When the world ends

Dag 11 (deel 2)

'Dena, wakker worden.' Ik laat een luide kreun horen als teken dat ik nog wil slapen. Dan voel ik een pijn scheut in mijn arm. Ik schreeuw het uit en ben klaar wakker. Ik zie Boy grijnzen met een bebloede steen in zijn hand. 'Het is rond middag uur. Kom mee, ik moet je wat laten zien.' Ik kijk hem boos aan maar moet wel mee gaan, ik ken dit gebied niet en Boy kennelijk wel. Ik knik en loop met hem mee. Zwijgend lopen we naast elkaar. Hij brengt me naar een kamp waar ik allemaal jongens met elkaar zie kloten. Ik zie dat er net gegeten is. 'Welkom in mijn gang.' Grapt hij. Maakt hij nu een grapje? 'Waar zijn Ryme, Donna en Troy?' Vraag ik wantrouwend. Boy wijst naar een ander groepje mensen die aan het vechten zijn. Ik kijk hem vragend aan en kijk weer naar het groepje. Wacht eens? Is dat Ryme? Ik zie Ryme die aan het vechten is met 3 jongens die er moe uitzien. 'Ryme!' Roept Boy. Ryme kijkt op en ziet mij naar haar kijken. Ze is even afgeleid en wordt gevloerd door een bruinharige jongen. Hij gaat op haar liggen en pint haar polsen aan de grond. Boy grinnikt. 'Dat is Thomas, haar vriendje. Ze zijn beide grote vechters.' Ik kijk met grote ogen naar Ryme. Een paar dagen geleden was ze zo anders, en nu is ze zo, stoer, is dat het goede woord? Geen idee. Thomas geeft haar een kus en laat haar los. Ryme staat op en loopt naar ons toe. 'Hey Dena, leuk dat je er bent!' Ik glimlach als ik de vrolijkheid in haar stem hoor. Niet alles van de oude Ryme is dus weg. Plots wordt alles wazig. 'Dena!' hoor ik Boy schreeuwen. Dan wordt alles zwart.

'Kijk ze is wakker!' hoor ik ergens ver weg iemand zeggen. Ik probeer mijn ogen open te doen maar voel me te moe. 'Doe maar rustig Dena, alles komt goed.' Hoor ik iemand anders zeggen. Dat is Donna! Wat doet zij hier? Waar waren ze vanochtend? Als we het over deze dag hebben, hoe laat is het? Hoe lang was ik weg? Wat is er aan de hand? Zonder dat ik het wil beginnen tranen over mijn wangen te rollen. 'sst, we zijn bij je Dena.' Hoor ik Boy zeggen. Zijn stem klinkt ver weg. Met mijn ogen nog steeds dicht probeer ik mijn tranen te stoppen. Ik voel hoe iemand de tranen wegveegt en mij een kus op mijn lippen geeft. Als dat Boy is snapt hij het niet. Ik wil niet met hem zijn op dit moment, nog niet tenminste. Ik probeer nog eens mijn ogen te openen en met veel moeite heb ik ze open. Ik zie Boy boven me hangen en ineens vergeet ik alles. Mijn gedachten over hem, over wat hij gedaan heeft, over alles. Ik krijg een zwakke glimlach op mijn gezicht. Hij kust me weer en de vlinders komen terug in mijn buik. Wat is er mis met mij? Ik wil dit niet! Waarom kus ik hem? Onze lippen laten elkaar los en Boy glimlacht naar me. Ik kijk met een wantrouwende blik terug en hij zucht. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik zwak. 'Je had teveel bloed verloren toen ik die puntige steen uit je arm had gerukt.' Zegt Boy simpel. Ik zucht. Ik ben 14 en dit moet ik allemaal al meemaken. Ik ga rechtop zitten wat me met veel moeite lukt. Dan zie ik Troy. 'Troy, waar waren jullie vanochtend?' vraag ik. 'We waren op zoek naar eten en we wilde je niet wakker maken, toen kwamen we wat mannen tegen en die namen ons hiernaartoe.' Zegt hij simpel. Dat verklaart wel wat. 'Waarom had je me verraden?' vraag ik nu. Boy kijkt me aan en zucht. 'Ik moest mijn schuld aflossen, anders zou ik nu dood zijn.' Zegt hij. 'En dan doe je dat ook?! Ik dacht dat ik je beter kende dan dit, je kan ze toch uitschakelen met die wapens van je?' vraag ik boos. 'Nee, het waren er teveel.' Zegt hij zacht. 'Het is gebeurd en je kan er niks meer aan doen. Kan je me nu uitleggen hoe jij aan deze gang komt? Aan de mankracht? Aan het eten? Aan de tenten die hier staan?' ik snap nog steeds niet hoe hij aan al deze spullen komt. 'Ik heb wat bendes bij elkaar gevoegd waar ik goed bevriend mee was, connecties hè.' Ik glimlach. 'Ze moet nu weer wat rust hebben jongens, het is al half 6 en jullie moeten patrouilleren in gebied 3.' Zegt Donna. 'Donna is de ''dokter'' hier. En ze weet de planning van iedereen.' Zegt Troy. Troy geeft Donna een kus. Iedereen gaat weg en ik blijf alleen achter. Als het echt rond half 6 is nu dan heb ik lang geslapen vandaag. Misschien is dat ook wel goed, even rust in mijn kop hebben. Even afhankelijk zijn, voor maar een paar dagen. Ik voel hoe mijn hoofd zwaar wordt en ik val in een onrustige slaap.