Ξαφνικα για κάποιο λογο τραβιχτικα λιγάκι και ενιωσα λίγο αμηχανα...δεν ξέρω αλλά μετα απο αυτό...δεν σηκωσα καθόλου το βλέμμα μου απο κάτω....μονο κάποια στηγμη εριξα ενα μικρο σκαστο χαμόγελο γιατί τον σκευτομουν....
Ν: s-sorry..δ-δεν ήθελα να σε κάνω να νιωσης άβολα...συμνωμη..
Ε: δ-δεν χριαζετε να μου πεις συγνώμη...είναι νταξη ...
α-ααπλα εμένα μου ήρθε κάπως όλα αυτό...
Ν: μχμ....ααμ....θες να ακουσουμε μουσική...
..μπας και γεινουμε κάπως καλυτερα?
Ε: ναι ...
Ν: ωραία..
Έβαλε στο δωμάτιο του το -Hero- by Nickelback- που..δεν ήξερα οτι ακούη Nickalback...εγώ αντηθετος το αγαπώ αυτό το τραγούδι καιι...μερηκες φορές κλαιω κιόλας....και για αλλη μια φορά μου ήρθε να βάλω τα κλάματα μπροστά σε άτομο....( συνηθος κλαίω μονη μ )..
Ν: εμ..έλα να κατσουμε στο κρεβάτι...
Ε:οκ
Ξαπλοσαμε ανάσκελα πανω στο κρεβατη και κοιταγαμε το ταβανη ..''κατοι που κάνω και εγω Σπιτι με''
Καιι μολλης αρχήσα να κλαιω..
Ν: Οχ!..τι έγεινε γιατί κλαις?...α-αν είναι επειδή ....έγεινε αυτο πριν λυπαμε στο υποσχομε δεν θα σε κάνω να ξανανηωσης έτσι...
Ε: όχι όχι...δεν είναι αυτό....
Ν: τοτε τι είναι?..
