Misdirected Card

Chapter 26

Denise's POV

"A-alam nyo *hik*, H-hindi ko alam.. h-hindi ko alam kung dapat nga ba akong u-umalis eh. A-ang.. ang gulo kasi nila. " basag na boses nyang sabi habang patuloy na umiiyak.

"A-ang--ang unfair lang s-sa.. sa part ko. K-kasi.. h-hindi n-naman ito ang gusto k-kong mangyare e-eh. K-kaya ako aalis k-kasi a-akala ko, yun ang mas nakabubuti. N-na kapag a-aalis ako, m-maging maayos na ang lahat l-lalong lalo na para sa kanya. I-ito yung gusto n-nya noong una eh. Ito yung sinusumbat nya sa akin.. P-pero h-hindi yun ang nangyare eh. h-hindi ko naman kasi aakalain na.. na magbabago sya. h-hindi ko naman inaka--la na mapalapit a-ako sa kanila eh at g-ganoon din sila s-sa akin."

"A-ang sakit lang, Denise.. Kylie.. a-ang sakit lang isipin na nasasaktan ko sya dahil sa isang desisyon na hindi ko naman alam kung tama talaga. Ang bigat sa pakiramdam na aalis ako kahit labag sa kalooban niya. P-pero wala a-akong m-magawa.. A-ayokong umalis. Ayokong lumisan. Pero paano ako mananatili kung mismong tadhana na ang humahatak sa akin palayo sa kanila?"

"Aira--"

"A-ang sabi nya sa akin, ayaw nya akong m-makit--makita. A-a-ang s-sabi nya sa akin, ayaw nya a-ako makausap. A-ang s-sabi nya s-sa akin, gusto nya akong mawala sa buhay n-nila tapos ngayon?! Ngayon kung kelan aalis na ako saka sila aakto na parang h-hindi nila a-ako kayang mawala?! Kung kelan nakapagdesisyon na ako na lumisan sa buhay nila saka naman nila pinapakitang masaya silang kasama ako?! 5 MONTHS AND COUNTING?! HAH! PAKYU DAHIL ILANG ORAS NALANG PUPUNTA NA AKO NG BOSTON!"

Tumigil sya saglit at uminom ng beer.

"Pero siguro.. tama lang din to k-kasi.. w-wala akong kwentang t-tao e-eh. B-basta-basta ko nalang silang sinukuan. N-nagawa k-ko silang talikuran.. l-lalong lalo na sya. T-they don't deserve m-me. Bobo ako eh! T-tanga ako! W-wala akong kwenta! Wala! Wala! Wala!"

Inuuntog nya yung ulo sa pader.

"aira, please w-wag mo na yang gawin.. aira, tama na! Please, tama na!"

mangingiyak na pagpipigil sa kanya ni  Kylie pero hindi sya nagpaawat.

I've never seen her this pathetic before.

"WALA NGA AKONG KWENTANG TAO! WALA NGA AKONG KAKAYAHAN NA I-PLEASE KAYONG LAHAT. HINDI NGA SAPAT ANG KAKAYAHAN KO PARA IHANDLE KAYO PERO HELL! ALAM KO AT ALAM NYO SA SARILI NYO NA GINAGAWA KO ANG LAHAT PARA SA INYO! KAHIT NAHIHIRAPAN NA AKO, HINDI AKO NAGREREKLAMO! WALA AKONG GINAGAWANG MALI SA INYO PERO BAKIT GANOON?! BAKIT PARANG PINAPAKITA NYO SA AKIN NA WALA NA AKONG GINAWANG TAMA?! PINAPAHIRAPAN NYO AKO EH! " Napasapo sya ng noo. "pinapahirapan nya ako.."

She whispered as I pulled her into a hug. Humagulhol lang sya ng humagulhol.

The room was filled with her cries..

Mournful cries..

"I'm s-s--orry.. S-sor-ry k-kung h-hindi ako.. n-nagpaalam sa inyo, h-ha? S-sorry kung h-hindi ko lang naman k-kayo n-naihanda. S-sorry k-k-kung sakaling m-masaktan k-ko kayo sa g-gagawin k-kong ito. P-pero, p-para din naman ito s-sa inyo e-eh. W-wag k-kayong mag-alala, tatawag naman a-ako palagi eh. P-palagi naman ako magpaparamdam. H-hin--hindi ko naman kayo kakalimutan eh.."

She was still soulfully crying while saying those words and tears my heart into pieces knowing that she's in this state.

"Bakit ka ba kasi aalis?"

Kumalas sya sa akin at pinahid ang luha nya.

Sinandal nya ang kanyang siko sa mesa at pinaglaruan yung baso na walang laman.