When the world ends

Dag 2

Ik word wakker en voel me goed. Dat is ook voor het eerst! ik sta op en loop naar beneden. Ik was per ongeluk in slaap gevallen met mijn kleren aan. Ik zie dat Boy al wakker is en beneden op de bank zit. 'Hey Boy' zeg ik slaperig. 'Hey Dena, kom is bij me zitten?' vraagt hij vrolijk. Ik knik en ga naast hem zitten. 'Kijk, ik heb een brief gekregen van iemand die zegt dat hij weet waar Dominique is!' Ik kijk hem blij aan. Ik zie de vonkeling in zijn ogen. Oh god, de vonkeling. Die heb ik niet gezien sinds maanden. Ik omhels hem van blijdschap. 'In de brief staat dat ze ook in Gelderland is! ik moet haar vinden.' hij kijkt vrolijk en is overduidelijk een beetje hyper. Ik wil super blij voor hem zijn maar het kan ook een val zijn. 'Boy, dit is goed nieuws, maar het kan ook een val zijn!' zeg ik bezorgd. 'Ik weet het, maar ik weet zeker dat ik haar nu kan vinden!' 'Dan ga ik met je mee!' Hij kijkt me raar aan maar knikt. 'Kom, we gaan het aan Mike vertellen.' zeg ik opgetogen. Ik sta op en wil naar de wapenkamer (ook wel de keuken) lopen maar wordt door Boy aan mijn arm getrokken naar hem toe. Ik sta nu heel dicht op hem. 'We kunnen dit niet aan Mike vertellen, hij gaat dit nooit goed vinden.' Hij kijkt me doordringend aan. Ik zucht en knik. Dat klopt, Mike zou me nooit laten gaan. Hij vindt me nog te zwak en eigenlijk ben ik dat ook, ook al zie je dat niet aan me. Ik voel me licht in mijn hoofd en voel me misselijk de hele tijd. Dit heb ik nu al twee jaar dus ik ben er wel aan gewend. Hij ziet mijn strijd tegen de misselijkheid en omhelst mij. 'Weet je zeker dat je mee wilt Dena?' vraagt hij bezorgd. Ik knik en maak een geforceerde glimlach. Hij geeft me een kus op me voorhoofd en gaat de wapenkamer in om munitie te pakken. We gaan niet naar buiten zonder wapens! 

Boy is terug in de kamer en ik zie dat hij een boog met pijlen voor mij heeft meegebracht. Ik pak het aan en span mijn boog met een pijl. Ik schiet op het dartbord die tegen de muur hangt en schiet midden in de roos. Boy kijkt mij verrast aan en glimlacht trots. Hij heeft mij leren schieten en omgaan met wapens. In het begin was ik hopeloos, maar nu ben ik een van de betere. 'Zo zo, waar gaan jullie naar toe?' Ik schrik me kapot en draai me om. Het is David. 'Ehm, Ehm, we gaan even een wandeling maken.' probeer ik me eruit te lullen. David lacht en knikt naar Boy. Boy knikt terug en kijkt mij geruststellend toe. Gelukkig, David gaat niets zeggen tegen Mike. Boy en ik lopen naar de deur en kijken elkaar aan. 'Heb je de kaart bij je?' vraag ik voor de zekerheid. Hij knikt en kijkt nog een keer naar binnen. Dan lopen we samen naar buiten.

Als we buiten zijn gaan we gelijk rennen. We moeten niet in de handen vallen van andere bendes. Zodra we het huis niet meer zien kunnen we rustig ademhalen. We lopen verder en komen aan bij een verlaten speeltuin. De speeltuin is helemaal verwoest maar er zit wel een schuurtje. We gaan zitten op een kapot bankje. 'Laat die kaart eens zien.' zeg ik. Boy laat de kaart zien. Het ziet er inderdaad anoniem uit maar de plaats is wel heel specifiek opgeschreven. Ik hoop vurig dat dit geen val is en leun tegen Boy aan. 'Vroeger was ik heel goed in voetbal. Ik dolde iedereen uit en maakte de beste tricks.' vertelt Boy. Ik kijk hem boeiend aan en hij vertelt verder. 'Mijn ouders wilden dat ik me opgaf voor wedstrijden maar dat wilde ik nooit, ik vond al die competitie maar niks. Ik zat liever met mijn vrienden mijn huid vol te schelden met een potje FIFA.' Ik moet lachen om wat Boy vertelt. FIFA, god wat mis ik dat spel. Ik heb het zowaar nooit gespeeld, maar het was een leuk spel om naar te kijken. Ik sta op en loop naar het schuurtje. Ik doe de deur van het schuurtje open en zie een voetbal. Hij is niet helemaal opgepompt maar je kan er nog goed mee ballen. Ik loop met de bal naar Boy en ik zie hem lachen. 'Laat maar zien wat je kan.' Hij lacht en pakt de bal van mij aan. Hij plaatst de bal op de grond en begint met zijn tricks. Ik zie allemaal dingen die ik nog nooit had gezien en die super vet zijn. Ik zie de blijdschap van Boy als hij met de bal bezig is. Hij houdt de bal met gemak in zijn nek en doet alsof het niks is. Als hij klaar is na 5 minuten houdt hij de bal nog even op zijn vinger en draait hem rond. Dat is erg lastig aangezien de bal niet helemaal hard is. 'Boy, waarom heb je nooit verteld dat je dit kon?' 'Omdat het in deze tijd niet relevant is.' Hij zucht en kijkt me aan. Hij komt heel dicht bij mij staan. Ik omhels hem en voel zijn warmte tegen mij aan. Sommige mensen in onze straat denken dat we iets hebben, maar dat is niet zo. Ik zie hem als mijn broer en hij mij als zijn zusje. Hij plaagt me door te zeggen dat ik verliefd op hem ben, maar hij weet ook wel dat dat niet zo is. Hij maakt zich los van de omhelzing en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Hij is 1.75 en ik 1.60 dus hij is langer dan ik. Ook is hij een paar maanden ouder dan mij. Hij kijkt me doordringend aan en geeft me een kus op mijn mond. Wacht wat? Op mijn mond? Hoe dan? Ik dacht dat hij me zag als een zus? En zijn vriendin dan? Hij ziet mij kijken en lacht. Ik lach terug en hij geeft me nog een kus, weer op mijn mond. 

Die avond kon ik niet slapen. Hoezo heeft hij mij gekust? Is het omdat hij bijna nooit een vrouw ziet? Is het omdat ik echt wat voor hem beteken? Ik weet het niet

Hoi <3 deel 2 is af. Ik merk dat er nog weinig lezers zijn op dit boek. Weet iemand tips om mijn boek te promoten?

Vote, share en comment. Doei schatjes! 💋💋