When the world ends

Dag 7 (deel 2)

'We hadden een dorp. Voordat de ramp kwam was iedereen gelukkig. We hadden veel mensen die om ons gaven. Behalve Ryme dan.' Hij kijkt naar haar en zij kijkt verdrietig naar de grond, pulkend aan haar nagels. 'Ryme werd gepest. Toen de komeet insloeg zat zij op school. Ze werd door haar klasgenoten opgepakt en als levend schild gebruikt voor het dak dat naar beneden viel. Ze had blauwe plekken over haar hele lichaam. De lerares was flauwgevallen en kon haar dus niet helpen. Het is dat ik op dat moment op haar school haar kwam ophalen omdat het niet veilig was, anders was ze nu dood.' Boy zwijgt. Ik kijk met veel medelijden naar Ryme die nerveus om zich heen kijkt. Troy slaat een arm om haar heen. 'Gelukkig ben je nu bij ons. Boy en ik zullen je beschermen.' Zegt hij. Ryme glimlacht en leunt tegen Troy aan. Ik en Boy kijken veelbetekenend naar elkaar. Donna kijkt een beetje jaloers naar Ryme en ik schiet in de lach. 'Wat is er zo grappig?' vraagt Ryme die de situatie niet helemaal begrijpt. 'Laat ik verder gaan. Toen ik Ryme had opgehaald van haar school gingen we naar huis. Ik hoorde mensen schreeuwen en zag allemaal lijken. Ryme had ik in veiligheid gebracht en ging snel naar ons huis om onze ouders te zien. Ik zag mijn moeder die in moeilijkheden zat maar ook Kaya, ons kleine zusje van twee jaar oud. Mijn moeder schreeuwde dat ik Kaya moest helpen. Ik bracht Kaya veilig naar buiten en wilde teruggaan om onze moeder te helpen. Toen stortte het huis in. Ik kreeg de schuld van de dood van onze moeder en ik vluchtte weg.' Boy zucht en kijkt naar Ryme. Ik keek ook naar Ryme en schatte dat ze 14 moest zijn, haar gedrag was af en toe wel wat kinderlijk maar ze leek me een aardig meisje. 'Kaya is doodgegaan door de hongersnood vorig jaar. Papa gaf jou weer de schuld.' Zei Ryme en ze keek naar Boy. Boy krijgt tranen in zijn ogen en doet zijn handen in zijn nek. Donna en Troy zaten er een beetje awkward bij. Het was een tijdje stil. 'Jij heet Dena toch? Waarom noemen jullie mijn broer Boy?' Boy begint te glimlachen om het onschuldige gedrag van zijn zusje. 'Ze weten mijn echte naam niet Ryme.' Zegt hij geheimzinnig. 'Hoezo niet?' vraagt Ryme, 'Denk je echt dat ze jou zouden kunnen kennen van toen?' vraagt Ryme verbaasd. 'Ja, en nu wil ik daar niks meer over horen. Voor een jongen ben ik vandaag al emotioneel genoeg.' Zegt Boy en hij staat op. Troy staat op en helpt Ryme overeind. Donna en ik staan ook op en kijken naar Troy die Ryme zo te zien wil fixen. 'Donna, je gaat niet jaloers zijn hè!' fluister ik naar haar. Ze lacht en schudt haar hoofd. 'Nee natuurlijk niet.' Grinnikt ze. 'Broer? Het is heel raar om je echte naam niet te zeggen, maar ik heb wat voor je.' Ryme gaat naast Boy lopen en pakt wat uit haar BH. 'Hier, dit is wat die man wilde.' Boy kijkt naar het voorwerp en schrikt op als hij ziet waar het om gaat. 'Dit was haar lievelingssieraad. Hoe kom jij eraan?' vraagt hij vol verbazing. 'Toen jij weg was en de ramp voorbij was gingen we op zoek naar overlevenden. Ik zag mama, haar hand lag niet waar het moest liggen. Toen pakte ik haar ketting.' Ryme krijgt weer tranen in haar ogen en probeert ze weg te halen. Boy stopt en kijkt zijn zusje in haar ogen aan. 'Ryme, niemand zal je pijn kunnen doen, hoor je me? Daar zorg ik voor. Dat sieraad houd je goed bij je!' zegt Boy. Ryme knikt en Boy geeft haar een knuffel. We lopen weer verder en iedereen is stil. Terwijl we lopen denk ik na over Boy en zijn echte naam. Hoe zou hij kunnen heten? Bram? Drake? Jason? Ryan? Jos? Ik weet het niet en hij gaat het ons ook niet vertellen. Als ik zijn blik moet geloven die hij opzette toen hij klaar was met het gesprek moet ik er voorlopig niet over praten. Hoe zou het eigenlijk met Mike gaan? Zou hij mij missen? Zou hij David vermoorden omdat hij mij had geholpen? Zou Mike achter ons aan gaan? Zoveel vragen, ik word er gek van. Ik pak een pijl uit mijn rugzak die ik al die tijd al bij me had. Ik pak een pijl en een zakmes en begin de pijl te slijpen. Boy kijkt naar mij en mijn gepruts. 'Kijk het moet zo.' Zegt Boy en hij legt zijn handen op die van mij. Hij begeleidt mijn handen en ik glimlach. 'Weet je nu hoe het moet?' Ik beantwoord zijn vraag met een kus. Ryme kijkt naar ons en steekt haar mond in haar keel. Donna en Troy lopen hand in hand naast elkaar en letten niet op ons. Wat wil Troy nou? Wil hij Ryme of wilt hij Donna? Die gozer snap ik niet en ik zal hem ook nooit snappen denk ik. 'Troy! Niet te ver gaan hè? We hebben hier geen condooms!' grapt Boy om hem terug te pakken. Donna en Troy krijgen allebei een tomaten hoofd en laten elkaar los. Ik moest lachen en Ryme lette niet echt op.

Het is al avond als we nog steeds geen slaapplek hebben gevonden. Ik kijk in mijn rugzak en zie wat lucifers erin. 'Jongens zullen we hier maar overnachten?' vraag ik, 'mijn voeten doen pijn en ik ben moe.' 'Is goed.' Zegt Boy. We pakken allemaal schroot dat op de grond ligt en gebruiken dat als brand spul. Het meeste wat we zien zijn papiertjes en veel kleine takken. Ik maak een plekje schoon en ga liggen. Ik doe mijn ogen dicht en probeer in slaap te vallen. Ik voel hoe Boy naast mij gaat liggen en zijn armen om mij heen. Ik ga tegen hem aan liggen en samen vallen we in een diepe slaap.