Moslima in de prostitutie

#16

De volgende dag werd ik wakker met een misselijk gevoel. Zwangerschapsgevoel. Ik stond op en rende meteen naar het toilet. Kamal zag het weer gebeuren en werd echt bezorgd. Hij zorgt echt goed voor me de laatste tijd, dat deed mij ook goed.
Hij had al een ontbijtje klaargemaakt. Ik had over een halfuurtje afgesproken met Elif aan mijn huis. Ik moest dus zo snel mogelijk doen. Kamal moest die dag naar Duitsland voor wat zaken, wat voor zaken wilde hij me niet vertellen. Ik at snel een koekje en dronk een kop thee. Ik durfde niets anders te eten door mijn misselijkheid. Ik maakte me klaar en stapte de auto in waar Kamal op me zat te wachten. Hij zette me thuis af en we gingen samen naar binnen. Alles maar dan ook echt alles moest helemaal gepoetst worden. Ik wilde niet dat mijn ouders wisten dat ik hier eigenlijk nog woonden. Ik had wat spulletjes mee om terug in mijn kast te plaatsen, de rest moest nog naar mijn oma verhuisd worden. Terwijl ik naar de keuken liep, zag ik Kamal op de trap onderweg naar mijn kamer met een doos spullen. Ondertussen kreeg ik een sms van Elif dat ze er over 10 minuten zal zijn.
"Kamal!", riep ik naar boven. "Je moet gaan, Elif is er zo." Geen antwoord.
Ik wilde niet dat Elif Kamal zo ging ontmoeten. Ik wilde er eerst over vertellen zonder dat ze hem zag.
"Kamal?!", riep ik nog eens. En weer geen antwoord. Hij zal waarschijnlijk dan op het toilet zitten. Ik liep terug naar de keuken toen ik opeens Kamal op de trap naar beneden hoorde komen. Toen hoorde ik de deur hard dichtgaan gevolgd door zijn startende auto. Ik was verbaasd. Zomaar vertrekken zonder iets te zeggen of afscheid te nemen. Dat was toch niets voor hem?

Na een kwartiertje stond Elif voor de deur. Ze was blij om me terug te zien. Ook zag ik dat ze haar oude kleren aan had, ze wist dat het poetsdag was vandaag. Ik wist niet hoe ik over Kamal moest beginnen, ik heb nog nooit over jongens gepraat met Elif wat best raar was. Toen we halverwege het opruimen waren, wilde ik het zeggen.
"Elif?", zei ik.
"Ja", ze keek me vragend aan.
"Ik ga trouwen..", ik werd verlegen.
"Haha, grapjas!", zei ze. Pff, hoe moest ik het nu vertellen?
"Haha, dacht dat je erin zou trappen sorry", zei ik snel om het niet erger te maken.
Ze zal er zelf wel achterkomen, toch? Ik kon het haar echt niet vertellen, zeker nu ze me niet serieus neemt. Toen we klaar waren met opruimen, wilden we ergens gaan eten. We hadden weer bijgepraat en goed gelachen, het was altijd leuk met Elif. Daarom is ze ook mijn beste vriendin.

Na het eten, moest Elif meteen al door. Ik ging nog snel even de stad in om rond te kijken. Ik belde Kamal, hij moest me namelijk komen halen.
"Ik kan je niet komen halen", hoorde ik. "Slaap maar bij je oma vannacht."
Hij deed kortaf en hing op. Wat scheelde er nou? Waarom deed hij zo tegen mij? Ik besloot om er niet lang over na te denken en nam de bus naar het station. Ik kocht een treinticket en tijdens het wachten belde ik mijn oma om te zeggen dat ik weer bij haar kwam slapen. Ze was blij om het te horen, ze miste me namelijk heel hard.
Na een uur in de trein, kwam ik aan. Gelukkig woonde mijn oma naast het station zelf. Die avond sliep ik dus bij mijn oma.

Ik dacht wel veel aan Kamal, waarom hij nou zo deed. Hij nam geen afscheid toen hij vertrok, liet de hele dag niets weten en deed ook nog eens kortaf. Ik wist echt niet wat hem bezielde..
De volgende morgen moest ik echt wel terug naar het appartement om de rest van mijn spullen te verhuizen naar mijn oma. Ik ontbeet samen met mijn oma en maakte me klaar. Ik ging naar het station en nam weer de trein. Het was best vermoeiend om telkens heen en weer te reizen. Aangekomen bij het appartement deed ik de deur open. Ik hoorde de tv en liep naar de woonkamer en zag Kamal liggen tv kijken.
"Ook een goeiemorgen", zei ik toen hij me aankeek. Hij negeerde me. Nu pas zag ik aan hem dat hij kwaad was, maar waarom? Ik liep naar hem toe en keek hem vragend aan.
"Wil je even aan de kant gaan?", vroeg hij. "Ik probeer tv te kijken." Hij deed bot.
"Kamal, wat is er nou??", ik werd het beu.
Hij stak zijn hand in zijn broekzak en nam mijn werkgsm eruit. Hoe kwam hij eraan? Die was ik helemaal vergeten..
"Je kreeg gisteren een bericht van ene Labib die bij je langskwam, dus ik had je maar met rust gelaten", zei hij.
"Hoe kom je hieraan?", vroeg ik.
"Je kamer, duhh", hij was kwaad. "Ik dacht dat je gestopt was, Dunya?"
"Kamal, ik ben ook gesto..", hij stond op en liet me niet uitspreken.
"Waarom geloof ik je niet?", zei hij opeens. "Dan had je deze gsm allang niet meer als je gestopt was. En dat kind daar in je buik, is het wel van mij? Je hebt met tientallen mannen geslapen, maar de baby is dan wel van mij? Waarom Dunya? Omdat ik je ontmaagd heb? Maar laat het maar, pak je spullen gewoon. Ik wil dat je me even met rust laat."
Ik keek hem met grote ogen aan. Meent hij dit nu?
"Kamal, ik zweer het je, ik ben gestopt", ik begon zachtjes te huilen. "Doe me dit niet aan, je weet dat ik zoiets nooit zal doen!"
Hij liep naar de kamer en ik liep hem achterna.
"Ik kreeg gevoelens voor je, we begonnen iets serieus", begon hij. "Ik wilde echt met je trouwen, ik heb je hand zelfs gevraagd en dan flik je me dit?" Mijn tranen wilden niet stoppen met over mijn wangen te rollen.
"Kamal, geloof me alsjeblieft..", ik snikte.
"LAAT MAAR DUNYA!", hij was woedend. "VERTREK NOU MAAR, EENS EEN HOER ALTIJD EEN HOER!"
Zijn laatste zin raakte me diep. Zoiets zei hij nooit tegen mij. Hij gooide mijn werkgsm op grond en liep de deur uit. Ik zat op het bed en huilde en huilde. Ik was gebroken. Ik stond met moeite op om mijn spullen om te ruimen en te vertrekken. Gelukkig waren het er niet zoveel dus kon ik de zakken met gemak dragen. Ik vertrok.

Onderweg naar het station om weer de trein te nemen naar mijn oma. Ik had pijn. Ik was verdrietig. Ik had hier geen woorden voor. Wat moest ik nou doen? Hoe moest ik dit vertellen tegen mijn oma? Ik verstopte me ergens op het station om mijn tranen eruit te laten. In de trein kon het niet en bij mijn oma al helemaal niet. Pff, waarom ik?