When the world ends

Dag 1 (deel 2)

Boy krijgt tranen in zijn ogen als hij ziet om wie het gaat. Zijn kleine broertje. Stephan was hem gevolgd en is zo te zien gebeten door een Mutant Dog. 'Boy...' zeg ik. Ik probeer hem te troosten maar daar ben ik heel slecht in. 'Ik zal elke Mutant Dog die ik zie dood maken.' mompelde Boy zacht. Ik omhels hem maar hij maakt zich van mij los. De rest van onze groep kijkt treurig voor zich uit. Ik loop naar de kring toe en ga naast het lichaam van Stephan zitten. Ik pak zijn hand vast en voel hoe koud hij aanvoelt. De ogen van Stephan zijn nog open. Langzaam doe ik ze dicht. Nu lijkt het net of hij ligt te slapen, alleen wordt hij niet meer wakker, nooit meer. Ik hoor een deur dicht gaan. Ik kijk om me heen wie weg is. 'Jongens. Waar is Boy!?' roep ik angstig uit. Ik zie hoe Mike en Jake gelijk een wapen pakken en EHBO spullen en naar buiten gaan.  Het is gevaarlijk buiten. Dichtbij ons huis zit er een Kannibalisme groepering die elk mens dat naar buiten gaat te pakken wil hebben. Daarom mag ik ook nooit naar buiten. De jongens die nog in de kamer zitten gaan aan tafel zitten om deze situatie te bespreken. Ik mag er dit keer ook bijzitten. 'Boy zijn broertje is dus dood, WELKE FLAPDROL HEEFT DIE DEUR OPENGELATEN?' Hoor ik David schreeuwen. David is de baas over de wapens en zijn ouders zaten bij de marine. Ik zie alle jongens hun schouders ophalen. Ik knik naar David en hij koelt een beetje af. David en ik kunnen goed met elkaar opschieten. Hij is niet zo bezorgd als Mike en behandelt mij gewoon als iemand van de groep. Ik sta op en kijk iedereen doordringend aan. De meeste kijken pokerface terug. Ik kijk ze een voor een aan. Ik kijk nu naar die jongen die ik niet zo goed ken. Hij kan geen pokerface opzetten en kijkt schuldig met een rood hoofd naar zijn voeten. Ik knik naar David dat dat hem is. 'Joost, wil je dat NOOIT meer doen. Je bent nieuw in onze groep, maar je moet naar ons luisteren. Je moet altijd de deur achter je dicht doen, verdomme!' David is zo te zien echt boos. Hij is niet zo goed bevriend met Boy maar niemand verdient het om dood te gaan in deze tijd, nou ja, Felix misschien wel. Ik ga naar boven en ga naar zolder. De zolder is eigenlijk verboden voor mij maar Mike is veel te soft om boos op mij te worden. Op zolder staat altijd een cd-speler en pak een cd en de cd-speler en ga naar mijn eigen kamer. Op de cd staan allemaal liedjes uit de jaren 80, maar toch is het een cd die mijn verdriet vaak wegvaagt. Ik doe de cd in de cd-speler en laat hem spelen. Wacht eens? Dit is niet de jaren 80 muziek. Dit is een liedje dat ik ken, van YouTube. Maar, hoe komt dat hier? YouTube is al lang niet meer bereikbaar. Ik doe de cd uit de speler en bekijk de cd goed. Oeps, dit hoorde ik niet te weten. Ik doe de cd er toch maar weer in en zet het volume lekker hard. Ik hoor gelijk het nummer sing, van pentatonix. Ik beweeg met mijn voeten en met mijn handen. Al het nare vergeet ik en dans op de vrolijke muziek.

Als het nummer klaar is loop ik weer naar beneden met een big smile. De jongens kijken mij raar aan. Als ik hun gezichten zie moet ik keihard lachen. 'Zie jullie gezichten! geniaal!' proest ik. 'Dena, af en toe snapt niemand jou!' zegt David. Ik lach en haal mijn schouders op. Dan gaat de deur open. Het zijn Mike, Jake en Boy! Boy kijkt woedend en verdrietig tegelijk. Ik voel de spanning die in de kamer hangt nu die 3 jongens terug zijn. Ik ren naar boven en pak de cd-speler en zet hem op de tafel beneden. Ik doe de muziek aan en begin random te dansen. Iedereen kijkt mij raar aan maar uiteindelijk doet iedereen mee. We zingen en dansen keihard op de muziek. Mensen die buiten op straat zitten kijken naar ons met een jaloerse blik. Ik kijk Boy lachend aan en heel even komt er een glimlach op zijn gezicht. Ik zing het uit van blijdschap en voel me gelukkig op dit moment. De rest van de dag en avond hebben we het gezellig en praten we over leuke dingen. Over hoe we het vroeger hadden en nog veel meer. 

Ik lig in bed met een goed gevoel. Ik lig op mijn zij met de cd-speler naast me die heel zachtjes muziek draait. Ik hoor voetstappen de trap op gaan en doe alsof ik slaap. Ik hoor iemand in mijn kamer komen en mompelen. Het is Boy. Ik houd mijn mond en adem langzamer. Hij geeft me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd en mompelt een bedankje voordat hij mijn kamer verlaat. Ho even, hij gaf mij een kus? Op mijn voorhoofd dan wel, maar dit heeft hij in deze 2 jaar nog nooit gedaan! hoezo zou hij dat ineens wel doen? Ik ben te moe om er verder over te piekeren en val in slaap. Deze dag was al vermoeiend genoeg voor mij!