When the world ends

Dag 11 (deel 1)

Ik word wakker en kijk om me heen. Waar is iedereen? Ik sta op en loop een eindje van het kamp weg. Ik raak in paniek als ik bloedsporen zie. Ik volg het spoor en het eindigt bij een verlaten kamp. Ik zie een dode man liggen die sprekend op Jake lijkt. Ik kijk nu wat beter en ik zie het. Het is echt Jake. Ik schrik me kapot als het tot me doordringt dat het echt Jake is. Ik kniel naast hem neer en ik zie aan zijn borstkas dat hij nog leeft. 'Jake! Wat is er met je gebeurd? Waar is Mike? Waar zijn Troy, Donna en Ryme?' schreeuw ik vragend. 'F-f-felix.' Zegt hij. Ik wil doorvragen maar ik zie hem niet meer ademen. 'Jake blijf bij me alsjeblieft!' schreeuw ik. Ik voel 2 armen onder mijn oksels die mij optillen. 'Je kan er nu niks meer aan doen Dena, hij is dood.' Zegt de stem die mij vast heeft. 'Boy!' ik spring hem in de armen en begin te huilen. Ondanks dat hij me bijna heeft vermoord, mis ik hem. 'Ik mis je.' Snik ik. 'Ik ben bij je, alles komt goed.' Hij streelt mijn wang en ik kijk in zijn ogen. Ik zie de vonkeling niet, ik zie alleen maar opgedroogde tranen op zijn wangen en een doffe uitstraling uit zijn ogen. 'Waarom doe je dit bij mensen?' vraag ik nog steeds half huilend half snikkend. 'Ik kan er niks aan doen.' Boy probeert zijn tranen binnen te houden maar toch zie ik er een over zijn wangen rollen. 'Waar is de groep van Felix? Ze hebben Jake vermoord!' schreeuw ik nu. Ik maak me los van Boy en ik voel dat ik last heb van stemmingswisselingen. 'Die is hier.' Ik kijk op en zie nu dat ik ben ingesloten door allemaal jongens van Felix. 'Boy wat is dit?' vraag ik bang. Hij kijkt me met veel verdriet aan en hij wordt ruw naar achteren getrokken. 'Je hebt je werk gedaan Boy, je bent nu vrij.' Hoor ik iemand zeggen. Heeft Boy mij alweer verraden?! Boos kijk ik zijn richting uit. Ik kijk in Boy zijn ogen en zie de angst, de wanhoop, en de woede die hij schuil probeert te houden voor mij. 'Boy, waa-' Ik word ruw onderbroken en krijg een zak over mijn hoofd heen. Ik schop en sla om me heen en hoor iemand schreeuwen. Ik gooi de zak over me heen en kijk rond. Ik heb iemand in z'n ballen getrapt. Ik grinnik en raak even uit mijn concentratie. Ik voel een voet in mijn maag en ik klap dubbel. De grond is hard en er zijn verschillende puntige stenen verspreidt over die harde grond. Ik voel hoe de stenen zich in mijn rug boren en schreeuw het uit van de pijn.

'DENA!' hoor ik iemand schreeuwen. Ik probeer te zien wie het is maar door mijn tranen zie ik niks. Ik hoor schreeuwen van pijn en angst. Ik blijf op de grond liggen en probeer kalm te worden. Jammer genoeg zijn er ook nog andere mensen hier. Ik word opgetild en dezelfde zak van net ging weer over mijn hoofd. 'Help.' Breng ik heel zacht uit. 'Rustig Dena, alles komt goed.' Ik zucht als ik de stem van Boy hoor en wordt rustig. Wacht? Waarom moet ik rustig doen? Hij heeft me net verraden! Wat als hij me nu weer gaat verraden? 'Laat me los.' Zeg ik zacht. Ik hoor geen antwoord terug. 'Laat me los!' zeg ik nu wat harder. Boy stopt en laat me staan. Ik gooi de zak van mijn hoofd en kijk naar de jongen waar ik eerst zo verliefd op was. 'Jij.' Zeg ik zacht. 'Ja ik.' Zegt hij droog. Denkt hij dat dit een grapje is ofzo? 'Waarom heb je me verraden? Twee keer!' zeg ik snikkend en boos tegelijk. 'Ik moest me vrijkopen van Felix zijn bende.' 'Dus dan verraadt je mij?! Je vriendin? Ik dacht dat ik je kende.' Ik probeer mijn tranen in bedwang te houden maar het lukt niet. 'Dena, snap je het dan nog niet? Ik ben deze fucking reden waarom je nog in leven bent.' Ik schrik. Waar heeft hij het over? Mike had ervoor gezorgd dat ik nu nog steeds in leven ben. Hij heeft me alleen maar in de problemen gebracht. 'Wat bedoel je? Mike heeft ervoor gezorgd dat ik nu nog steeds in leven ben, niet jij.' Ik bekijk hem van top tot teen en zie nu pas hoe erg gewond hij is. Boy ziet mij kijken en zwijgt. 'Boy, ik kan je helpen, maar dan moet je me binnenlaten. Je moet iemand binnenlaten, je kan je nooit in je eentje redden.' Zeg ik zacht. Nu kijkt hij mij met een geïrriteerde blik aan. 'Ik ga je wat vertellen.' Zucht hij, 'is het niet raar dat je de afgelopen tijd niet misselijk of zwak was? Is het niet raar dat je stand kon houden tegen sommige mensen?' Ik kijk hem aan met een vragende blik. Das waar, sinds ik weg was van Mike had ik daar geen last van. 'Mike wilde je zwak houden. Hij wilde je gebruiken als lokaas. Hij was slechte dingen van plan.' Ik kijk Boy aan alsof hij gek is geworden.

Ik probeer mijn arm te bewegen maar een helse pijn houdt me tegen. Een kreet verlaat mijn mond. Een scherpe steen heeft zich genesteld in mijn arm. 'Laat me je helpen.' Dringt Boy aan. Ik schud mijn hoofd en draai mijn arm weg. 'Je moet wat gaan slapen, je ziet er echt heel moe uit.' Zegt Boy. Ik kijk Boy vermoeid aan en knik. Ik loop naar een soort van levende boom en nestel me ertegenaan. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap. Het laatste wat ik hoor is dat Boy naast me komt liggen en zijn armen om mij heen sluit.