ilk bölümümün tanıtım gibi olsun istedim. Küçük bi ipucu annesinin ölümüyle gülmeyi unutan bi kız ve onu tekrar güldürmeye çalışan bi erkek ;)
iyi okumalar....
B-1
''ANNE...!''
''HAYIR ANNE BIRAKAMASSIN BENİ''
Siz en sevdiğinizi odun parçasının içinde sonsuza yolcu ettiniz mi? Benim annem yalnızlıktan korkar duramaz oralarda. Canı sıkılır tek başına , babamın elini tutmadan uyuyamaz!
''Anne! Bırakın annemi dokunmayın anneme'' beni sıkıca tutan kollardan kurtulup hızlıca koşmaya başladım. Bırakamazdı beni hayat annemi benden bu kadar erken alamazdı.
''ANNE..!'' Çığlığım mezarlığı çevreleyen ağaçların arasında yankılanırken kuşların çığlığımın şiddetiyle kanat çırpmalarının sesi kulaklarımı doldurdu. Daracık çukurun yanına dizlerimin üstüne düşüp toprağı avuçlamaya başladım.
''Anne kalk! Kalk anne kalk..'' annemin üzerini örten toprağı avuçlayıp kenara fırlatırken omzumdaki eli hissedip kafamı çevirdim.
''Baba , annem senin elini tutmadan uyuyamaz '' söylediğim cümleyle babamın dolan gözlerindeki yaşlar tek tek boşalmaya başladı. Ahh koca yüreklim , babam bize üzüntüsünü hiç belli etmezdi yüzüne bi duvar çekerdi mutlu görünürdü ama aslında içinde fırtınalar kopardı. Şimdi o durvarlardan eser yokru.
''Baba kaldır annemi tek kalamaz o, ne olur baba'' babamın yakalarından tutup o güçsüz bedenini sarstım. Babam yakalarını tuttuğum ellerimi tutup yaşlı gözleriyle ne halde olduğunu bilmediğim gözlerime baktı.
''Ona şu anda acı çektiriyosun bırakalımda rahat uyusun'' babamın söyledikleriyle gözlerimi annemin isminin yazdığı taşa çevirdim.
''Anne... sana hiç söyleyemediğim bişey söyliyicem'' diyip mezar taşına yaklaştım. Elimi taşın üzerinde gezdirip yüzümü toprağa yaklaştırdım.
''Seni Seviyorum''
