Morning Afters

11 1 0
                                    

A/N: This is a 5.3k update excluding this author's note. Wont say so much tho. Matagal na tong naka draft eh. Kaso midterm came up and what the heck ang hirap ng Stat and PFR.

Anyway enjoy, vote and comment! ♥
-Yang ♡
PS. www.yangcreatesshit.tumblr.com nagfafollow back ako, swear.
°°°
" Like that word (sorry)  was enough to compensate for whatever you have done. As if a sorry I broke your vase is tantamount to sorry I broke your heart."

SPES

"DO NOT LOOK AT ME LIKE THAT."

I was answered by silence. I sighed and stared back at her. "C'mon, y'know its not that easy." Still, no reply. Still, she didnt budge. She just stared back at me unflinchingly. Daring me to agree with her terms. Challenging me to be rational about this.

As if that was fuckin easy.

"Wag mo nga akong pilitin! Ayoko nga eh." Tumayo ako at tumalikod.

"Ano naman ngayon kung three days na akong di lumalabas?! As if naman nasa labas yon at hinihintay ako di ba? Tsaka, di ko pa siya kayang harapin! Dahil sa kanya nagkanda leche leche ang buhay ko. Pambihira naman oh." Humarap ako uli sa salamin. Hindi po ako nababaliw, sinusubukan ko lang umisip ng paraan kung paano harapin ang mundo. Right. Nakakabaliw nga yon.

"Wag mo sabi akong tignan ng ganyan eh!" Pano, parang kinokonsensya ako ng reflection ko (I dont have an idea kung pano nangyari yon since reflection ko nga siya), "Bakit, siya ba nakonsensya nong binigay niya ako kay Gordon? Hindi naman di ba? Punyeta! Dahil lang ba nag sorry, dapat ko ng patawarin? Masama bang magalit at sisihin siya? Mahirap magpatawad nang wala kang makuhang dahilan kung bakit niya nagawa yon! Ikaw ba, mapapatawad mo agad ang taong yon? Given na na kahit papaano nakatulong siya sa pagkawala ko don sa lugar na yon, pero mapupunta ba ako don kung hindi dahil sa kanya? Hindi naman di ba? Nakakagago lang kasi eh." Tumigil ako para huminga. Fine, sabihin niyo nang maarte ako or whatever pero kayo kaya ang lumagay sa posisyon ko, tignan ko lang kung matake niyo. Hay nako, kastress. Oh- "Shit! Yung Oktoberfest Film nga pala!" Dali dali akong tumakbo para lumabas nang may naaalala ako. Shit-

"Teka, hindi ibig sabihin nito okay na kami. After ng Oktoberfest di na kami bati. Dahil kahit saang banda ako tumingin liable pa rin siya sa damages na nakuha ko." I can actually sue him for this but that would not attain anything right? Huminga muna ako ng malalim saka ko binuksan ang front door. Well, pupunta ako dapat kay Aither. As it turned out di na pala kailangan.

He camped outside my home. In front of my fucking door. Wow. The man who cant be moved?

I never saw him this dishelved. I never saw him this hollow. I never saw him this melancholic. I never saw him like this, period. For some reason he looked extremely devastated. Para siyang pinagbagsakan ng impyerno at impyerno. Para siyang taong sobrang naniwala na may Neverland tapos ngayon lang niya nalaman na walang ganon. There were dark circles around his eyes. He was pale as ghost and he was sleeping but he didnt seemed rested.

Lakas namang mangkonsensya netong si Aither. Oh come on! He shouldnt be doing this! This is unfair.

I crouched in front of him and touched his arm gently, "Aither.."

"I'm sorry.. didnt mean to.. sorry.. I.." he muttered in his sleep. His eyebrows scrunching as if he was having a nightmare. "Sorry.. what.. wait.. stop. Stop! Where are you going? Stop.." he shifted restlessly.

"SPES!" Damn. Nagulat ako.

He looked so damn stunned. Parang biglang may nagpakita sa kanya ng picture ng Neverland. He opened his mouth several times but I figured he could not say something. Because he could not believe what he's seeing.

Fabricated MemoriesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon