Pojmiesz po co żyjesz #1✔

Rozdział 19

Ana

Christian otwiera mi drzwi do czarnego masywnego audi. Z trudem wchodzę. On zamyka drzwi i po chwili siada obok mnie. Jest załamany. Traci wszystko. Nie mogę go zostawić, już nigdy. On potrzebuje mnie, a ja jego. Po jakiejś chwili tata Christiana zatrzymał się. Zobaczyłam kilkanaście ludzi. Pewnie sama najbliższa rodzina. I dobrze. Lena nie chciałaby, żeby ktoś obcy był na jej pogrzebie, a w szczególności media. Carrick otwiera mi drzwi, a Christian patrzy się na niego trochę nieufnie. Carrick pomaga mi wstać i wychodzę. Po chwili czuje Christiana rękę na moim biodrze przez co chwyta połowę mojego ciężaru i jest mi łatwiej iść. Podchodzimy bliżej Grace i Hardina. Jest też Alice...

-Christian? Mogę iść ja zobaczyć? -szepcze. Wiem, że trumna jest otwarta. On podchodzi do matki, przytula ja. Hardina olewa. Później Christian patrzy się na mnie i kiwa głowa podając mi rękę. Chwytam ja i zatrzymuje się przy Grace.

-Przyjmij moje kondolencje. -szlocham. Ona mnie tuli.

-Dziękuję złotko. Proszę wypełnij jego serce twoja miłością. Proszę....-szlocha cicho.

-Obiecuje. -szepcze.

-Co ci się stało w nogę? -pyta się podejrzliwie.

-Wypadek, szkło jest w kolanie.. długa historia...-szpecze i podchodzę do Hardina. Christian się niecierpliwi i w końcu idzie sam do trumny. Zaraz dojdę.

-Przykro mi. -szepcze, on mnie przytula. Nic jednak nie mówi wiec idę do kaplicy. Christian płacze, kicam do niego i go przytulam. Lena... Patrzę się na nią. Jest blada, usta ma sine. Ma trochę pocięta twarz.. nie wiem jak zginęła...

-Terroryści...-szepcze Christian. Wtulam się bardziej. Zrobimy coś z tym. Grey enterprises holdings Inc, da rade. Zwalczymy terroryzm.

-Czy możemy już przejść do ceremonii? -pytają się ministranci. Christian kiwa głowa, ja też. Pomaga mi wyjść i podchodzimy do jego rodziców. Lena nie powinna umrzeć. Zaczęły grać dzwony i ludzie niosą trumnę... Podążamy za nimi. Lena...

-Zebraliśmy się tutaj, aby pochować najmłodsza córkę państwa Grace i Carricka Grey. Zginęła tragicznie poprzez atak terrorystyczny w Paryżu. -mówi. -Czy państwo chcą coś dodać?-pyta się ksiądz Carricka i Grace. Oni jednak kiwaja przeciwnie głowami. Grace jest załamana. Ja wychodzę na brzeg. Czuje powinność, żeby to zrobić. Ksiądz daje mi mikrofon. Christian patrzy się zdziwiony, ale czuje wdzięczność.

-Lena była bardzo radosna osoba... Nie znaliśmy się długo... Ale pokochałam ja od razu. Wprowadzała....-zaczęłam płakać...-Wprowadzała do domu państwa Grey wiele miłości i radości. Mimo złej sytuacji, zawsze rozbawila wszystkich. Pomogła mi w pewnej sprawie przed wyjazdem. Jestem jej za to bardzo wdzięczna. Lena mam nadzieje, ze mnie słyszysz. Nigdy o tobie nie zapomnimy i zawsze będziemy cie kochać. -szlocham. Christian pomógł mi zejść i wróciliśmy na swoje miejsca. Carrick szepnął: Dziękujemy. Zaczęli opuszczać trumnę do wykopu. Ktoś dał nam róże, po opuszczonej trumnie każdy poszedł je wrzucać,  poszłam razem z Christianem na końcu.

-Żegnaj. -szepcze i rzucam róże.

-Kocham cie..-szepcze Christian i również wrzuca róże. Odchodzimy i oni przykrywaja trumnę ciężkimi płytami. Grób rodzinny.. była za młoda, żeby umrzeć... Wsiadamy do samochodu Carricka. Wiezie nas na stype. Moja noga cholernie boli, ale dla Leny zniose to.