Let it be

Chapter Fifteen

JD’s POV
Isang sunud-sunod na tawag ang natanggap ko ng umagang iyon. Nasa Cavite kami kung saan nakatira ang pamilya nila Dexie. Dahil sa nagkabalikan na kami. Dexie invite me to get together in his family reunion. Nagfile na lang ako ng leave sa opis. Natuwa ang mga magulang at kapatid ni Dexie ng malaman na kami na ulit one month ago. Masayahin ang pamilya ni Dexie at mapagbiro ang mga magulang. Since gabi na natapos ang get together. Hindi na kami pinauwi ng magulang nito. At napasarap ang kuwentuhan last night kaya ito mag-aalas dose na tulog pa ako. “Hmmm.”Sagot sa tumawag,
“Aba!JD kagigising mo lang?”Iritang wika ng nasaa kabilang linya. “Bakit?”Inaantok pa na tanong ko. “My gosh, wala ka bang nababalitaan.”Nasa tinig pa rin nito ang pagkairita. “Puwede ba Nick!wag mo akong pagtaasan ng boses. Naririnig kita.”Nagsisimula na ring uminit ang ulo ko.
“Sorry naman.”Natinigan namin nito ang sinabi ko.Naglaylow ang boses nito.
“Bakit ka nga pala napatawag?”Takang tanong ko ulit.
Nakaupo na ako sa headboard ng kama. “Si Van aalis na ng bansa.”
Mula sa narinig ay napahinto ang mundo ko. “Ano nga ulit yun?”Muli kong tanong Baka naman nagkakamali lang ako ng pagkakarinig ei. “Si Van aalis na ngayon, papuntang Canada.”Nasa tinig nito ang kalungkutan ng sabihin iyon.
“Bakit?Ano bang nangyari?”
Sh****t bakit ganito nararamdaman ko?bakit nararamdaman ko iyong lungkot na nararamdaman ni Nick...Si Van Aalis na at ngayon pa talaga.
Bumuntong hininga si Nick. Rinig na rinig niya iyon dahil magkasunod na paghinga nito ng malalim. “She’s hired by Empire Multinational Company as an assistant CEO.”Malungkot na paliwanag nito. So Meaning nakipagjoining account na ang Empire sa ECE kaya lang ang kapalit si Van. Kailangan nitong magtrabaho full time sa Canada para mas lalong lumawak ang business ng dalawang kompanya. “Bumangon ka na’t bilisan mo hangga’t nandito pa siya.”Rinig kong wika ni Nick. Hindi ko inexpect na tutulo luha ko dahil sa nalaman. “Sige hahabol ako.”Sabi ko. Kahit napakaimposible kung maabutan ko ba si Van sa opis. Dali-dali akong nagtungo sa banyo. Naligo at pagkatapos ay nagbihis. Nagulat si Dexie dahil nakaayos na agad ako. “I need to go home now.”Sabi ko habang nagmamadali.
“Bakit?”Nag-aalalang tanong ni Dexie. “May nhahabulin lang akong importanteng tao na kailangan kong maabutan.”Sabi ko. “Okay.” Iyon lang at mabilis na nagpalit si Dexie. Nagpaalam mo na sila sa mga kamag-anak nito bago tuluyang umalis.

Habang nasa daan...kamalas-malasan pa’y trapik. Kainis!
Parang nasa movie lang yong eksina namin. Ganitung-ganito iyong mga napapanuod niya sa mga movie iyong tipong paalis na lang ang dami-dami pang arte. “Wala na bang ibang daan?”Tanong ko kay Dexie. “Wait lang.”Sabi nito. Kinuha nito ang phone sa blusa nito at nagsearch sa google map kung saan puwedeng lumusot. Nakahinga siya ng maluwag ng makahanap ito ng lulusutan.
Three hours later. Nakarating sila sa ECE Quezon City. Agad siya bumaba ng sasakyan ni Dexie.
Si Nick ang una niyang namataan ng makaakyat siya sa 5th floor. “JD!”Tawag nito sa akin. “Na saan na si Van?”Tanong ko.
Lumungkot ang mukha nito ng umiling ito at nagsign na “Wala na.”
Nanlumo ako, hindi ko manlang siya naabutan. Panu na?Bakit hindi na niya ako naantay. Tuluy-tuloy na nagbagsakan ang mga luha ko. Inaalo naman ako ni Nick habang umiiyak. “Ang daya niya hindi manlang niya ako inantay.”Maktol na wika ko habang umiiyak.
“Kasi ang bagal mo, Hinintay ka naman niya  ei.”Rinig kong wika ni Nick. “Kaya lang kailangan na niyang umalis kasi baka maiwan siya ng eroplano.”Malungkot din ang tinig nito.
“Kainis siya! Sabi niya hindi niya ako iiwan.”Parang batang wika ko.
“Hindi ka kaya iniwan nun, ikaw ang nang-iwan sa kanya.”May halong biro na wika ni Nick. Napatigil siya sa pag-iyak. Bakit ba hindi niya naisip yun. Naalala niya bigla iyong minsang nagkausap sina Nick, Aisha at Van.
“Wag mong sasaktan yan ah...”Sabi ni Aisha.
“Hindi ah, baka nga ako pa saktan niyan.” Then i punch her.
“Sabi sayo ako sasaktan niyan ei.”
Lalo akong naluha ng maalala ang sandali ang eksinang iyon.Nasaktan ko ba siya?na guguluhang wika ko.
Inaya ako ni Nick sa opis nito para doon magkausap. Kinuwento nito lahat sa akin. Lalo na iyong despididang naganap last night. Nakikinig lang ako habang naluluha. “she loves you”Biglang sambit ni Nick.
Napamaang ako dahil sa narinig, ngunit saglit lang. “Panu mo nasabi?”
“Because i ask her about her feelings for you, Sabi niya I love her but she’s own by someone.”Paliwanag nito sa akin.
I love her...but she’s own by someone!paulit-ulit na sumasagi sa isip ko. Lalo akong nalungkot sa narinig. Umiyak na akong tuluyan. Bakit kasi ngayon lang?
Bakit kung kailan paalis na siya saka pa siya umamin......
Van!!!

After  one month....
Bumalik sa normal ang buhay ko. Araw-araw opisina’t bahay lang ako.
Sa tuwing papasok ako, iyong iniexpect ko na sasalubong sa akin. Wala na.
Iyong kakatok sa pintuan ng opisina ko para manggulo. Wala na.
Sa umaga iyong free breakfast na coffee with cake. Hindi ko na nadaratnan sa table ko. Laging empty ang table ko tuwing papasok ako ng opis. Iyong sticky note na  laging nagriremind sa akin na dapat kumain ako ng breakfast, lunch at dinner.
Van bumalik ka na. Namimiss na kita. Naninibago na ako sa paligid ng opisina ko. Iyong dating magulo at maingay. Ngayon ay napalitan ng katahimikan. Muli ay tumulo ang luha ko.
“Gorgeous!”Singit ng isang boses sa likuran ko. Dali-dali kong pinunasan ang luha sa mga mata ko. “Umiiyak ka na naman.”biglang lumungkot ang tinig nito.
“Hindi ah.”I lied.
“Hindi mo ako maloloko, halika nga dito.”Sabay yakap sa akin. “Bakit ganun?nalulungkot pa rin ako?”Malungkot na tanong ko sa pagitan ng pagyakap sa akin ni Nick. Dahan-dahan akong nilayo nito at saka nagsalita. “Dahil may nararamdaman ka sa kanya, pinigilan mo lang. Kaya ngayong wala na siya, ngayon mo nalalaman ang worth niya sa buhay mo.”Mahabang paliwanag ni Nick sa akin.
Napaisip ako sa sinabi nito. Ako nagkakagusto na kay Van?kailan pa?
Sa kabilang banda may isang tinig na nagsasabi sa kanya ng kasagutan hindi lang niya pinansin. “Sa una palang ramdam kong may gusto ka na kay Van, but you ignore it, kasi feeling mo mali.”Basa nito sa nararamdaman ko. Ganun na ba ako katransparent. “Ayaw mo lang aminin kasi lagi mong iniisip na babalik si Dexie sa buhay mo.”Pagpapatuloy nito sa pagsasalita.
“Look JD.”Hinawakan nito ang dalawang kamay ko. “We’re friends in five years, i know you alot. Kahit hindi ka magsabi alam kong deep inside you feel hurt. Kilala ko kung kailan ka malulungkot at sasaya. I let you to be with Van in so many times. And I discover that everytime you with Van. You smile truth. Than before.
I feel your happiness when Van is around. Nalulungkot ka kapag wala siya. Naiinis ka kapag hindi siya nagpapaalam sayo. Nagagalit ka kapag puro sticky note lang ang sumasalubong sayo. Dahil mas gusto mo na siya ang personal na makikita. Everything change when Van’s enter in your life. JD don’t be afraid to ask your heart who is there, nor not who never stayed. People change authomatically your heart beat change too.”Mahabang wika nito.
Lalo akong napaluha sa sinabi ni Nick. I owe Nick alot. Totoo lahat ang sinabi nito. Nagbago lahat ng dumating si Van sa buhay ko. Pero paano na? Wala na siya. Ilang libong karagatan ang pumapagitan sa aming dalawa.
They says if the person is really meant to you it is for you.