"Nee, ik eet wel op school". En ik liep de deur uit.

Daar stond ik dan, aan de bushalte, wachtend op de bus om naar een nieuwe school te gaan. Veel zal het niet veranderen aangezien mijn thuissituatie hoogstwaarschijnlijk hetzelfde zal blijven, maar ik hoop dat ik me beter zal voelen. Wie weet wat mij te wachten staat...