Class 4-F And I

Chapter 33

Chapter 33: XOXOXO I MEAN XXXX

*****

Forest's

"It's not like I wanted that to happen. I don't, didn't and will never love the idea of that. I don't really know. It happened so fast I didn't see it coming."

Pinunasan ko ang mga luhang patuloy pa ding tumutulo galing sa mga mata ko. Stupid, uncooperative and immature tears.

Nanlaki ang mga mata ko ng bigla akong hinigit ni Silver palapit at walang paa-paalam na niyakap ako. Nag-crash ang mukha ko sa may bandang kili-kili niya pero infairness mabango. Dapat sa mga oras na'to itutulak at sisigawan ko na siya but I'm just too weak, and broken and it felt comfortable kaya hinayaan ko na lang.

Sinimulan niya hagudin ang likod ko kaya naramdaman ko na naman ang mga luha ko na namumuo. "It's okay. It's okay, Forest." bulong niya sa tenga ko na mas ikinaluha ko. Matagal-tagal na rin pala ng may huling magsabi sa'kin ng mga linya na yan.

"S-Silver, I lost h-her. It w-was my fault. It w-was always m-my fault." nauutal at medyo nanginginig na sambit ko. Inilagay ko ang mga kamay ko sa may dibdib ni Silver at patuloy na lang na umiyak habang nakasubsob ang ulo ko sa may kili-kili niya. Feeling ko sobrang basa na yung coat niya dahil sa luha at sipon ko pero mukhang okay lang naman sa kanya.

"I-If---s-siguro kung hindi ko siya---"

"No, Forest. It's not your fault. It's okay, it's okay." bulong niya ulit at mas hinigpitan ang yakap sa'kin.

Hindi ko pa naikukwento sa kanya pero parang alam na niya. Or may be he's just really the understanding type. He's not asking about what happened, he keeps on telling me it's gonna be alright even though he doesn't know what really happened. He's hugging me right now because it's what I need. He's listening to me. He's right here. He's always here. Why?

Matagal kaming nanatili sa gano'ng posisyon hanggang kusa ng tumigil ang pag-iyak ko. Doon lang ako binitawan ni Silver. Ewan ko, pero feeling ko ayaw ko pang bumitaw.

"If you don't really wanna talk about it, it's okay. I understand." nakangiti habang nakatingin sa mga mata kong sabi niya.

Agad akong umiling at tumingala sa langit. Ngumiti ako sa kawalan, kasabay din no'n ang pagtulo ng isang butil ng luha galing sa mga ko.

"No. Pagkatapos ng mga luha at sipon na nandyan ngayon sa Coat mo, I think you just deserve to know." nakangiting sabi ko at inumpisahan ko ng ikwento kung paano nawala ang nag-iisang best friend ko simula palang baby ako.

••••••••

Silver's POV
(Maiksi lang 'to swear.)

"Her name is Diana Venice Bodreux. She's my best friend since forever. My mom and her mom are childhood best friend too so we grew up without a doubt so close and treat each other as sisters more than best friends. Baby pa lang kami madalas na kaming mapagkamalang magkapatid kasi lagi kaming magkaparehas ng gamit. Lagi kaming sabay sa lahat ng bagay, laging pantay, laging bati and we never fight. You know, parehas nga kami ng birthday. Weird, pero I loved the idea. Nangako nga kami sa isa't isa na paglaki namin, gano'n din ang gagawin naming pagpapalaki sa mga anak namin. It was silly, yet I dreamt about it like everyday. Lagi kaming magkalaro, as in kami lang talagang dalawa. kaya nga hindi kami nagkaroon ng ibang kaibigan. Alam namin ang secret ng isa't isa. Wala kaming tinatago kahit ano. Lahat ng naging crush ko, alam niya. Lahat ng naging crush niya, alam ko. We're that close."

Nakatulala lang siya sa kalangitan habang nagkukuwento tungkol sa Diana na dahilan ng pag-iyak niya kanina. Nakangiti pa siya habang may mangilan-ngilang luhang lumalandas sa mata niya. I bit my lower lip to stop myself from wiping away her tears. She's reminiscing, sure. And I know she's hurting. It's evident in her eyes.