Umuuga Ang Kama

Umuuga Ang Kama 17

Chapter 17

"Arianne!!!"

"Nasaan ka?!"

"Sumagot ka!"

"Marielle! 'Wag mo siyang idamay!"

"Kung ako ang gusto mo, ako na lang ang kunin mo! Pakiusap! 'Wag si Arianne!"

Mga boses na naririnig ni Arianne mula sa kawalan. Nagpalinga-linga siya na parang hinahanap kung saan siya naroroon. Kita mo sa mga mata niya ang takot, lungkot at pagkagulat. Takot dahil wala siyang makita kung hindi kadiliman, lungkot dahil nahahaplos ni Anjo ang puso niya at nangunuglila siya rito, pagkagulat dahil hindi niya alam kung nasaan na siya.

Sinusubukan niyang magsalita pero walang boses ang lumalabas sa kanyang labi, bumubukas ito pero walang tunog ang nabubuo. Gusto niyang sagutin si Anjo at humingi ng tulong dito. Gusto niyang magpakita pero hindi niya alam kung saan siya pupunta. Gusto niyang makalabas pero hindi niya alam kung saan ang daan.

"Pag-ibig." sabi ni Marielle kaya napatingin si Arianne kung saan nanggaling ang boses.

Hindi siya makasagot. Gusto niyang sabihin dito na palayain na siya at 'wag sasaktan si Anjo.

"Ano ba ang pag-ibig?" kita ni Arianne ang mukha ni Marielle. Ito ang normal niyang itsura noong panahon bago siya mamatay. Mahaba ang buhok, makinis at maputing kutis, matangos na ilong, ngunit malungkot ang mga mata. Marahan itong nakatingin kay Arianne habang humahakbang palapit dito. Tatakbo sana siya ngunit nang lumingon siya ay naroon na si Marielle sa harap ng kanyang mukha.

Nakanganga lamang si Arianne dahil walang boses ang lumalabas mula sa kanyang pagsigaw. Nagbago ang matino niyang itsura, naging nakakatakot ang mga mata niya at kita ang laman pati ang tumutulong dugo sa kanyang sugat sa mukha.

Hinawakan ni Marielle ang noo ni Arianne at doon mismo ay naging mahinahon siya. Para siyang nanonood ng pelikula, kita niya ang pangyayari sa mga mata ni Marielle kung paano niya  sulyapan si Anjo noon, kung ano ang mga nangyayari sa kanyang paligid.

Limang taong gulang si Marielle noong una niyang makilala si Anjo, panahon kung saan ang lobo niya ay lumipad sa kisame ng isang waiting shed at hindi niya maabot. Napakasigla ng mga mata ni Marielle noong bata siya, parang isa siyang batang walang kalungkutan. Napadaan lang si Anjo noon at hindi niya matiis makita si Marielle na pilit inaabot ang lobo kaya inakyat niya ito para maiabot kay Marielle. Tanging ngiti lamang ang sagot ni Anjo sa kanya at ito ang pinakamahalagang alaala na hindi niya malilimutan.

Highschool, nasa labing-tatlong taon na si Marielle, nasa iisang eskwela sila ni Anjo at nakasalubong niya ito sa gate. Parang bumagal ang oras noon habang tinititigan niya ang pagdaan ni Anjo. Mula noon ay lagi niyang inaabangan si Anjo sa pag-uwi at tinatanaw sa malayo. Kung may matatawag na secret admirer ay pwede ng itawag sa kanya, pero mas swak sa kanya ang stalker noon pero wala namang ibang nakakaalam ng kanyang ginagawa kaya ok lang ito. May pagkakataong inaabot siya ng gabi sa paghihintay rito pero hindi siya lumilitaw, pati ulan ay sinusuong niya para lang mabigyan ng oras ang pagsilip kay Anjo.

Mas nakakagulat pa sa kulog ang balitang nasagap ni Marielle, kailangan nilang lumipat ng tirahan at sa kasamaang palad, malilipat rin siya ng eskwelahan. Mula noon naging malungkot ang mga masisiglang mata ni Marielle na hindi man lang napapansin ng kanyang mga magulang. Walang ibang iniisip si Marielle noon kung hindi si Anjo kaya isinusulat niya ang lahat ng nararamdaman niya. Isa sa mga sulat niya ay ipinapangakong malalaman ni Anjo ang lahat ng nararamdaman niya balang araw.

Ika-labingwalong taong kaarawan ni Marielle, wala siyang naging boyfriend noong mga panahong nagkalayo sila ni Anjo. Isa sa mga kaklase niya ay kasama ang barkada at isa doon si Anjo. Pakiramdam niya ay pinagkikita sila ng tadhana pero hindi siya makalapit rito. Sobrang nahihiya siya at pinilit niyang magpapansin kay Anjo pero wala siyang napala. Natapos ang gabi at nagkulong lamang siya sa kwarto na ipinagtaka ng kanyang mga magulang.