Him

Ξανά Μπροστά Μου

Επειδή ρώτησα κάποιους και μου είπανε ότι δεν σας έδειχνε την ανανέωση στο όνειρο το ξανά βάζω εδώ.

''ναι'' ειπα και απλα συνεχισα το τσιγαρο μου.

Για αρκετη ωρα δεν μιλουσαμε,κυριαρχουσε ενα κλιμα αβολο θα ελεγα,και οχι..δεν καπνιζω,γιατην ακριβια,με τον καρκινο του πατερα μου δεν ηθελα καν να το βαλω στο στομα μου,παντα κοροιδευα αυτους που καπνιζαν,τους θεωρουσα υπευθνους για αυτο μαλιστα.απλα μια μερα ειχα αυτη την απορρια..πως μπορει να ειναι;, οταν δοκιμασα πνιγηκα,δεν ηξερα καν πως να κατεβασω τον καπνο. ημουν μονο 15 χρονων. ελα τωρα! στην γενια μου,τα παιδια στο σχολειο πηγενανε πισω απο το σχολειο και καπνιζανε...η στις τουαλετες.. αλλοι εκαναν και χρηση ουσιων.
δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι το συνεχισα,μετα απλα το ηθελα. για ενα πολυ μικρο χρονικο διαστημα,απλα καπνιζα.τωρα μονο οποτε θεωρω οτι το ''χρειαζομαι''.

αυτο το πραγμα που σκοτωνε,το εβαζα στο στομα μου εσκεμενα..λες και ηθελα το κακο μου,η μανα μου οταν με ειδεγια πρωτη φορα να καπνιζω στο δωματειο μου, το μονο που εκανε ηταν να συζητησει μαζι μου,θεωρουσα οτι επειδη το εκανε αυτη ηταν σωστο.. αλλα εγω τοτε δεν ηξερα καλα καλα τιποτα.. και ξαφνικα βρεθηκα να με καταστρεφω η ιδια... το προτειμουσα να με χαλαω εγω παρα να με χαλανε.. ισως να εφταιγε το σκηνικο με τον... αστο δεν θελω να πω καν το ονοματου. τον εχω βγαλει απο την ζωη μου.

αφου δεν μιλουσα με την ελενα, συνεχισα τις σκεψεις μου,ολο και περισσοτερες,ολο και πιο ασχημες..δεν ηξερα γιατι σκεφτομουν ετσι. σηκωθηκα αποτομα και πηγα στο δωματειο μου,ηθελα να παω μια βολτα..εαν καθησω αλλο λιγο εδω μεσα,θα τρελαθω. δεν θελω να θυμαμαι.. δεν θελω να θυμαμαι,ουτε αυτον,ουτε εμενα,ουτε το παρελθον μου. δεν θα το αντεξω ξανα... ανεβηκα στο δωματειο μου,φορεσα ενα μαυρο σορτσακι,ενα μαυρο τιραντακι, και τα μαυρα μου τα Nike. πηρα τα γυαλια ηλιου μου, και βγηκα ξανα στο μπαλκονι.

''θα παω μια βολτα''της ειπα απλα λες και μου ειχε κανει ακτι. τι τρεχει με εμενα; δεν καταλαβαινω... θελω να πω,πριν το ονειρο,ημουν πιστευω ενταξει. τι σκατα αλλαξε; εχω αρχισει και τα χανω μου φαινεται.UHGGG Cara.. συγκεντρωσου. δεν τον ξερεις ουτε 1 μηνα,και για καποιο λογο μου φαινεται ολο αυτο τοσο λαθος. δεν ξερω. δεν εχω σκοπο να τον δω.. ποσο μαλλον μετα απο αυτο το ονειρο.. θα ντρεπομαι τοσο να τον κοιταξω,θεε μου.

βγηκα απο την πολυκατοικια,ηξερα που θα πηγενα...βραχακια.. μπορει να μην ειναι και το πιο ''ησυχο'' μερος αλλα παντα με ηρεμει.. τα ακουστικα μου,και ποσο μαλλον,τα στενα της πλακας...οοhh αυτα τα στενα... τα λατρευω, τοσο στενα,και ομορφα..κρυβουν τοσα πολλα...και παντα χανομαι απολαμβανοντας τα. δεν βιαζομαι, δεν ξερω καν τι οδηγει σε τι που και πως.. και δεν εχω σκοπο να ψαξω ακομα.. η πιο ομορφη περιοχη.ολη η ομορφια της αθηνας μεσα στα τοσο μικρα στενα της.. μου θυμιζουν κατι ματια.. μονο ενας τρελος θα παρομοιαζε τα στενα της πλακας με ματια.. αλλα.. ισως και να μην ειμαι τοσο τρελη.. ολα τον θυμιζουν.. και ξαφνηκα, χανω παλι το φως που εβρισκα,εχω χασει 3 χρονια απο την ζωη μου και μαλιστα 1 ολοκληρο καλοκαιρι για αυτον..δεν ξερω γιατι τον θυμαμαι τοσο αλλα η αναμνηση του ποναει.ποναει πολυ. ηταν τα καστανα ματια που μπορουσαν να γινουν γαλαζια σαν το χρωμα του παγου.