ZAMANSIZ

Gerçekler

Küçüken hep bir an önce büyümek isterdim. Bu büyüme isteğim hep sürdü, herzaman büyümek istedim taki o güne kadar. O gün herşey değişti. İşte o an tekrardan çocuk olmak istedim. Tek derdimin diğer aile üyelerinden daha erken yatmak olduğu zamanlara geri dönmek. Tabiki bu isteğim hiçbir zaman olmadı. O günden sonra hiçbirşey eskisi gibi olmadı. Hayatı ciddiye almaya başladım. Kendime karşı sorumluluğum artı. Çünkü ben büyümüştüm. Şu an olduğum yerde olmamın tek bir gerçeği var. Oda geçmişim. Geçmişim çok fazla hatalarla. Yalanlarla dolu. Bu gün geçmişimden kurtuluyorum.
Bu gün benim son günüm. Gerçekleri açıklayacağım ve bu oyunu bozacağım. Eğer daha fazla ileri gidersem ondan kopamicam. Kameranın kayıt tuşuna basıp, karşısına oturdum. "Sevgilim... Bu gerçekleri senin yüzüne söylemeye cesaretim yok. Hani sana demiştim ya kurtulucam ve sana gelicem diye... Ben kurtulamadım Ömer bu iğrenç oyunun içinden çıkamadım. Öğrendiklerinden sonra beni asla affetmicektisin. Senden tek bir isteğim var, beni hep kalbinin derinliklerinde bulundur olurmu. Arada bir beni nefretle değilde sevgiyle hatırla, senden tek istediğim bu. Nasıl toplicam bilemiyorum... Sana gerçekleri nasıl söylicem, ama daha fazla uzatmaya gerek yok. Ömer be ben kiralık aşkım. Beş altı ay önce, abim çok büyük bir borca battı. 200.000 TL ilk borç. Abimi tefecilerin elinden kurtarmak için bu paraya ihtiyacım vardı. Sonra sen o gün restoran 'a geldin. Neriman hanım bizi senle öpüşürken görmüş. O olaydan bir gün sonra bana gelip "Ömer' için kendine aşık edip evleneceksin, sonrada defolup gideceksin" dedi. Ben kabul ettim ama hiç böyle bir şey olacağına inanmadım. Hep sen bana aşık olmasın oda vaz geçer diye düşündüm. Ama sen bana aşık oldun, daha kötüsü bende sana aşık oldum. Zaman geçtikçe Neriman hanımın baskıları artı. Nabıcağımı şaşırdım. Ben bu oyunu bitirmek için elimden geleni yaptım ama bitirmedi. Ona çok yalvardım. Hata denize ayakkabıyı satmamın nedenine oydu. Ömer artık gerçekleri biliyorsun. Asla ama asla benim duygularımın yalan olduğunu sanma, çünkü ben seni gerçekten seviyorum. Lütfen beni affet. Seni seviyorum. " Göz yaşlarımı silip kamerayı kapatım. Hafıza kartını alıp bilgisayarın karşısına geçtim ve kayıt flaş 'a aktardım. Belkide şu an hayatım boyunca en doğru şeyi yaptım. Son kez odama baktım ve valizimi alıp evden çıktım. Burayı gerçekten Özlicem. Ailemi, arkadaşlarımı, Ömeri. Ne ara bu kadar korkak oldum ben, bilmiyorum ama bildiğim tek bir gerçek var uzun süredir kendim değilim. Bidaha buraya dönermiyim bilmem. Ömerin evine geldiğimde taksiciye parasını verip indim. Evin anahtarı hala bende olduğu için şanslıyım. Kapıyı açtıktan sonra içeri girdim. Flaş 'ı sehpanın üzerine koyup evden çıktım. Çünkü eğer o evde biraz daha kalırsam gidemem. Gerçi gidebilecek miyim diye onuda bilmiyorum. Fakat kalırsam Ömer' le yüzleşmek zorunda kalırım ve benim buna cesaretim yok. Yoldan geçen bir taksiyi durdurdum. "Atatürk havalimanına lütfen" şu hayata herzaman mucizelere inanan bi insandım. Fakat ben artık mucizelere inanmıyorum. Ne mücize kendi geliyor ne de biz onu yaratabiliyoruz. Mücize dene şey her ne halta sonrasından her zaman bir felaket geliyor. Havalimanına geldiğimizde taksiden inip içeri girdim. Pasaport kontrolünden geçip uçağa doğru yürüdüm. Bu benin aynı zamanda yeni hayatıma yürüyüşümüm. Arkamda kırıp döktüklerimle. Maf ettiğim bir hayatla yüzleşmekten kaçıp. Yürüdüğüm yeni bir hayat.

Herkese selam arkadaşlar. Umarım beğenirsiniz. Ben hayalimde farklı bir deföm hikayesi kurdum. Eğer bir hayat varsa affola.